Ik heb altijd gedacht dat water de enige grote passie was van Plouf. Ik heb me vergist. Zwemmen staat weliswaar op nummer 1 voor haar, maar sneeuw vindt ze evengoed geweldig. Ze kan er geen genoeg van krijgen. In Nederland kreeg ze tot op heden maar twee keer de kans om hieraan te proeven, dus boekten we een vliegticket naar de Oostenrijkse stad Innsbruck om een stedentrip te combineren met veel sneeuw.
Relaxed in de sneeuw
In de Boeing 737 van Transavia was het meteen al raak. Plouf had een klik met de captain en eigenlijk de hele bemanning, en na de landing mocht ze even poseren in de cockpit. Hulphond zijn heeft als nadeel dat je altijd alert moet zijn, maar tevens als voordeel dat je meer meemaakt dan de gemiddelde hond.
Op de foto met de piloten
Eenmaal op de luchthaven was er geen taxichauffeur die Plouf in zijn auto wilde hebben. Het waren niet bepaald vriendelijke of behulpzame mensen, dus uiteindelijk hebben we de bus maar genomen naar de stad. Dat was achteraf niet eens zo erg en een stuk goedkoper. Er ontstond wel enige discussie over de muilkorfplicht in het openbaar vervoer. Die geldt namelijk niet voor hulphonden. Het was snel opgelost gelukkig.
Kamer 902
In het hotel werd Plouf ontvangen en behandeld als een prinsesje. Of het nu in de prachtige, hippe bar was of in het restaurant met uitzicht over de stad en de bergen, overal kreeg zij haar drinkbak eerder dan wij onze bestelling mochten ontvangen.
Poseren voor het Gouden Dak
Plouf vond de stad wel okay. Ze houdt van wandelen dus ze waardeerde het slenteren door de binnenstad. Het was lekker weer en de sneeuw die een paar weken eerder was gevallen, was inmiddels gesmolten. Ze poseerde voor het Gouden Dak, de wereldberoemde loggia die in de 15e eeuw werd gebouwd voor het huwelijk van keizer Maximiliaan de eerste.
Het indrukwekkende praalgraf van de keizer
Plouf bezocht verschillende musea, en zelfs de Hofkirche met het praalgraf van keizer Maximiliaan. Langs de tombe staan levensgrote zwarte standbeelden van de toenmalige groten uit de geschiedenis, waaronder koning Arthur. De keizerlijke tuinen kon ze echt waarderen omdat daar wel wat groen was in tegenstelling tot vele andere plekken in Innsbruck. Plouf heeft over het algemeen vooral aandacht voor de natuur, omdat ze daar gewoon haar behoeften kan doen. Beton en asfalt waardeert ze beduidend minder.
In de keizerlijke tuinen
Poseren deed Plouf veel. Je hoeft de Nikon of de iPhone maar tevoorschijn te halen en ze gaat meteen mooi zitten. Ze heeft sterallures zoals dat heet. Echt honderden mensen hebben haar deze dagen op de foto gezet. Sommige mensen vonden haar gewoon lief en leuk, andere dachten dat ze een lawinehond was. Aan aandacht had ze geen gebrek in ieder geval. Onlangs heeft ze haar eigen Instagramaccount gelanceerd, dus ze had er meteen wat volgers bij.
Sterallures op de Hafelekar
Bij Plouf draaide het uiteindelijk om de sneeuw. Om die reden was ze immers naar Oostenrijk gevlogen. Gelukkig voor haar gaat er vanuit de stad een kabelspoorbaan naar Hungerburg, waar nog net geen sneeuw lag. Vanaf daar leidt de Nordkettegondel door het wolkendek heen naar het station Seegrube op 1905 meter. En je kunt met de volgende gondel nog verder naar Hafelekar op 2269 meter. Op beide plaatsen lag genoeg sneeuw en scheen de zon volop, met een strakblauwe lucht op de achtergrond. Dat zijn de plekken waar Plouf haar middagen heeft doorgebracht. Ze ervoer cultuur in de ochtend en bergsneeuw in de middag.
Sneeuwballen vangen
Er waren skiërs, snowboarders en paragliders zelfs. Plouf interesseerde het allemaal niet. Sneeuwballen, daar draaide het om. Ze poseerde weliswaar geduldig in de zon omdat ik het graag wilde, ze liet zich ook gewillig fotograferen door al die andere toeristen, maar eenmaal los van de riem werd ze helemaal dol van die sneeuwballen. Ze vloog de lucht in, rende achter elke bal aan, dook in de sneeuw, zakte weg in de Tiefschnee, hapte naar iedere bal, en raakte uitgeput in een spel waarvan ze hoopte dat het nooit zou eindigen. Ze was echt op en top gelukkig.
Wegzakken in de sneeuw
Ze at sneeuw op, daagde me uit, stond onverschrokken en zonder enige vorm van hoogtevrees langs diepe afgronden, rende rondjes en gaf duidelijk aan dat ze hier nooit meer weg wilde. Ze was volledig in haar element.
Even uitrusten op 2300 meter
In de gondel terug naar de stad bleef Plouf maar naar buiten kijken, naar die sneeuw die beetje bij beetje uit het zicht verdween. Haar ogen rolden dan naar mij toe, alsof ze smeekte om terug te mogen gaan naar die grote witte speeltuin. Een kreun, een zucht, en uiteindelijk stapte ze uit in de stad, ook wel weer blij om een stukje groen te zien, met toch iets van weemoed nog steeds.
Op de terugweg in de gondel
Na actieve, culturele en sportieve dagen had Plouf best wel trek, dus at ze volop. In het hotel mocht ze op bed slapen. Eenmaal op het zachte matras was zij de eerste die de ogen dicht deed. Een rustige ademhaling ging dan over in een lief en zacht gesnurk. Het was eerder aandoenlijk dan storend. Ze had het naar de zin gehad en had haar rust nodig. In de ochtend stond ze als eerste weer klaar met een knuffel in haar bek, helemaal gereed om nog een keer naar de sneeuw te gaan.
Op bezoek in het Tiroler Volkskunstmuseum
Eerlijk gezegd … zo’n hond kun je toch niets weigeren? Ik wil Plouf zelfs beloven dat ze nog een keer op wintersport mag.
Bij Seegrube
