Zomerhond

Als Plouf het voor het kiezen had, dan lag er iedere dag sneeuw. Als het aan haar ligt, verhuizen we morgen nog naar IJsland. Zodra de temperatuur boven de 18 graden komt, begint ze al te klagen en te puffen. Een golden retriever heeft een dikke vacht en het ras komt oorspronkelijk uit Schotland, waar het klimaat weliswaar relatief mild is, maar waar de temperaturen toch meestal wat lager liggen. Dat verklaart een hoop.

Zomervakantie

Als het warm is buiten en de zon schijnt, dan zie je Plouf eerst voorzichtig kijken waar er een schaduwrijk plekje is, alvorens een sprintje te trekken en snel daar naartoe te vluchten. En toch moet Plouf mee op zomervakantie, en dat is in mijn geval altijd naar de zon. De uitdaging is dan om ervoor te zorgen dat ook zij het leuk heeft.

Achter her raampje

Traditiegetrouw was ook deze zomer de bestemming de Côte d’Azur. De vlucht van Rotterdam naar Hyères vond Plouf wel leuk. Tijdens het instappen keek ze vanachter het raampje op de eerste rij nieuwsgierig naar de passagiers die aan het boarden waren, en voordat we vertrokken gluurde ze in de cockpit.

In de cockpit kijken

Eenmaal geland mocht ze aan boord van een flinke zodiac met motoren van meer dan 500 pk de oversteek maken naar de eilanden voor de kust. Naar de zee kijken met de kop in de wind vindt ze schitterend. Plouf was helemaal vakantiehond.

Lekker thuis

De eilanden Ile-du-Levant en Port-Cros vond ze wel heel erg warm. Het grote terras voor het huis bood behalve een prachtig uitzicht op de Middellandse Zee en de beroemde duikstek La Gabinière, gelukkig ook wat verkoeling. Soms was er wat schaduw, zelfs waaide er af en toe een beetje wind. Daarnaast hebben eilanden als eigenschap dat ze omgeven worden door water, dus wat dat betreft zat het voor Plouf helemaal goed. Voor haar betekende het wat uitgebreidere wandelingen vroeg in de ochtend en aan het begin van de avond. Overdag was de bestemming altijd de zee. Dat wist ze dondersgoed, dus daar had ze die paar honderd meter afzien in de zon wel voor over. Een paar minuten lopen in ruil voor een uur zwemmen is best een goede deal, helemaal als je een waterhond bent. Tussendoor betrapte ik haar regelmatig in huis terwijl ze op de rug met de poten gespreid voor de airco lag te slapen.

Voor de airco

Een bezoek aan het Fort de l’Estissac op Port-Cros vond Plouf beslist vermoeiend. Klauteren over rotspaden in die warmte en dan nog bovenop in de volle zon ‘genieten’ van het uitzicht viel wel tegen. Je zag het aan haar tong die steeds langer leek te worden.  

Voor het fort

Bij de ingang

In het fort zelf is standaard een tentoonstelling over de eilanden en daar mocht ze lekker bijkomen, op de koele vloer, voor de ventilator en in de tocht van een open raam. Met kleine etappes kom je er wel, zeker als ze worden afgesloten met een zwempartij. Waar je echt rekening mee moet houden, is de temperatuur van de ondergrond. Mensen dragen schoenen of slippers en voelen niet hoe heet de bodem is. Een hond heeft meteen last van die brandende grond. Veel schaduw opzoeken dus. En ook altijd een drinkbak bij je hebben die je steeds bij kunt vullen.

Uitzicht over Bagaud en Porquerolles

Van het kleurenfeest op Ile-du-Levant begreep ze helemaal niets maar ze vond de drukte wel interessant. Dat feest was een soort Holi-festival waarbij met dans en muziek veel met gekleurde poeder werd gestrooid. Aan het einde van de wandeling vanaf de top van het eiland naar de haven, waren alle deelnemers bedekt met groene, rode, roze, gele en blauwe poeder (maïzena met een natuurlijke kleurstof). Plouf was meegelopen en was lang niet wit meer toen ze bij de zee kwam. Het leverde wat mooie foto’s op voordat ze vrolijk en blij alles van zich af mocht spoelen. Het heeft nog wel wat dagen geduurd voordat ze echt weer wit was.

Helemaal Holi

Na een paar weken op de eilanden van goud zoals ze worden genoemd, mocht Plouf de oversteek maken naar de kust om nog een weekje in Cavalière te verblijven, in een hotel aan het strand.

Op het achterdek van het schip

De zee bewoog nogal tijdens de vaart dus toen ze bij de kapitein mocht zitten, moest ze zich behoorlijk schrap zetten. Achter op het dek keek ze wat blijer uit haar ogen.

Bij de kapitein

Bij aankomst in Le Lavandou stond de taxi al gereed en niet veel later herkende ze de voordeur van het Grand Hôtel Moriaz en rende ze spontaan naar de receptie. “Bonjour Plouf” klonk het van verschillende kanten. De stamgast werd vriendelijk verwelkomd door de staf van dit gastvrije hotel.

Blije Plouf

De stelregel hier was: baasje zwemmen, Plouf ook zwemmen. En daar maakte ze dankbaar gebruik van.

Zwemmen

Veel anders dan zwemmen en slapen heeft ze die week ook niet gedaan. Ze was immers zomerhond, vakantiehond, hulphond én zwemhond. Het luieren heeft ze ook niet nagelaten. Vakantie voor allebei!

Bonjour, Plouf!

Wanneer Plouf in de ochtend de trappen van het hotel afloopt naar het ontbijtrestaurant, klinkt van alle kanten, vanuit zowel medewerkers als gasten, een welgemeend “Bonjour, Plouf!”. Plouf kwispelt dan iedere keer met haar staart ten teken van dank en herkenning om vervolgens netjes bij de ingang van het restaurant te gaan zitten en op haar beurt te wachten. Binnen een dag na aankomst is ze al de chouchou, het lievelingetje van het leuke Grand Hôtel Moriaz aan het strand. Ze wordt zelfs mascotte genoemd.

Plouf voor het Grand Hôtel Moriaz
Plouf voor het Grand Hôtel Moriaz

Tja, dat strand. Dat begint al meteen bij het restaurant van het hotel in Cavalière aan de Franse Côte d’Azur. Het is een smalle strook zand die Plouf scheidt van haar grote favoriet: de zee. Water, water en nog eens water. Af en toe wat golfjes en vooral heel veel pret. Zwemmen is echt haar lievelingsactiviteit en de hele dag kijkt ze reikhalzend uit naar die grote blauwe zee. Er is wel een hindernis: dat hete zand dat haar voetjes brandt. Een paar keer per dag mag ze de sprint wagen en duikt ze samen met mij het water in om ruim een uur te zwemmen, met af en toe een tussenpoos in ondiep water om op adem te komen.

Water!
Water!

Vervolgens loopt ze even onder de douche om het zout af te spoelen en daarna gaat ze slapen in de schaduw: het traditionele Mediterraanse dutje. Af en toe doet ze zuchtend een oogje open als ze wat kreten hoort van de overenthousiaste pétanque-spelers voor het hotel. Ze houdt de boel duidelijk wel nog in de gaten.

Zuchten tijdens de pétanque
Zuchten tijdens de pétanque

Op de meeste stranden aan de Rivièra zijn honden in de zomer absoluut niet welkom, ook niet aangelijnd. Het hotel waar wij zijn neergestreken is echter hondvriendelijk. Het stukje strand dat ervoor ligt hoort bij het hotel en honden mogen daar komen, mits ze aangelijnd zijn. Ze mogen echter niet de zee in omdat die niet privé is. Rond etenstijd in de avond is daar overigens geen controle meer op en zie je veel viervoeters al pootjebadend verkoeling zoeken. Voor Plouf ligt het anders. Het nadeel van assistentiehond zijn is dat ze veel moet leren, altijd in het gareel moet lopen en continu alert moet zijn. Het voordeel is dat ze altijd en overal mee naartoe mag (en in mijn geval: moet). Zelfs in het vliegtuig.

Plouf in haar element voor Moriaz
Plouf in haar element voor Moriaz

Dus wanneer ik ga zwemmen, mag ze mee. Op de eerste dag kwamen politie en strandwachters wat vragen stellen over haar maar sindsdien wordt er steeds een vrolijke “Bonjour, Plouf!” toegeroepen door deze mannen wanneer ze hun ronde over het strand doen.

Een beetje onwennig in het vliegtuig
Een beetje onwennig in het vliegtuig

De baai van Cavalière loopt van de Cap Nègre tot aan de Pointe du Layet, waar voor de liefhebbers een naturistenstrandje is. Plouf is daar één keer geweest en kreeg wel vrij snel gekscherend de vraag waarom zij haar hesje niet uitdeed.

Uitzicht op Cap Nègre
Uitzicht op Cap Nègre

Overal in de baai bestaat het strand uit fijn zand en Plouf steelt regelmatig de show tijdens trainingen in het water. Ze is echt gehoorzaam. Wanneer ik de hand naar voren uitsteek, zwemt ze uit, de open zee tegemoet, maar nooit meer dan een paar meter van mij vandaan. Wanneer ik met de vingers knip komt ze onmiddellijk terug naar mij. Met de vingers een draaibeweging maken betekent vervolgens voor haar dat ze omdraait en weer uitzwemt. Andere badgasten negeert ze volledig.

Af en toe niet het water in
Af en toe niet het water in

Een hondenleven bestaat in Zuid-Frankrijk voornamelijk uit zwemmen en slapen. In Cavalière kun je mooi wandelen in de heuvels maar iedere extra meter die haar van de zee scheidt vindt Plouf maar niets. Ze gaat wel netjes mee, zoekt schaduwplekken uit om te lopen maar kijkt toch vaak heel zielig om naar dat aanlokkelijke blauwe water. Er loopt een fiets/wandelpad langs de doorgaande weg waar je ook een rustige wandeling kunt maken, alhoewel sommige nietsontziende fietsers in de praktijk gevaarlijker zijn dan auto’s. Het is de gelegenheid om die prachtige huizen te aanschouwen die aan het strand staan. Een deel ervan is vergane glorie maar veel van deze paleisjes zijn meer dan benijdenswaardig. Er zijn in ieder geval voldoende wandelroutes langs zee of door de natuur dus verveling is er in Cavalière niet bij.

Wandelroute richting de heuvels
Wandelroute richting de heuvels

De zee biedt op haar beurt een mooie vaarroute met prachtige duikgebieden. Met name het onderwaterreservaat van het eiland Port-Cros, één van de eilanden van goud die tegenover Cavalière liggen, biedt een prachtig onderwaterleven dat je al snorkelend of duikend kunt ontdekken.

Een duikbuddy tijdens een duik bij la Gabinière
Een buddy tijdens een duik bij la Gabinière

Plouf mocht mee op de boot met duikers van Sun-Plongée en was best wat ongerust terwijl ik een uur onder water bleef, maar des te vrolijker toen ik weer aan boord kwam na magische ontmoetingen met grote tandbaarzen en scholen barracuda’s. Vooral de rotspunt La Gabinière, net achter het eiland, staat bekend als één van de 80 mooiste duikplekken ter wereld.

Na het duiken op de Jean Yann
Na het duiken op de Jean Yann

Saai is het hier niet. Er zijn allerlei uitgaansgelegenheden in de buurt, in de avonden worden er langs het strand veel activiteiten voor kinderen georganiseerd, op maandagochtend is er een grote Provençaalse markt, op dinsdagmiddag -en avond een leuke souvenirmarkt en er zijn tal van bezigheden op het water. Het familiehotel ligt erg rustig, meteen aan zee, ‘les pieds dans l’eau’, en kent een fantastische keuken. Ook voor Plouf wordt er af en toe wat bereid, zoals rijst op die ene dag dat ze wat last had van haar maagje. En iedere keer dat ze verschijnt, wordt er door de attente medewerkers meteen een bak met water klaargezet.

Een uitzicht dat niet verveelt
Een uitzicht dat niet verveelt

Het hotel staat tegenover het kleine gemeentehuis dat een dependance is van het iets verderop gelegen Le Lavandou. Heel vroeger was dat gebouwtje het treinstation van het dorp. Tussen het einde van de 19e eeuw en 1948 liep er een spoorlijn van Toulon naar Saint-Raphaël en mensen konden pal tegenover het magnifiek gelegen hotel uitstappen. Dat werd aan het eind van de 19e eeuw gebouwd en honderd jaar geleden overgenomen door de familie Moriaz.

Het voormalige treinstation
Het voormalige treinstation

Om bij Frankrijk en Franse tradities te blijven, Mireille Mathieu zong het al: “On ne vit pas sans se dire adieu” (je leeft niet zonder vaarwel te zeggen). Ook Claude François zong het: “Adieu, tout finit un jour” (vaarwel, alles eindigt op een dag). Dus er komt een moment dat het “Bonjour, Plouf!” verandert in “Au revoir, Plouf!”. Dan moet deze lieve golden weer naar het vliegveld van Hyères om een vlucht te nemen naar Nederland. Dat wordt even niet zwemmen die dag teneinde droog en schoon het vliegtuig in te kunnen. Of het zielig is? Ach, de volgende dag ligt ze alweer in een recreatieplas waar ze het denk ik net zo leuk vindt als hier ook al gaat ze daar niet zo lang en vaak het water in als in Cavalière. Vakantie is toch net anders. Volgend jaar mag ze weer.

Plouf in de spotlight

In november 2019 staat Plouf in de spotlight. Het glossy magazine Côte & Provence besteedt onder de titel “Les pensées de Plouf” maar liefst 4 pagina’s aan haar ontspannen verblijf aan de Côte d’Azur.

In het artikel vertelt Plouf zelf, met wat snobistische trekjes, hoe ze het heeft gehad in de zomer. Veel zonovergoten foto’s illustreren haar verhaal.