Voetstapjes in het zand

Na alle plechtigheden rond 4 en 5 mei had Plouf wel recht op en behoefte aan wat ontspanning. Het werden negen dagen vakantie in eigen land, lekker incognito, waarbij de focus op ‘hond’ lag in plaats van op ‘hulphond’, alhoewel het één nooit zonder het ander gaat. Plouf bezocht nog wel een Brits ereveld. En soms werd toch nog de vraag gesteld of ‘dat die hond van de televisie is’.

Op 4 mei 2024 in de Nieuwe Kerk
Op 4 mei 2024 in de Nieuwe Kerk
Brits ereveld

De bestemming werd het Waddeneiland Terschelling. Plouf was er al eerder geweest, toen ze nog geen jaar oud was. In die tijd was ze wat minder gehoorzaam dan vandaag. Zodra ze water ziet, zoet of zout, is ze echter nog net zo speels als toen. Eerlijk gezegd verkiest ze deze bestemming boven de Franse Riviera of de Spaanse Costa’s. Op Terschelling mag ze lekker los op het strand en is het niet zo heet als in Zuid-Europa. Een extra voordeel is dat het maar een paar uur rijden en een beetje varen is, in plaats van uren vliegen.  

Vertrek vanuit Harlingen
Poseren met een mooi uitzicht

Plouf keek haar ogen uit op Terschelling. Er waren veel golden retrievers op het eiland. Op de boot alleen al telden we er vijf. Echte gouden, maar ook spierwitte net als zij. Er liepen daarnaast veel andere honden rond, hetgeen betekende dat Plouf iedere dag nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maakte. De sociale kant van zo’n hond is besmettelijk want baasjes en vrouwtjes raken daardoor ook in gesprek. Soms duurt dat zo lang dat de honden op een gegeven moment aan het zuchten en aan het gapen zijn.

Een vriendje op het wad

Terschelling kent maar liefst dertig kilometer zandstrand langs de Noordzeekust. Dat is een paradijs voor een hond die zwemvliezen tussen zijn tenen heeft. De branding is gemaakt om mee te spelen, het schuim ligt er om in te happen. Vanuit het perspectief van een speelse zwemhond klopt dat beeld helemaal. Na anderhalve uur plonzen in het water en rollen in het zand is Plouf over het algemeen wel moe. Dan biedt een strandpaviljoen soelaas. Daar staat altijd wel een bak water te wachten op al die zee-honden. En na een uurtje bijkomen rent ze de zee weer tegemoet.

Voetstapjes in het zand
De Noordzee tegemoet

Ook het wad is een speelplaats voor honden. De waterpoeltjes en zandbanken die bij eb verschijnen, zijn voor Plouf de plek bij uitstek om pootje te baden, nat te worden en daarna lekker op de rug te wroeten in het zand. Ik had het graag in een andere volgorde gezien maar deze dame kijkt daar anders tegenaan. Een wandeling is niet geslaagd als ze na afloop niet vies is.

Het Groene Strand
Vies worden na het zwemmen

Het hotel biedt gelukkig een handdoekenservice voor vieze honden aan. Tijdens ons verblijf was het iedere dag prachtig zonnig weer, en kon ze op het gezellige terras voor Oepkes opdrogen voordat ze weer naar de kamer ging. Het zand zie je dan letterlijk uit haar dikke vacht vallen.

Opdrogen voor hotel Oepkes
Het licht van de Brandaris

Op het eiland zijn niet enkel de stranden interessant. Fietsen en wandelen zijn onderdeel van het island-life. Plouf en fietsen gaan niet samen. Ze gaat niet achterop zitten, ze wil niet in een karretje, en achter de fiets aan rennen gaat ze al helemaal niet doen. Dan blijft wandelen over. Terschelling kent een prachtige natuur met, behalve strand en wad, ook duinen en mooie bossen. En als er dan opeens achter de bomen een meertje opdoemt, weet Plouf meteen wat ze gaat doen. Doodemanskisten is zo’n stuk zoet water in de buurt van West-Terschelling. Pootje baden dus, en het liefst kopje onder.

Doodemanskisten
Panorama op West-Terschelling

Terschelling betekent ook geschiedenis en cultuur. In museum het Behouden Huys waar de hele historie van Terschelling en Terschellingers wordt verhaald, zijn honden gewoon welkom, zolang ze zich maar weten te gedragen. Plouf maakte er kennis met Willem Barentsz die hier geboren is en mocht zelfs een kijkje nemen in het nagebouwde Behouden Huys dat deze ontdekkingsreiziger aan het eind van de 16e eeuw neerzette op Nova Zembla.

In het Behouden Huys 
Monument voor alle Terschellingers die niet zijn teruggekeerd van zee

De Tweede Wereldoorlog heeft eveneens zijn sporen achtergelaten. Er staan vijfhonderd bunkers op het eiland waarvan tweehonderd onderdeel waren van de Duitse Tiger-radarstelling. Tegenwoordig is het een museum. Op het terrein zijn honden welkom, maar in de bunkers niet. Deze zijn niet bestemd voor gewone honden. Maar Plouf, onverschrokken als ze (soms) is, had er helemaal geen moeite mee. Steile trappen, nauwe ruimtes, zware deuren die dichtvallen? Geen probleem voor haar. Als hulphond mocht ze mee tijdens de rondleiding en ze heeft het gros van de tijd gewoon gekwispeld.

Voor de commandobunker
In een van de Tiger-bunkers

Ook in het wrakkenmuseum was ze van harte welkom. Ze was weliswaar te klein om in de vitrines te kunnen kijken maar ze is het inmiddels wel gewend om in musea een soort van welgemeende interesse te veinzen. Ze is dan eigenlijk gewoon aan het werk.

In het wrakkenmuseum

De hondvriendelijkheid op het eiland is fenomenaal. In alle restaurants was Plouf gewoon welkom. In het bos en in de duinen was de hond aangelijnd om de natuur niet te verstoren, maar daarbuiten was ze zo vrij als ze maar kon zijn. Ze gaat toch nooit meer dan vijf meter bij mij vandaan. De terechte tegenprestatie die van je verwacht wordt is dat je de troep opruimt die een hond achterlaat. Wat plastic zakjes bij je hebben is een kleine moeite vergeleken bij de fantastische tijd die een hond daar beleeft.

De golven in

En of Terschelling nu een hondeneiland is? Ja, het is er overheerlijk voor de duizenden viervoeters die er ieder jaar komen. Maar Terschelling is vooral een eiland voor iedereen.

Onverschrokken