hulphond Archieven - ReisHond.nl

Plouf en Plouf

‘Plouf’ is het Franse woord voor ‘plons’. Het is een naam die goed past bij golden retrievers en andere honden die gek zijn op water. Begin september mocht Plouf naar het Franse dorpje Dannemois, voor een bezoek aan het landgoed waar de oorspronkelijke Plouf woonde, de hond naar wie zij is vernoemd.

Het landgoed, bestaande uit een middeleeuwse watermolen en een flink stuk grond, behoorde toe aan de zanger Claude François, die in de jaren 60 en 70 de Franse hitlijsten aanvoerde totdat hij verongelukte in 1978. In dit domein kon hij de drukte van de showbusiness ontvluchten en tussen de concerten door met zijn familie verblijven. Het is aan de rand van het zwembad op het landgoed dat hij in 1967 het nummer ‘Comme d’habitude’ schreef, dat later gecoverd zou worden door Paul Anka, Frank Sinatra en duizenden anderen onder de titel ‘My way’.

Claude François had een cocker spaniël met de naam Jicky. Slechts weinigen herinneren zich die naam nog, maar velen kennen de hond. Het speelse dier had de gewoonte om gevraagd en ongevraagd een aanloopje te nemen om in het zwembad te springen. Wanneer de gasten van de zanger de bijbehorende plons hoorden, werd er keer op keer luidkeels ‘plouf!’ geroepen. Al snel werd dat de bijnaam van de cocker en ging de oorspronkelijke naam verloren.

Zelf ben ik in Frankrijk opgegroeid en als tienjarig jongetje was ik al fan van de zanger. Dat is nooit overgegaan, zelfs niet 47 jaar na zijn dood. Ik verzamelde toen al alles wat maar uitkwam van hem. Ik verwijs niet voor niets naar Claude François en zijn Plouf in mijn boek ‘Hulphond met een missie’.

Claude François is nog steeds populair in Frankrijk. Zo werden twee van zijn hits afgespeeld tijdens de opening van de Olympische Spelen in Parijs en zijn er inmiddels bijna 200 boeken over hem verschenen. Mijn vorige honden heetten Lady, Filou en Makina, maar toen in 2018 een spierwitte golden retriever bij mij kwam, noemde ik haar Plouf. Dat was enerzijds een eerbetoon aan de zanger, en anderzijds een knipoog aan de liefde voor water, die zich weldra zou ontwikkelen. Als Plouf niet van water had gehouden, hetgeen ook bij goldens weleens voorkomt, was het een wat vreemde naam geweest.

De watermolen van Dannemois staat er nog steeds, iets ten zuiden van Parijs. Na een periode van verval is het in ere hersteld en is het net zo ingericht als ten tijde van de artiest, met de oorspronkelijke meubels en details. Het is een museum waar fans en nieuwsgierigen graag komen om in die magische wereld van de jaren 60 en 70 te duiken. Aan de rand van het kleine dorp bevindt zich de begraafplaats waar Claude François samen met zijn ouders is begraven. Zoveel jaar na dato is het graf nog altijd dag in dag uit bedekt met bloemen.

Met Plouf en een vriend maakten we de reis naar Dannemois. Zelf ben ik er al meerdere keren geweest, maar voor Plouf was het de eerste maal. In het rustige dorp aangekomen reden we naar het graf, om daar bloemen neer te leggen. Het was er doodstil. Een bronzen standbeeld van Claude François waakt over zijn graf, naast het borstbeeld van Chouffa, zijn moeder. Aan de zijkant van het familiegraf staan gouden letters gegrift in het marmer. ‘Claude François – 1 Février 1939 – 11 Mars 1978’. Het was mooi weer, en toen we aanstalten maakten om naar de watermolen te gaan, kwamen er alweer andere mensen aan. Iedere dag opnieuw. Zo lang al.

Aangekomen bij de watermolen liepen we door de poort waar hij altijd doorheen ging. We konden meteen aansluiten bij de rondleiding. De wereld van Claude François ging voor ons open. De zitkuil met de open haard van de ‘maison américaine’ waar hij zijn gasten ontving, lederen meubels uit de jaren 70, antieke stukken, kunst die de zanger waardeerde, zijn piano, zijn bed, gebruiksvoorwerpen, het gigantische zee-aquarium… het was alsof de tijd stil was blijven staan.

Plouf mocht overal komen, overal poseren voor een foto. We stonden bij het zwembad waar haar naamgenoot zo graag in sprong. Dat plonzen had ze ook wel willen doen maar dat was net een stap te ver. Het landgoed is minder groot dan toen. Een deel is verkocht om huizen te bouwen. Maar wat er nog ligt, is prachtig aangelegd.

Plouf ging op de foto op een bankje waar de zanger in de jaren 70 ook eens op poseerde. Hetzelfde bankje, op hetzelfde tegelplateau, met dezelfde treurwilgen en de molen op de achtergrond. De bomen zijn een stuk groter inmiddels, maar voor de rest is alles nog net als toen.

Plouf poseerde voor het rad van de watermolen en langs het riviertje ‘l’École’ dat door de tuinen stroomt. Ze stond model in de kelderruimte waar een tentoonstelling is ingericht van kostuums die Claude François en zijn danseressen (de Clodettes) droegen tijdens de vele optredens. Een paar jaar terug was ik naar een veiling in Parijs geweest waar enkele van zijn spullen werden verkocht. Ik wilde ook zo’n pak bemachtigen. Het kledingstuk waar ik mijn zinnen op had gezet (het zilverkleurige pak rechts achter Ezra op de foto) ging uiteindelijk weg voor 42.000 €, plus belasting en kosten voor het veilinghuis. Ik heb er van afgezien. Er werd gelukkig veel opgekocht door de eigenaren van de watermolen, ter verrijking van de tentoonstelling.

In een deel van de watermolen is een fijn restaurant ondergebracht, waar we ontspannen konden afsluiten in de zon, naast het nog steeds draaiende houten rad. Er worden regelmatig Claude François evenementen georganiseerd. Dinnershows genieten er veel belangstelling en zijn al maanden tevoren volgeboekt. Dan treden er dubbelgangers op in een prachtige sfeer. Daar ben ik ook geweest.

Plouf en Plouf. In het levensverhaal van Plouf, hier en op haar Instagram-account, hoorde deze bijzondere en nostalgische ontmoeting gewoon even thuis. Haar naamgenoot heeft ze niet ontmoet na die tientallen jaren, maar het eerbetoon was er niet minder om.

Luitenant Plouf

Deze blog gaat over de rol die Plouf vervult als ambassadeur, en tegenwoordig als luitenant. In mijn boek ‘Hulphond met een missie’ meld ik dat assistentiehonden weliswaar een bekend verschijnsel zijn in onze maatschappij, maar dat ze nog lang niet zijn ingeburgerd.

Evenals andere hulphonden, laat Plouf zien wat een helpende hond allemaal doet. Met meer dan een miljoen weergaven per jaar op haar Instagram-profiel, veel lezers van haar blogs en uitstekende recensies over het eerder genoemde boek, toont zij haar leven.

Overdag is Plouf aan het werk bij Defensie, in een kantooromgeving, samen met mij. Ze doet overal aan mee, en als dat even niet kan, kijkt ze rustig toe. Collega’s zijn gewend aan haar en ze vergezelt me naar vergaderingen, naar de eetzaal en naar andere locaties. Ze vindt het leuk om af en toe even te buurten bij mensen die ze goed kent en die vrijheid krijgt ze ook. Die witte hond met een blauw-geel hesje hoort er gewoon helemaal bij.

Een paar weken geleden werd die integratie nog eens extra benadrukt bij haar bevordering. Tijdens een ceremonie waar enkele tientallen collega’s aan deelnamen, kreeg Plouf een nieuw dekje en werd ze gepromoveerd. Door het kledingbedrijf van Defensie was een hesje op maat gemaakt, in dezelfde stof als de gevechtstenuen van de landmacht en de luchtmacht. Haar naam stond er zelfs op, net als bij militairen, geborduurd op een naamlint met klittenband.

Collega’s die het nieuwe hesje hebben gemaakt

De generaal was op bezoek voor de bevordering. De kolonel las formeel de beschikking voor waar onder meer de volgende tekst in stond:

“… besluit, vanwege het bekleden van een functie waaraan die rang is verbonden, te bevorderen tot het beroepspersoneel van de Krijgsmacht, met ingang van 3 september 2025, tot tweede-luitenant, assistentiehond Plouf.”

Vervolgens werd door de generaal het rangonderscheidingsteken behorende bij tweede-luitenant op het dekje geschoven: een gele ster. In zijn toespraak lichtte de generaal toe wat een luitenant nu eigenlijk is. Het woord komt van het Franse ‘lieu-tenant’, plaatsvervanger dus, of assistent. Een toepasselijkere rang is er niet. Zijn afsluitende woorden luidden:

“Moge je nieuwe rang niet zozeer je taken verzwaren, maar vooral bevestigen wat wij allang weten: dat jij een onmisbaar onderdeel bent van deze roedel.”

Sindsdien loopt Plouf op de kazerne in haar eigen uniform, maar wel met voor haar borst een blauw-gele bandana die haar herkenbaar maakt als hulphond. Een militair dekje met een ster is een fantastische blijk van erkenning en waardering, maar heeft geen officiële waarde. Het onderscheidt haar niet als assistentiehond.

Kort geleden raakte Plouf de ster alweer kwijt. Een luitenant van de luchtmacht vond het beter dat Plouf als luchtmachter zou rondlopen. Dus deed hij een schuifpassant bij zichzelf af om hem bij Plouf op te doen. Toen ze eventjes later op de foto mocht met staatssecretaris voor Defensie Gijs Tuinman, stond ze er als luchtmacht-luitenant, met een streep in plaats van een ster. De toon is hiermee gezet, want sommige militairen wachten nu op een kans om weer een andere schuifpassant bij haar op te doen.

Inmiddels beschikt Plouf over een hele garderobe. Natuurlijk heeft ze haar officiële assistentiehond-hesje en een bandana. Dat draagt ze buiten de poort van de kazerne. Er ligt een hondenbadjas voor haar in de kast, als ook een jasje voor extreem koud weer. Ze heeft het militaire hesje ook nu, in tweevoud. Eén met zwarte letters voor dagelijks gebruik, en een met gouden letters voor als ze er iets netter bij moet lopen. Afgelopen week stond ze in de Erecouloir tijdens Prinsjesdag. Toen droeg ze het door modehuis Moorman speciaal ontworpen dekje voor veteranen-hulphonden: blauw met oranje.

Terwijl de koets met de koning en de koningin afgelopen week op Prinsjesdag voorbij reed, stond Plouf op de eerste rij in de Erecouloir. Er was veel marsmuziek, er kwamen grote paarden en veel soldaten voorbij, maar ze bekeek het allemaal op haar gemak. Passerende militairen, Kamerleden en ook leden van de koninklijke familie konden hun glimlach niet onderdrukken toen ze die witte hond zagen tussen al die uniformen. Plouf is inmiddels wel ingeburgerd.

Plouf, een gelezen hond

Plouf is geen be-lezen hond, ook al doet de foto waarop zij een poging doet om het nieuwe boek van Marianne Leerkes te lezen, anders vermoeden. De foto is begin augustus genomen in Deventer, tijdens de 35^e Deventer Boekenmarkt, de grootste boekenmarkt van Europa. Het was goed weer en er waren meer dan 100.000 bezoekers op de been om de vele boekenkramen af te lopen op zoek naar dat ene, mooie of uitzonderlijke boek.

Dat Plouf wel een ge-lezen hond is, bewees zij tijdens deze happening. Samen met andere auteurs van Uitgeverij Droomvallei bemande zij een kraam langs de IJssel, waar haar eigen boek ‘Hulphond met een missie’ te koop was. We spraken samen met bezoekers, waarbij ik ze voorstelde aan deze bijzondere hond die zelf een boek heeft geschreven. Met een beetje hulp weliswaar, maar het gaat wel over ons gezamenlijke leven.

Op deze zonnige dag had Plouf knuffelverlof. Dat betekent dat ze weliswaar in dienst was als hulphond, maar dat ze los liep en dat iedereen die dat wilde haar mocht knuffelen. Daar heeft ze echt wel van genoten. Het haalde de stress van de drukte ook weg, bij haar en bij mij. Plouf heeft veel geposeerd voor mensen die met haar op de foto wilden. Af en toe werd het haar wat te veel, en dan ging ze even uitrusten achter de kraam.

‘Hulphond met een missie’ loopt goed. Het verhaal over uitzendingen, over PTSS en over hulphonden is alweer twee maanden geleden verschenen. De derde druk begint langzamerhand op te raken. Op Hebban, de website met boekrecensies, scoort het boek na 21 beoordelingen maar liefst 4,9 punten op 5. Namens koning Willem-Alexander hebben we onlangs een brief mogen ontvangen waarin hij benadrukt dat een hulphond er niet voor niets is. Naar aanleiding van een bijzondere ontmoeting een jaar geleden, hadden we de koning en koningin na het verschijnen een exemplaar van het boek aangeboden.

Plouf en ik hebben in twee maanden tijd veel lezingen gehouden en er staan er nog meer gepland. Het is leuk om te doen. Steeds meer mensen raken op deze wijze bekend met het fantastische verschijnsel ‘assistentiehond’.

De royalty’s van de verkoop van het boek gaan integraal naar Stichting Bultersmekke Assistancedogs, de instantie waar Plouf zelf ook is opgeleid. Met dit geld kunnen andere mensen geholpen worden met een hond. In de eerste maand na het verschijnen van het boek, vertegenwoordigden deze royalty’s al een bedrag van 1.000 euro.

Op de Brink, de avond voor de Boekenmarkt

Buiten de boekenmarkt om was Deventer ook gewoon leuk. We zijn het hele weekend gebleven. Het is een prachtige Hanzestad. In de 14^e eeuw al verwierf Deventer deze titel. De stad staat vol historische pandjes (Bergkwartier). De Brink, een oergezellig plein met daarop de Waag (uit 1528), kun je niet ontlopen. De Lebuinuskerk uit de 15^e eeuw torent uit boven de stad en is van verre zichtbaar.

Plouf en ik mochten in het Finch boutique hotel slapen, gelegen tussen het treinstation en het mooie centrum. Een ideale locatie dus. Ze hebben daar een fijne, gastvrije lobby en mooie kamers waar honden gewoon welkom zijn. Plouf ligt altijd als eerste op het bed om snel haar nieuwe territorium af te bakenen. We kiezen altijd kamers met extra grote bedden, anders pas ik er niet bij.

Ook in het restaurant van Huis Vermeer mogen honden aansluiten tijdens het eten. Plouf ging daar op haar gemak op de koele vloer liggen. Ze bedelt nooit, want ze weet dat ze op enig moment toch wel het een of ander toegestopt krijgt onder tafel.

Toen het lekker ruikende kaasplateau werd opgediend kon ze het toch niet laten om overeind te komen om zeker te stellen dat ze niet vergeten zou worden. Ze is vooral gek op blauwe kaas, zoals Roquefort en Bleu d’Auvergne.

Het liep goed met de verkoop van ons boek in Deventer. Het valt niet mee om op te vallen tussen meer dan 100.000 mensen. Maar met een vrolijk kwispelende, wollige, spierwitte en goedlachse Plouf aan mijn zijde, lukte dat toch uitermate goed. Na de blessure die ze in juni had opgelopen, was dit een mooi moment om de pootjes weer eens te strekken.

En haar boek, óns boek? Dat is ook te verkrijgen via de (online) boekhandel of, met handtekening en pootafdruk, via het mailadres plouf@ecritures.nu.

De braafste hond

Publiekswinnaar

In de maand mei deed Plouf mee aan de door de Raad van Beheer georganiseerde verkiezing van braafste kantoorhond van Nederland. De eerste ronde bestond uit stemmen. Van de meer dan 200 deelnemende honden behaalde Plouf het hoogste aantal. Een publiekswinnaartje dus! Daarmee had ze in ieder geval de titel van braafste kantoorhond van provincie Utrecht te pakken. Trots poseerde ze vervolgens voor de ingang van haar werkplek: de Kromhoutkazerne in Utrecht. Al snel werd de foto op LinkedIn meer dan 80.000 keer bekeken.

Het maken van de foto was overigens wel een uitdaging. Zo’n helm is niet gemaakt voor een hondenhoofdje en Plouf moest heel stil blijven zitten om er stoer uit te zien. Doordat er steeds meer mensen kwamen kijken naar dit bijzondere tafereel werd haar aandacht flink afgeleid. Om de haverklap stond de helm scheef.

Een jury ging na de stemming bepalen wie van de twaalf provinciewinnaars de landelijke winnaar zou worden. We hebben echter niets meer van de Raad van Beheer vernomen na die eerste (publieks)ronde. We hadden eigenlijk nog wel wat vragen verwacht want hoe komt een jury anders tot een oordeel? Ineens werd er een winnaar bekendgemaakt via social media. Jack uit Friesland was de gelukkige. Een mooie hond, een lieve hond die zich ook nog eens volop inzet voor de cliënten van het verzorgingshuis waar hij werkt. Een prachtige keuze dus.

Niet getreurd. Plouf had ontzettend veel stemmen. Dank daarvoor. En ze was erg druk met allerlei andere activiteiten, niet in de laatste plaats met haar eigen boeklancering. ‘Hulphond met een missie’ was verschenen.

‘Hulphond met een missie’

De maand juni stond in het teken van veel boekpresentaties. We kregen via social media leuke foto’s van honden die het boek aan het lezen waren. Zo verschenen er serieus kijkende honden met een bril, of honden achter een leestafel. Al snel was de eerste druk van het boek uitverkocht. Inmiddels is een tweede oplage van de tweede druk onderweg. De aanvoer naar de (online) boekhandel kost altijd even tijd wanneer het uitverkocht is, maar het boek is gelukkig ook via de link van Plouf rechtstreeks bij ons te bestellen.

Plouf mocht aan het begin van de maand het boek zelf aanbieden aan vice-admiraal Jan Willem Hartman, commandant van COMMIT. Dat is het commando materieel en IT van Defensie op de Kromhoutkazerne. Plouf kreeg een eigen stoel aan tafel en de admiraal had spontaan een hertengewei voor haar meegenomen. Een paar dagen later mocht ik een lezing over het boek verzorgen voor collega’s van COMMIT. Die presentatie ging over militaire en humanitaire missies, over PTSS en de rol en het (leuke) leven van Plouf als hulphond.

Op mijn verjaardag (14 juni) werd in Elst in het kader van 80 jaar bevrijding een veteranenmiddag georganiseerd vanuit VeteranenOverbetuwe. Ook daar waren Plouf en ik te gast, samen met veteranen uit de gemeente, burgemeester Patricia Hoytink-Roubos, alsmede wethouders en raadsleden. Na een presentatie over het boek was er ruimte om de burgemeester een exemplaar te overhandigen.

Plouf bekeek het allemaal van een afstandje en had meer interesse in de koele grasvelden buiten de Herenboerderij en in het dinerbuffet.

Lancering in Nijmegen

Op 26 juni vond bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen de grote boeklancering plaats. Plouf had een paar dagen eerder de kruisband van haar linker achterpoot gescheurd, maar ze was er wel bij. Voorlopig moet ze heel rustig aan doen. Binnenkort heeft ze een afspraak met de orthopeed.

Aankondiging boekpresentatie in Nijmegen

Er kwamen zowel mensen als honden naar de presentatie in Nijmegen. Het eerste deel van de avond bestond uit een getuigenis over mijn missies en over Plouf. Daarna werden er boeken uitgereikt aan Diana van de Louw, de instructrice van Plouf, en aan Gijs Wanders, die mij ruim een jaar geleden het laatste duwtje had gegeven om dit boek daadwerkelijk te schrijven.

Na afloop hiervan nam Gijs het woord voor wat interactie met het publiek. De avond eindigde met een borrel en een signeersessie waarbij ook Plouf haar pootafdruk in ieder exemplaar mocht zetten.

Signeren is leuk. Ik mocht tientallen keren een klein verhaaltje op papier zetten en tegelijkertijd een kort gesprekje aangaan met een bekende of onbekende. Plouf lag erbij en keek af en toe op wanneer ze een iemand herkende.

Plons

Plouf vindt aandacht van mensen leuk. Die aandacht vormt een rode draad door het boek. Ze vraagt altijd netjes of ik het goed vind dat ze geaaid of geknuffeld wordt, en meestal mag het ook. Maar lekker in het water spelen met twee andere goldens, is misschien net iets leuker voor haar. Met haar blessure gaat dat voorlopig niet lukken helaas.

Eind juni zouden we voor een paar weken naar Zuid-Frankrijk gaan. Die vakantie gaat helaas niet door: Plouf kan de vliegtuigtrap niet eens op lopen. Voorlopig moet ze het doen met de foto op de cover van haar boek, waar ze blij kwispelend in de Middellandse Zee staat, met op de achtergrond, ver weg, het eiland Île du Levant. En ik ook.

Plouf heeft een boek geschreven

“Plouf heeft een boek geschreven.” Dat klinkt heel mooi maar het is natuurlijk niet helemaal waar. Het baasje van Plouf heeft het boek geschreven. Maar het gaat wel degelijk over haar, en het is vandaag verschenen.

Op de cover van het boek kijkt Plouf zo blij en vrolijk. Ze is helemaal in haar element in de Middellandse Zee, met op de achtergrond het eiland Île du Levant waar ze gewoonlijk haar zomers doorbrengt. Ze gaat dan niet teveel in de zon, maar juist vaak in het water. Op de foto op de achterflap kijkt ze een stuk serieuzer. Ze staat daar samen met mij op de Dam tijdens de Nationale Dodenherdenking, naast de koning en de koningin. Dat was in 2023.

Een jaar later was het moment nog plechtiger voor Plouf. Ze stond zelfverzekerd naast me, we waren live op televisie, en ik mocht in de Nieuwe Kerk de koning en de koningin toespreken. Ik sprak over humanitaire en militaire uitzendingen, over de tol die veteranen betaald hebben om bij te dragen aan vrede, vrijheid en veiligheid in de wereld. Ik sprak ook over Plouf en over de rol die zij vervult als hulphond.

‘Hulphond met een missie’ vertelt het verhaal erachter. Het gaat vooral over Plouf, over haar leven als hond en haar missie als hulphond. In een aantal hoofdstukken worden delen van buitenlandse missies beschreven waar ik aan heb deelgenomen. Van hoofdstuk tot hoofdstuk lees je hoe een posttraumatische stressstoornis zich ontwikkelt. Plouf is naderhand opgeleid om die PTSS te signaleren en te bestrijden.

Plouf is nagenoeg altijd bij me. Als ik ga squashen, ligt ze achter de ruit naar me te kijken. Wanneer ik wil duiken, gaat ze mee naar de waterkant of op de boot. Ze heeft inmiddels al heel wat musea bezocht in binnen- en buitenland. Ze reist vaak met het vliegtuig, naar de zee in Frankrijk en Spanje, of naar de sneeuw in Finland en Oostenrijk. Ze gedraagt zich keurig in restaurants, loopt netjes naast het winkelwagentje in de supermarkt en laat zich niet afleiden door de geur van lekker eten.

Plouf is altijd aan het werk, dag en nacht. Gelukkig krijgt ze ook voldoende rust en mag ze altijd en overal op bed slapen. Ze beleeft voldoende avonturen die voor haar ook heel leuk zijn. We doen niets samen waar zij niet gelukkig van wordt. Geen festivals, geen bioscoop, geen drukke en lawaaierige feesten. Geen vliegreizen die langer duren dan vier uur. Geen lange autoritten. Haar hondenleven is best een prima leven.

Plouf gaat ook mee naar het werk, iedere dag. Ze vindt het leuk om daar allemaal mensen te ontmoeten. Ze gaat dagelijks allerlei functionarissen langs om even een knuffel te halen. Ze vraagt wel altijd aan mij of het mag. En ze mag het eigenlijk altijd. Op kantoor kijken ze dan ook steeds uit naar haar komst. Mijn afwezigheid wordt minder opgemerkt dan die van haar. Wanneer een vergadering haar te lang duurt, in de regel na iets meer dan één uur, begint ze te protesteren. Collega’s zijn er dankbaar voor. Plouf doet overigens mee aan de landelijke verkiezing van de braafste kantoorhond van Nederland, die wordt georganiseerd door de Raad van Beheer. Tot en met 31 mei kun je via deze link nog op Plouf stemmen.

Een golden retriever, een boek, wat foto’s. Het is een mooi verhaal, een ode aan Plouf. Een hulphond wordt opgeleid omdat er een behoefte is, omdat ze hulp moet bieden. Er zit een heel verhaal achter want de cliënt van de hond is ergens in beperkt. Dat geldt ook voor mij. Plouf heft die beperking voor een groot deel op. Door haar lieve en zachtaardige karakter, haar behulpzaamheid en haar intelligentie, is ze echt een verrijking van mijn leven. We vechten samen tegen PTSS en slagen daar goed in. Ik heb weliswaar last van die die stoornis, maar ik heb ook Plouf.

Het boek is vanaf nu (of uiterlijk begin komende week) te verkrijgen in de (online) boekhandels of rechtstreeks via mij. De royalty’s worden integraal gedoneerd aan Stichting Bultersmekke Assistancedogs, één van de geaccrediteerde opleiders van deze fantastische honden. Bij hen vond ook de vorming van Plouf plaats. Op 26 juni houd ik samen met Plouf een presentatie over het boek bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen. Indien je daarbij aanwezig wilt zijn en daar een boek wilt kopen, kun je je opgeven via het mailadres dat in de aankondiging staat. Zelfs Plouf zal daar signeren. We hebben speciaal een stempeltje laten maken met haar pootafdrukje en haar naam.

En al die aandacht die Plouf altijd krijgt? Ze vindt het allemaal prima, zolang ze ook maar af en toe gewoon hond mag zijn. Een tak in stukken bijten, met een andere golden retriever of labrador spelen, in het vieze gras rollen, zwemmen, lange wandelingen maken, soms even niet op haar gewicht letten, of door de modder struinen … dat moet ook allemaal kunnen. Zo vaak als het maar kan.

Reishond met beperkingen

Plouf is best vaak onderweg, soms over lange afstanden, wat regelmatiger over kortere. De beschrijving ‘reishond’ past dan ook nog steeds bij haar. Ze is pas in zeven landen geweest. Dat lijkt niet zo veel, maar dat komt doordat we iedere zomer graag naar dezelfde plek in Frankrijk terugkeren.

Onlangs verschenen er een tweetal reportages die in gang zijn gezet door Gijs Wanders en de stichting Onbekende Helden. Naast verschillende collega’s mochten ook Plouf en ik daar een rol in spelen. De ruim zestien minuten durende film en het artikel maakten veel (positieve) reacties los binnen mijn netwerk. Er kwamen ook veel vragen over de beperkingen waar je mee te maken krijgt wanneer je een hulphond hebt, en over de beperkingen van de hond zelf.

Beperking of verrijking

Laat ik voorop stellen: Plouf is voor mij geen beperking maar een verrijking. Daar waar ik eerst last had van restricties door PTSS, heft zij die voor een deel op. Een hond als deze verdient alle lof. In de Netflix-documentaire ‘Inside the mind of a dog’ wordt getoond hoe intelligent en sensitief honden zijn, en hoe dit ten dienste van de mens kan worden ingezet. Het bijzondere is evenwel dat lang niet iedereen positief reageert op de aanwezigheid van een hulphond. Sommige mensen reageren vanuit hun eigen ik of de functie die zij vervullen helaas negatief en zelfs weleens agressief. Dat zijn mensen die menen dat zij op persoonlijke titel de relatieve vrijheid die de hond geeft, toch weer in moeten perken.

Niet heel erg geïnteresseerd in de werken van Vincent van Gogh

In de wet is gelukkig veel vastgelegd over de rechten van hulphonden. Diverse VN en EU-verdragen voor de rechten van de mens, de wet voor de gelijke behandeling van gehandicapten en chronisch zieken, de Algemene Plaatselijke Verordeningen (APV) en zelfs art. 429quater van het Wetboek van Strafrecht zijn daar voorbeelden van. Als bezitter van een hulphond ben je echter geen handhaver en blijkt het soms lastig om je recht te doen gelden.

Openbare gelegenheden

Plouf en ik zijn gelukkig nog nooit geweigerd in een museum, niet in Nederland en niet in het buitenland. De mensen die daar werken zijn professionals en goed opgeleid. Wel wordt er af en toe gevraagd naar een ID-kaart van de hulphond. Dat vind ik terecht. We zijn nog nooit geweigerd in een vliegtuig. We vliegen veel met Transavia en dat loopt altijd erg soepel. Maar ook daar geldt dat de papieren wel in orde moeten zijn. Dat is wederom terecht.

Bij restaurants geef ik tijdens de reservering altijd aan dat er een hulphond meekomt. Dat is nooit een probleem geweest. Ook niet in restaurants met een Michelinster. Spontaan een restaurant binnenlopen is soms wat moeilijker. In de hoofdstad zijn we al een paar keer geweigerd. Na uitleg was het argument dan keer op keer dat het personeel natuurlijk weet dat hulphonden niet geweigerd mogen worden, maar dat enkel kleine hulphonden die op schoot passen worden geaccepteerd. Dit is in strijd met de (horeca) Hygiënecode van 2016. Het gebeurde onder andere een keer op het Rembrandtplein. Terwijl ik teleurgesteld wegliep kwam een medewerkster van het restaurant ernaast naar me toe. Ze had het gesprek opgevangen en vertelde me dat ik bij haar meer dan welkom was met een hulphond. Toen we dankbaar plaats namen aan tafel stond er binnen een minuut een bak met water klaar voor Plouf.

Een erg vervelend geval was dat van een boa die van mening was dat hij boven de APV stond. Hij bleef argumenteren dat Plouf niet welkom was in een openbaar park. Er zijn een paar dagen later weliswaar excuses gemaakt, maar op zo’n moment is het erg frustrerend. Of bij het Amsterdamse Victoria hotel, waar duidelijk werd gemaakt dat mijn gast en ik welkom waren, maar de hulphond niet. Toen ik dreigde met het inschakelen van politie die toevallig net voorbijkwam, haalde de man bakzeil en luidde zijn antwoord ‘voor deze ene keer’. Of het geval van een man op het strand die niet van honden hield en vond dat ik maar ergens anders moest gaan liggen en zwemmen. De opzichter van het gebied wist dat ik met de hond op het strand was. Ik bel hem altijd tevoren om dit soort gedoe met andere gasten te voorkomen. Ik stond in mijn recht en ik heb met het nodige geduld deze onaardige man toch nog vriendelijk uitgelegd dat Plouf een hulphond is, die zeer herkenbaar is aan haar hesje. Hij antwoordde dat hij het maar onzin vond. Toen meer mensen zich ermee gingen bemoeien, ben ik vertrokken.

Rechtvaardigen

Openbaar vervoer, de lift in een openbaar gebouw … het zijn plekken waar bepaalde mensen vinden dat ze hun ongezouten mening moeten geven over een hulphond. Soms vragen ze je om ergens anders te gaan zitten of staan. Vaak, heel vaak, ben je jezelf aan het rechtvaardigen. Het vervelende is dat het iedere dag wel een keer gebeurt, of zelfs vaker op een dag. Heel vaak gaat het goed gelukkig. Dat mag ook gezegd worden. In de supermarkt heb ik nog nooit last gehad van verwijten. Ik krijg weleens een vraag, er is soms een bedenkelijke blik, maar nooit een weigering of een vervelende opmerking. Ook als ik ga sporten is Plouf bij me. En iedereen op de sportclub vindt het mooi.

Daarnaast wordt mij iedere dag wel opnieuw gevraagd waarom ik een hulphond heb. Het is vaak uit interesse. Ik heb inmiddels geleerd om zonder enig gevoel te vertellen dat Plouf een PTSS-hond is, een veteranenhond, een traumahond. Dat mensen die je niet kent daarna doorvragen is niet heel netjes. Waar bemoeien ze zich mee? Velen hebben ook een mening klaar, een advies of zelfs een therapie voorhanden. Gebeurt dit af en toe, dan is dat nog wel te behappen. Maar, zonder gekkigheid, het gebeurt weleens tot twintig keer per dag. Het resultaat ervan is dat je wat beperkter wordt in je vrijheid, omdat je er steeds vaker voor kiest om niet op pad te gaan om die blikken en vragen te voorkomen. Bij mijn vorige werkgever hadden we er iets moois op bedacht. Op kantoor droeg Plouf geen hulphonddekje. Alle collega’s wisten wat haar rol was, zijzelf ook, en de vele bezoekers dachten dat ze de kantoorhond was.

Samen welkom in de collegebanken op de VU

Plasangst

Eén van de angsten van een hulphondbezitter is toch wel dat het dier op enig moment moet plassen, en het dan ook spontaan doet. Je hebt niet alles in de hand. Plouf heeft dat nooit in een gebouw gedaan gelukkig. De eerste keer dat ik met haar naar een museum ging hield ik mijn hart vast. We bezochten het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik raakte in gesprek met een suppoost die me complimenteerde over het gedrag van Plouf. Ik gaf hem toe dat mijn grootste vrees was dat ze zou plassen op de mooie vloer. Ik heb dan ook altijd doekjes bij me voor het geval dat. Hij lachte het weg en vertelde mij iets heel moois. ‘Dan haal ik gewoon een dweil en ruim ik het op’, was zijn antwoord. Prachtig!

Ik heb het wel anders meegemaakt. Onlangs werd mij bij een overheidsgebouw waar ik aan het werk was, verteld dat een hulphond niet mocht plassen op een enorm grasveld. In een prachtig aangelegde tuin als die van Paleis Het Loo of een historisch park als bij het Château van Versailles, was dat niet eens onderwerp van discussie. Een opruimplicht van hondenpoep vind ik overigens wel terecht, voor zover degene die een hulphond heeft dat ook zelf kan doen. Dat is namelijk niet altijd het geval.

Het lijkt soms op pesten, en het is nog strafbaar ook. Ik ben best mondig, maar het is op den duur erg vermoeiend om telkens weer in de verdediging te moeten schieten omdat je met een hulphond loopt. Het moment dat ik een keer aangifte doe wegens discriminatie komt helaas steeds dichterbij. Plouf heeft meerdere malen ten overstaan van het hele land naast de koning en de koningin gestaan. Die vinden dat goed, leuk zelfs. Wat halen al die andere mensen zich in het hoofd?

Plouf en het koningspaar op de Dam in 2023

Plouf, het koningspaar en de minister-president in 2024

Puppy-ogen

Gelukkig gaat het vaker goed dan fout. Veel mensen willen Plouf zelfs aaien. Het zijn echter de keren dat je jezelf moet rechtvaardigen die de meeste energie kosten. Plouf zelf merkt niet zo veel van het soms stijlloze gedrag van mensen. Ze is altijd samen met mij en op dat soort momenten scherm ik haar af. De aanval komt af en toe uit een onverwachte hoek. Maar zolang de wet ons beschermt en de meeste mensen leuk, lief en positief op haar en ons reageren, blijven we samen ontdekken en reizen.

Een moment van spel en ontspanning in de Oostenrijkse bergen

Daarbij houd ik wel rekening met háár beperkingen, want die zijn er. Zo houdt ze niet van warmte en ook niet van hard lawaai. Wandelen vindt ze fijn, maar niet urenlang. Ze heeft af en toe een momentje van rust nodig. En wanneer we noodgedwongen lang onderweg zijn, houden we regelmatig een pauze. Daarnaast wil ze vooral zwemmen, zodra het maar mogelijk is. Ze wil dan even gewoon hond zijn, en niet altijd in de rol van de alerte hulphond zitten. Een hond is geen machine en met de band die wij samen hebben, is het geven en nemen.

Haar eigen beperkingen respecteer ik. Dat anderen haar en mij onrechtmatig proberen te beperken in haar werk, snap ik niet. Wees eerlijk, als je naar die zwarte puppy-ogen met die witte wimpers kijkt, hoe haal je het dan in je hoofd om, los van wat er in de wet staat, haar ook maar iets te weigeren?

Onbeperkt zwemmen is belangrijk voor Plouf

Voetstapjes in het zand

Na alle plechtigheden rond 4 en 5 mei had Plouf wel recht op en behoefte aan wat ontspanning. Het werden negen dagen vakantie in eigen land, lekker incognito, waarbij de focus op ‘hond’ lag in plaats van op ‘hulphond’, alhoewel het één nooit zonder het ander gaat. Plouf bezocht nog wel een Brits ereveld. En soms werd toch nog de vraag gesteld of ‘dat die hond van de televisie is’.

De bestemming werd het Waddeneiland Terschelling. Plouf was er al eerder geweest, toen ze nog geen jaar oud was. In die tijd was ze wat minder gehoorzaam dan vandaag. Zodra ze water ziet, zoet of zout, is ze echter nog net zo speels als toen. Eerlijk gezegd verkiest ze deze bestemming boven de Franse Riviera of de Spaanse Costa’s. Op Terschelling mag ze lekker los op het strand en is het niet zo heet als in Zuid-Europa. Een extra voordeel is dat het maar een paar uur rijden en een beetje varen is, in plaats van uren vliegen.

Plouf keek haar ogen uit op Terschelling. Er waren veel golden retrievers op het eiland. Op de boot alleen al telden we er vijf. Echte gouden, maar ook spierwitte net als zij. Er liepen daarnaast veel andere honden rond, hetgeen betekende dat Plouf iedere dag nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maakte. De sociale kant van zo’n hond is besmettelijk want baasjes en vrouwtjes raken daardoor ook in gesprek. Soms duurt dat zo lang dat de honden op een gegeven moment aan het zuchten en aan het gapen zijn.

Terschelling kent maar liefst dertig kilometer zandstrand langs de Noordzeekust. Dat is een paradijs voor een hond die zwemvliezen tussen zijn tenen heeft. De branding is gemaakt om mee te spelen, het schuim ligt er om in te happen. Vanuit het perspectief van een speelse zwemhond klopt dat beeld helemaal. Na anderhalve uur plonzen in het water en rollen in het zand is Plouf over het algemeen wel moe. Dan biedt een strandpaviljoen soelaas. Daar staat altijd wel een bak water te wachten op al die zee-honden. En na een uurtje bijkomen rent ze de zee weer tegemoet.

Ook het wad is een speelplaats voor honden. De waterpoeltjes en zandbanken die bij eb verschijnen, zijn voor Plouf de plek bij uitstek om pootje te baden, nat te worden en daarna lekker op de rug te wroeten in het zand. Ik had het graag in een andere volgorde gezien maar deze dame kijkt daar anders tegenaan. Een wandeling is niet geslaagd als ze na afloop niet vies is.

Het hotel biedt gelukkig een handdoekenservice voor vieze honden aan. Tijdens ons verblijf was het iedere dag prachtig zonnig weer, en kon ze op het gezellige terras voor Oepkes opdrogen voordat ze weer naar de kamer ging. Het zand zie je dan letterlijk uit haar dikke vacht vallen.

Op het eiland zijn niet enkel de stranden interessant. Fietsen en wandelen zijn onderdeel van het island-life. Plouf en fietsen gaan niet samen. Ze gaat niet achterop zitten, ze wil niet in een karretje, en achter de fiets aan rennen gaat ze al helemaal niet doen. Dan blijft wandelen over. Terschelling kent een prachtige natuur met, behalve strand en wad, ook duinen en mooie bossen. En als er dan opeens achter de bomen een meertje opdoemt, weet Plouf meteen wat ze gaat doen. Doodemanskisten is zo’n stuk zoet water in de buurt van West-Terschelling. Pootje baden dus, en het liefst kopje onder.

Terschelling betekent ook geschiedenis en cultuur. In museum het Behouden Huys waar de hele historie van Terschelling en Terschellingers wordt verhaald, zijn honden gewoon welkom, zolang ze zich maar weten te gedragen. Plouf maakte er kennis met Willem Barentsz die hier geboren is en mocht zelfs een kijkje nemen in het nagebouwde Behouden Huys dat deze ontdekkingsreiziger aan het eind van de 16^e eeuw neerzette op Nova Zembla.

Monument voor alle Terschellingers die niet zijn teruggekeerd van zee

De Tweede Wereldoorlog heeft eveneens zijn sporen achtergelaten. Er staan vijfhonderd bunkers op het eiland waarvan tweehonderd onderdeel waren van de Duitse Tiger-radarstelling. Tegenwoordig is het een museum. Op het terrein zijn honden welkom, maar in de bunkers niet. Deze zijn niet bestemd voor gewone honden. Maar Plouf, onverschrokken als ze (soms) is, had er helemaal geen moeite mee. Steile trappen, nauwe ruimtes, zware deuren die dichtvallen? Geen probleem voor haar. Als hulphond mocht ze mee tijdens de rondleiding en ze heeft het gros van de tijd gewoon gekwispeld.

Ook in het wrakkenmuseum was ze van harte welkom. Ze was weliswaar te klein om in de vitrines te kunnen kijken maar ze is het inmiddels wel gewend om in musea een soort van welgemeende interesse te veinzen. Ze is dan eigenlijk gewoon aan het werk.

De hondvriendelijkheid op het eiland is fenomenaal. In alle restaurants was Plouf gewoon welkom. In het bos en in de duinen was de hond aangelijnd om de natuur niet te verstoren, maar daarbuiten was ze zo vrij als ze maar kon zijn. Ze gaat toch nooit meer dan vijf meter bij mij vandaan. De terechte tegenprestatie die van je verwacht wordt is dat je de troep opruimt die een hond achterlaat. Wat plastic zakjes bij je hebben is een kleine moeite vergeleken bij de fantastische tijd die een hond daar beleeft.

En of Terschelling nu een hondeneiland is? Ja, het is er overheerlijk voor de duizenden viervoeters die er ieder jaar komen. Maar Terschelling is vooral een eiland voor iedereen.

VIP – Very Important Pet (of Plouf)

Rond 4 mei en de daarmee gepaard gaande dodenherdenking kreeg Plouf nogal wat plechtigheden te verduren. Daar waar zij zes jaar geleden als vrolijke pup zorgeloos door het gras en het water rolde, moet zij als hulphond toch vaak wat serieuzer zijn. Het gaat haar goed af. Inmiddels weet ze dat ieder ceremonieel en iedere verplichting worden beloond met veel zwemplezier. Daarmee maak je voor haar alles weer goed.

Plouf is een rustige hond. Ze is gehoorzaam, volgzaam en sensitief. Gehoorzaam is ze overigens niet altijd geweest. De trainer van haar puppycursus schilderde haar af als het meest hopeloze geval ooit. Plouf is spierwit, wollig, knuffelbaar en heeft een ontzettend hoog aaibaarheidsgehalte. Ondanks het dekje met daarop de teksten ‘ASSISTENTIEHOND’ en ‘NIET AFLEIDEN’ kunnen veel mensen toch niet van haar afblijven. Ze vindt het wel prima. De aandacht belet haar niet om haar werk onverstoorbaar doen. Op deze 4 mei vroeg koning Willem-Alexander zelfs of hij haar wel mocht aaien, volledig bewust van de betekenis van het dekje.

In het kader van de nationale dodenherdenking, in de Nieuwe Kerk te Amsterdam, mocht ik onze koning, koningin, minister-president en vele genodigden toespreken. Ik werd vergezeld door mijn broer Mark, die mij langer kent dan wie dan ook, en door golden retriever Plouf. Plouf was onrustig. Ze voelde aan hoe beladen het moment was. Ze is weliswaar opgeleid om dat te voelen, maar het zit ook in haar. Altijd al. Tijdens een herdenking tref je veel mensen die toch iets te verwerken hebben, en zij merkt dat. Ze zou iedereen willen troosten op zo’n dag. Je ziet dan haar twijfels maar uiteindelijk ligt haar prioriteit toch bij mij. Tijdens de uren die werden gespendeerd aan repeteren in de kerk, keek ze voortdurend om zich heen, waarbij haar koppie helemaal vol werd gestouwd met emoties.

Wat ik verteld heb aan al die genodigden, ging weliswaar over mijn eigen ervaringen, maar tegelijkertijd, en misschien wel vooral, was het van toepassing op alle veteranen. In Nederland zijn dat er inmiddels 100.000. Deze vrouwen en mannen, in welke rang en functie ook, hebben bewust risico’s aanvaard om, overal ter wereld, de vrede en vrijheid die wij vandaag kennen, ten koste van alles te verdedigen.

Er werd prachtige muziek gespeeld, ook tijdens mijn getuigenis. Op het moment dat het mijn beurt was om op te staan en live op televisie te verschijnen, stond Plouf ook op. De koning, de koningin, de voorzitter van de Eerste Kamer en de minister-president zaten pal tegenover mij, en Plouf keek ze recht in de ogen. Ik ook. Op dat moment kon ik uitleggen waarom ik altijd word vergezeld door een hond terwijl er ogenschijnlijk niets aan de hand is met mij. Ik stond op en sprak.

‘Naast mij staat een hulphond. Dag en nacht. Overal. Deze hond, Plouf, maakt het onzichtbare zichtbaar. Rwanda, Angola, Liberia, de Balkan, Ivoorkust, Burundi. Plouf is daar nooit geweest. Ik wel, trots, voor ons aller vrede en veiligheid. Op een dag als vandaag denk ik aan de kameraden uit die missiegebieden. Ik eer degenen die alles over hadden voor onze vrede. Zij waren graag, net als ik, de rest van hun leven afhankelijk geweest van een hulphond. De rest van hún leven hield daar echter op’.

Plouf bleef zich richten op de aanwezigen zolang ik aan het woord was. Daarna gleden de spanning en de emotie van mij af. Plouf kwam even controleren of het goed was met me, voelde aan mijn handen, en ging toen liggen. Nu kon ze zelf ook eindelijk een momentje van rust nemen.

We waren vervolgens te gast op de Dam, tijdens de twee minuten stilte en de kransleggingen. Ik heb bijzonder veel respect voor degenen die op de Dam stonden, of ze nu toehoorders waren of genodigden, of ze nu een krans legden of stil stonden voor de bloemen. Zestig veteranen lieten zien hoe veerkrachtig ze zijn, ondanks alles, zelfs jaren na hun missies. Twee daarvan stonden er met een hulphond. De Erecouloir die zij vormden en waar ik vorig jaar zelf in stond, voelde als een vredesreis door de wereld.

De woorden van ceremoniemeester Jos Coumans en bijzondere sprekers en ooggetuigen, sneden door mij heen. Het regende lichtjes en Plouf genoot van deze koelte. Twee minuten stilte zijn zo weinig vergeleken bij wat onbekende helden sinds het uitbreken van de tweede wereldoorlog tot op vandaag hebben gegeven. Ook vandaag dienen mannen en vrouwen van onze krijgsmacht die vrede die ons zo lief is, tijdens missies en tijdens oefeningen met onze bondgenoten. Terwijl we langs de bloemen en kransen liepen, wilde Plouf vooral ruiken aan de bloemen. Ze houdt van geuren.

Na afloop van de plechtigheid op de Dam mocht ik met onze koning, koningin en minister-president spreken, rustig, op ons gemak, in de Koninklijke Industrieele Groote Club, zonder echte tijdsdruk. Het koningspaar was zowel geïnformeerd als geïnteresseerd. Het ging deels over Plouf, maar vooral over wederzijds respect, over herinnering en over dat waar onze krijgsmacht voor staat: die vrijheid die wij als vanzelfsprekend ervaren maar die dat niet altijd was. Mark Rutte was informeel zoals hij vaak weet te zijn, net als vorig jaar toen hij bij wijze van groet zijn hand naar mij opstak terwijl Plouf en ik naast de koning en koningin stonden.

Zanger Flemming, als ambassadeur voor de vrijheid, kwam binnen en dook op Plouf af. Hij schrok even van het dekje, respect tonend aan haar functie, maar even later was het fijn om ze te zien knuffelen samen. Dat gold ook voor zanger Claude, één van de medesprekers in de kerk.

Op deze dag was Plouf wederom ambassadrice van die veteranen die niet geheel ongeschonden zijn teruggekeerd van missies in verre landen. Er komen nog meer media-uitingen aan. Haar instagram-account kreeg onlangs een flinke boost. En vorige maand werden Plouf en ik uitgebreid geïnterviewd en gefilmd door Gijs Wanders. Die reportage wordt nog uitgezonden. Plouf zal ook aanwezig zijn tijdens de Veteranendag in Den Haag eind juni. Naast al dat zwemmen, spelen en op mij passen moet deze Bultersmekke hulphond toch af en toe nog representatieve taken op zich nemen. Eerlijk gezegd, ze leidt beslist geen hondenleven. En of ze voor anderen wel of geen VIP is maakt niet zoveel uit. Voor mij is ze het sowieso.

Foto’s: Martijn Beekman, Birthe Kulik, Chantal van de Looi, Royan van Velse

Plouf op wintersport

Ik heb altijd gedacht dat water de enige grote passie was van Plouf. Ik heb me vergist. Zwemmen staat weliswaar op nummer 1 voor haar, maar sneeuw vindt ze evengoed geweldig. Ze kan er geen genoeg van krijgen. In Nederland kreeg ze tot op heden maar twee keer de kans om hieraan te proeven, dus boekten we een vliegticket naar de Oostenrijkse stad Innsbruck om een stedentrip te combineren met veel sneeuw.

Relaxed in de sneeuw

In de Boeing 737 van Transavia was het meteen al raak. Plouf had een klik met de captain en eigenlijk de hele bemanning, en na de landing mocht ze even poseren in de cockpit. Hulphond zijn heeft als nadeel dat je altijd alert moet zijn, maar tevens als voordeel dat je meer meemaakt dan de gemiddelde hond.

Op de foto met de piloten

Eenmaal op de luchthaven was er geen taxichauffeur die Plouf in zijn auto wilde hebben. Het waren niet bepaald vriendelijke of behulpzame mensen, dus uiteindelijk hebben we de bus maar genomen naar de stad. Dat was achteraf niet eens zo erg en een stuk goedkoper. Er ontstond wel enige discussie over de muilkorfplicht in het openbaar vervoer. Die geldt namelijk niet voor hulphonden. Het was snel opgelost gelukkig.

Kamer 902

In het hotel werd Plouf ontvangen en behandeld als een prinsesje. Of het nu in de prachtige, hippe bar was of in het restaurant met uitzicht over de stad en de bergen, overal kreeg zij haar drinkbak eerder dan wij onze bestelling mochten ontvangen.

Poseren voor het Gouden Dak

Plouf vond de stad wel okay. Ze houdt van wandelen dus ze waardeerde het slenteren door de binnenstad. Het was lekker weer en de sneeuw die een paar weken eerder was gevallen, was inmiddels gesmolten. Ze poseerde voor het Gouden Dak, de wereldberoemde loggia die in de 15^e eeuw werd gebouwd voor het huwelijk van keizer Maximiliaan de eerste.

Het indrukwekkende praalgraf van de keizer

Plouf bezocht verschillende musea, en zelfs de Hofkirche met het praalgraf van keizer Maximiliaan. Langs de tombe staan levensgrote zwarte standbeelden van de toenmalige groten uit de geschiedenis, waaronder koning Arthur. De keizerlijke tuinen kon ze echt waarderen omdat daar wel wat groen was in tegenstelling tot vele andere plekken in Innsbruck. Plouf heeft over het algemeen vooral aandacht voor de natuur, omdat ze daar gewoon haar behoeften kan doen. Beton en asfalt waardeert ze beduidend minder.

In de keizerlijke tuinen

Poseren deed Plouf veel. Je hoeft de Nikon of de iPhone maar tevoorschijn te halen en ze gaat meteen mooi zitten. Ze heeft sterallures zoals dat heet. Echt honderden mensen hebben haar deze dagen op de foto gezet. Sommige mensen vonden haar gewoon lief en leuk, andere dachten dat ze een lawinehond was. Aan aandacht had ze geen gebrek in ieder geval. Onlangs heeft ze haar eigen Instagramaccount gelanceerd, dus ze had er meteen wat volgers bij.

Sterallures op de Hafelekar

Bij Plouf draaide het uiteindelijk om de sneeuw. Om die reden was ze immers naar Oostenrijk gevlogen. Gelukkig voor haar gaat er vanuit de stad een kabelspoorbaan naar Hungerburg, waar nog net geen sneeuw lag. Vanaf daar leidt de Nordkettegondel door het wolkendek heen naar het station Seegrube op 1905 meter. En je kunt met de volgende gondel nog verder naar Hafelekar op 2269 meter. Op beide plaatsen lag genoeg sneeuw en scheen de zon volop, met een strakblauwe lucht op de achtergrond. Dat zijn de plekken waar Plouf haar middagen heeft doorgebracht. Ze ervoer cultuur in de ochtend en bergsneeuw in de middag.

Sneeuwballen vangen

Er waren skiërs, snowboarders en paragliders zelfs. Plouf interesseerde het allemaal niet. Sneeuwballen, daar draaide het om. Ze poseerde weliswaar geduldig in de zon omdat ik het graag wilde, ze liet zich ook gewillig fotograferen door al die andere toeristen, maar eenmaal los van de riem werd ze helemaal dol van die sneeuwballen. Ze vloog de lucht in, rende achter elke bal aan, dook in de sneeuw, zakte weg in de Tiefschnee, hapte naar iedere bal, en raakte uitgeput in een spel waarvan ze hoopte dat het nooit zou eindigen. Ze was echt op en top gelukkig.

Wegzakken in de sneeuw

Ze at sneeuw op, daagde me uit, stond onverschrokken en zonder enige vorm van hoogtevrees langs diepe afgronden, rende rondjes en gaf duidelijk aan dat ze hier nooit meer weg wilde. Ze was volledig in haar element.

Even uitrusten op 2300 meter

In de gondel terug naar de stad bleef Plouf maar naar buiten kijken, naar die sneeuw die beetje bij beetje uit het zicht verdween. Haar ogen rolden dan naar mij toe, alsof ze smeekte om terug te mogen gaan naar die grote witte speeltuin. Een kreun, een zucht, en uiteindelijk stapte ze uit in de stad, ook wel weer blij om een stukje groen te zien, met toch iets van weemoed nog steeds.

Op de terugweg in de gondel

Na actieve, culturele en sportieve dagen had Plouf best wel trek, dus at ze volop. In het hotel mocht ze op bed slapen. Eenmaal op het zachte matras was zij de eerste die de ogen dicht deed. Een rustige ademhaling ging dan over in een lief en zacht gesnurk. Het was eerder aandoenlijk dan storend. Ze had het naar de zin gehad en had haar rust nodig. In de ochtend stond ze als eerste weer klaar met een knuffel in haar bek, helemaal gereed om nog een keer naar de sneeuw te gaan.

Op bezoek in het Tiroler Volkskunstmuseum

Eerlijk gezegd … zo’n hond kun je toch niets weigeren? Ik wil Plouf zelfs beloven dat ze nog een keer op wintersport mag.

Bij Seegrube

Perro visitando la Costa Blanca

Reishond Plouf was nog niet in Spanje geweest. Het land staat al jaren als derde in de top van meest favoriete vakantiebestemmingen van Nederlanders, na Duitsland en Frankrijk. Het werd dus tijd om weer eens naar Rotterdam Airport te rijden en daar een vlucht te nemen naar een nieuwe bestemming.

Vlak voor het inchecken

Moraira

Alicante stond er op de boardingpass, aan de Costa Blanca. Tweeënhalve uur vliegen naar de zon, om een paar dagen te ontsnappen aan de Hollandse herfst. Uiteindelijk streken we neer in Casa Sol in het stadje Moraira, pal aan de Middellandse Zee, een half uur rijden boven Benidorm. De afgelopen twintig jaar heeft dit vissersdorp zich weten te ontpoppen tot een populaire badplaats zonder hoge flats en appartementencomplexen. De natuur heeft er gelukkig wat rechten weten te behouden.

Casa Sol

De berg die de noordelijke grens vormt van Moraira is een natuurgebied, hetgeen niet wegneemt dat je er mag wandelen. Dat moet je ook zeker doen, want van bovenaf deze Cap d’Or, terwijl je voor een 17^e eeuwse wachttoren staat, heb je een onneembaar uitzicht over het stadje en ontdek je allerlei kleuren blauw in de zee.

Moraira vanaf de Cap d’Or

Perro

Plouf werd al snel omgedoopt in ‘Perro’, hetgeen voor ‘hond’ staat in het Spaans. Dat woordje ‘perro’ werd op borden vaak gebruikt in combinatie met het woordje ‘no’. Dat betekende jammer genoeg dat honden achter die borden niet welkom waren. Helaas gold dat voor ongeveer alle stranden in de buurt, en wel tot 1 november. We waren feitelijk net een paar dagen te vroeg. Plouf bleef maar kijken naar die aanlokkelijke blauwe zee, bleef maar hopen en vragen om toestemming om het water in te mogen rennen. Het zat er niet in. Het is ook wel te begrijpen, want niet alle honden, of baasjes, weten zich te gedragen op stranden en zij zorgen voor best wel wat overlast.

Geen honden op het Ampolla-strand

In Moraira is gelukkig een hondenlosloopplaats, vlak in de buurt van het Ampolla-strand. Je hebt er allerlei speeltoestellen, en menig hond kan zich daar helemaal uitleven. Plouf stak er echter haar neus in de lucht. Ze rook en hoorde hoe dichtbij de zee was. Als zwemhond had ze geen interesse in de speelplaats.

De hondenspeelplaats

Perros si

Om haar toch iets uit haar lijden te verlossen, reden we naar het enige strandje in de buurt waar het verlossende bord ‘perros si’ stond. Dat was bij de Cala les Urques in Calp. Dat is een strand met grote kiezels en een mooi uitzicht op de rots Peñon de Ifach. Er is wel enige voorzichtigheid geboden teneinde de poten van de viervoeters wat te beschermen.

Perros si

Maar Plouf stormde het water in, om eindelijk op haar beurt te kunnen genieten van zon, strand én zee. Ze bleef maar kopje onder gaan, dankbaar voor het moment, eindelijk in haar favoriete element. Alles draait bij haar om water. Ik krijg dan ook steeds meer het idee dat Plouf helemaal niet op vakantie wil. Thuis mag ze immers iedere dag zwemmen. Op vakantie kan het lang niet altijd.

Voor de Peñon de Ifach-rots in Calp

Nu zijn ze in Spanje helemaal niet tegen honden. Veel toeristen of overwinteraars nemen hun hond dan ook mee. Vaak zijn dat wat kleinere rassen. Wanneer een hond samen met de tas waar hij in past minder dan acht kilo weegt, mag hij namelijk, afhankelijk van de maatschappij en de bestemming, mee in de cabine van een vliegtuig. Nog niet zo lang geleden waren honden verboden in horecagelegenheden, alhoewel ze vaak wel oogluikend werden toegestaan. Sinds 29 september 2023 is in Spanje de Dierenwelzijnswet in werking getreden, die de mogelijkheid geeft om honden toe te laten in hotels en restaurants. Het is echter altijd aan de eigenaar of uitbater van de horecagelegenheid om te besluiten of een hond wel of niet welkom is. Mijn ervaring is dat er wat anders wordt gekeken naar een kleinere hond dan een grotere hond. Plouf is 33 kilo zwaar en dus best groot vergeleken bij al dat kleine grut aan de Costa. Sommige medewerkers van restaurants zie je dan fronsend en wat zuchtend kijken. Maar ja, klanten zijn klanten, zeker in het naseizoen. En Plouf is zo braaf dat ze overal moeiteloos een plekje kreeg.

Tussen terras en zee bij het strand van El Portet

Activo

En wat moet een hond nog meer doen in Spanje? Siësta is natuurlijk een welkome hobby. Maar padel is de laatste jaren inmiddels een nationale sport geworden, dus dat moest ik maar eens proberen terwijl zij rustig toe mocht kijken vanuit de schaduw. Ze vond het gelukkig te warm om zelfs maar te overwegen om een sprintje te trekken achter zo’n bal. Ze nam genoegen met een drinkbak met vers water en zat af en toe wat te knikkebollen terwijl ze zich waarschijnlijk afvroeg waarom we met z’n vieren zo wild aan het doen waren in wat voor haar moet overkomen als een heel grote bench.

Padel in Moraira

Veel wandelen, door kleine steden en dorpen, of de natuur, was ook een fijne uitlaatklep voor Plouf. Het is leuk om te zien hoe zo’n dier allerlei nieuwe geuren probeert op te nemen, op ontdekkingstocht gaat en binnen de kortste keren zelfs de weg weet naar huis. Ze mocht het kasteel van Dénia bezoeken, waar ze veel andere honden tegenkwam. Voor de poort die stamt uit de tijd van de Moren, bijna duizend jaar oud alweer, staan drinkbakken met een waterkraan, speciaal voor honden die cultuur komen snuiven.

Half in de schaduw in het kasteel

Viaje de vuelta

Plouf, of Perro, heeft heel wat stappen gezet in Spanje, in Moraira en de dorpen of stadjes eromheen. Ze heeft de harten van velen doen smelten omdat ze altijd lief kijkt en lief doet naar iedereen, groot en klein.

Een mooie oktoberavond bij Casa Sol

Na vijf dagen mochten we terug naar Alicante voor een vlucht naar Rotterdam. Rond dat vliegveld is, in tegenstelling tot Hyères en Rotterdam waar Plouf gewoonlijk opstapt, weinig natuur om even te plassen voor de vlucht. Daar hebben ze een oplossing voor gevonden voor de terminal: een área de mascotas. Oftewel, een klein plekje waar honden mogen plassen. Plouf liet het zich geen twee keer vertellen

Plekje voor mascotas

Uiteindelijk moest Plouf drieënhalve uur in het vliegtuig doorbrengen. Als hulphond vloog ze in de cabine. We vertrokken wat laat en toen we eenmaal bij Rotterdam aankwamen, was het vliegveld vanwege de storm even gesloten voor alle afhandelingen. Het was geen probleem voor haar. Taxiën en landen vindt ze niet heel fijn, maar het opstijgen en het vliegen zelf vindt ze prima. Dus dat cirkeltjes vliegen boven Nederland deerde haar niet. Naast reishond is ze na de nodige vluchten een echte vlieghond geworden.

Op rij 1 in het vliegtuig