Dit stukje gaat feitelijk enkel over zee, over strand en over Plouf. Die drie zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Noordzee, Middellandse Zee, Atlantische Oceaan … het maakt allemaal niet uit. Als het maar zee is. Wij wonen in het oosten van het land dus Plouf moet het in de regel gewoon doen met een plas. Dat vindt ze een prima alternatief. Maar onlangs gingen we weer naar Noordwijk aan Zee. Plouf werd best wel chagrijnig in de auto omdat ze een hekel heeft aan autoritten, zeker als ze lang duren. Maar toen ze de duinen zag en de zeewind opsnoof, was die vervelende rit al snel vergeten en vergeven.
Het in bedwang houden van een waterhond in het zicht van de zee is een haast onmogelijke opgave. Zodra Plouf over de duinen heen is en de zee ziet liggen, verandert ze spontaan in een sterke en snelle zeehond en kan niets haar nog tegenhouden. Ik denk dat ze iedere tel dat ze dan nog aan de lijn is, beschouwt als dierenmishandeling. Ze blijft me dan smekend aankijken totdat ze los mag. En vervolgens schiet ze vooruit in de richting van de branding. Halverwege stopt ze ineens en draait zich om, teneinde zeker te stellen dat ik haar wel volg. Ze heeft slechts een enkel gebaar nodig om zich daarna volkomen vrij te voelen en zonder enige schroom de golven in te duiken. Het tafereel is iedere keer hetzelfde.
Het was koud. ’s Nachts had het gevroren. De zon en de strakke lucht maakten deze dag echter tot een mooi uitstapje aan de Noordzeekust. Het was dan ook best druk. Plouf houdt niet zo van warmte. Kou daarentegen deert haar niet. Je moet haar daarom enigszins tegen zichzelf beschermen. Maar tijdens deze urenlange wandeling in de late najaarszon kreeg ze weinig kans om echt af te koelen.
Het was voor haar niet zozeer een wandeling. Het was rennen, springen, duiken, rollen en spetteren. Ze vloog overal achteraan, achter stukjes hout die de zee in werden gegooid, of achter zand dat door de lucht vloog. Meeuwen interesseerden haar niet. Die vogels achternajagen heeft ze allang opgegeven nadat ze in de gaten kreeg dat ze die toch nooit te pakken zou krijgen. Andere honden wekten haar interesse ook nauwelijks op. In het water spelen is immers veel leuker dan afgeleid worden door een andere viervoeter.
Plouf was een middag lang gewoon weer een onbezorgde pup. Ze haalde allerlei kapriolen uit langs het water, van door de golven heen duiken tot halve salto’s maken terwijl ze probeerde wat opspattend schuim te vangen. Toen ze nog echt heel jong was, was ze onbeheersbaar op het strand. De elementen kregen dan de overhand op haar gedrag. Op de stranden van Blankenberge en Terschelling was niemand in die tijd veilig voor die rebelse en natte hond die spontaan tegen je opsprong. Tegenwoordig is ze heel gehoorzaam. Een enkel gebaar, een enkel woord, en ze komt de golven uit rennen om braaf naar me toe te komen. Opspringen tegen mensen doet ze allang niet meer. Ze neemt wel altijd poolshoogte bij wandelaars die dicht in de buurt komen. Een pup is leuk maar een volwassen hond van inmiddels 4,5 jaar oud is dat zeker ook!
Zee en strand. Plouf zal daar nooit genoeg van krijgen, en ik ook niet. Het is zo mooi om haar te zien genieten en daar word ik zelf op mijn beurt ook gelukkig van. Uren in de auto? Tja, dat moet dan maar. Niet te vaak weliswaar, maar op z’n tijd betekent dat dan een leuk dagje uit voor de hond.
Het vaste stekje voor na een strandwandeling in Noordwijk aan Zee is niet zozeer een op het zand gebouwd strandpaviljoen, maar steevast al vele jaren, tientallen jaren misschien, restaurant de Botter. Honden die zich net op het strand hebben uitgeleefd, zijn zo ongelooflijk welkom in dit prima restaurant aan de boulevard. Voor de baasjes en voor de honden staat er dan ook voldoende eten en drinken klaar. De perfecte afsluiting van een dagje actie.
Alhoewel … voor Plouf is dat moment dat ze op de bank ligt misschien wel een nog veel fijnere afsluiting. Lekker knus, heerlijk vertrouwd, voordat de oogjes dichtvallen, dromend van strand en zee.