Royan, auteur op ReisHond.nl

Met je hond naar het Openluchtmuseum in Arnhem: de museumhond

Niet alle musea in Nederland zijn toegankelijk voor honden. Daar is ook wel wat voor te zeggen, alhoewel Plouf misschien wel eens naar de schuttershond op Rembrandts Nachtwacht zou willen kijken. Het valt in ieder geval niet te verwachten dat de gemiddelde hond heel erg wordt gestimuleerd in de meeste musea.

Maar … het Arnhemse Openluchtmuseum is echt een museum voor iedereen, voor jong en oud, voor mens en hond. Plouf mocht mee en vermaakte zich uitstekend tijdens haar eerste museumbezoek. Sinds 7 december 2019 staat het hele museum in het teken van winteractiviteiten. Het is dan weliswaar koud, het is dan ook vroeg donker, maar er heerst een ouderwetse en gezellige sfeer. Die begint al meteen bij de ingang waar voor de Amsterdamse Westerstraat een ijsbaan is opgebouwd. Je kunt er schaatsen huren en genieten van de winterse pret.

Voor de schaatsbaan met 2 Franse toeristen

Het museum heeft een oppervlakte van maar liefst 44 hectare en is zowel landelijk als stedelijk. Gebouwen van vroeger hebben hier de kans gekregen om voort te bestaan. Boerderijen, herenhuizen, molens, plaggenhutten, fabrieken, werkplaatsen, een tramremise … het is ons historisch erfgoed dat hier staat.

Hier kun je heerlijk wandelen langs over het terrein opgestelde vuurkorven en heel wat honden maken gebruik van de gelegenheid om dat ook te doen. Zolang ze aan de lijn lopen en eventuele troep die ze maken netjes wordt opgeruimd, kan dat gewoon. Ze zijn zelfs welkom in de horecagelegenheden.

Voor de ophaalbrug naar de Zaanse Schans

Plouf is maar niet meegegaan naar één van die eetgelegenheden want ze vond het toch nodig om weer eens het water in te springen bij één van de molens. Met zo’n natte vacht durf je haar dan niet meer mee naar binnen te nemen. Iedere bezoeker had op die plek oog voor de Zaanse huizen en het vissersbuurtje, maar Plouf keek alleen maar naar de eenden die haar uit zaten te dagen vanuit de sloot. En ze ging ze achterna.

Wandelen, gebouwen van buiten en van binnen bekijken, bijkomen met een oliebol, wat warme drank of ’t Goeye Goet winterbier van de eigen brouwerij: dit is het winterse Openluchtmuseum. Voor de kinderen is er zelfs een spannende sleebaan aangelegd pal voor de Stellingmolen uit Delft.

Aan het aantal honden te zien hebben de viervoeters hun weg naar het museum al aardig gevonden. Het is weer eens een leuke bestemming voor hond én baasje(s). De honden mogen niet óveral naar binnen maar toen Plouf bijvoorbeeld de bierbrouwerij binnenstapte, werd ze beloond met een hondenkoekje. Daar komt ze dus vast weer eens terug.

Een waterhond

Wanneer je voor een waterhond kiest, dan weet je bij voorbaat dat de kans groot is dat je maatje gaat zwemmen. Dat geldt dus ook voor Plouf. Ze heeft immers niet voor niets zwemvliezen tussen haar tenen. Niet alle waterhonden zwemmen, niet alle waterhonden houden van water, maar deze golden retriever houd je er bijna niet uit.

Het begon eigenlijk al als pup. Ze mocht nog niet zwemmen toen omdat ze te jong was en te weinig weerstand had, maar ze ging wel altijd al in het water zitten om rustig te kijken naar eenden en andere watervogels. En als zo’n hoen dan onder water dook, stak zij ook haar kop onder de waterlijn om te kijken waar die vogel dan gebleven was. Toen ze wat groter werd ging ze pootje baden, en uiteindelijk waagde ze het er ook op om het diepe in te gaan en te zwemmen.

Waar ze in eerste instantie het water in liep, moest het daarna steeds spectaculairder worden: met een aanloopje, met een sprong, en tegenwoordig met een bommetje. En waar het aanvankelijk erin springen en terugzwemmen was, en weer, en weer, werd het op een gegeven moment lange afstanden meezwemmen terwijl het baasje langs de oever liep.

Een hond die zó gek is op water is erg spectaculair om te zien. Mensen vinden het leuk hoe Plouf aan het strand door de golven heen springt, stenen van de bodem probeert op te vissen of bommetjes maakt in een (bij voorkeur vieze) sloot. Ze is er ook altijd bij als we naar het water gaan. Ze staat te popelen om duikers achterna te springen wanneer die het water in gaan, is niet meer te houden wanneer ze de zee ruikt, en weet precies wat de snelste route is naar sloten in de buurt. Maar soms, in de zomer met name, kan zwemmen niet. Blauwalg of botulisme willen de waterpret dan wel eens verpesten. Daar wil je je viervoetige kameraad niet aan blootstellen.

Afgelopen zomer bood een kinderzwembadje in de tuin wat soelaas. Eerst voorzichtig pootje baden, want zo’n opstaande rand was toch wel eng. En toen ging Plouf al snel weer aanloopjes nemen en bommetjes maken in het zwembadje. Vanaf dat moment was het binnen een paar uur lek.

Ook in de winter werd het zwemmen wat lastig. Het koude water deert haar niet zo, ook niet als het buiten vriest. Maar dat ijs op het water, dat was pas raar. Ze probeerde langs de oever te lopen, voelde de harde oppervlakte, begreep er helemaal niets van, helemaal niet toen het stokje dat gegooid werd op het water stuiterde. Echt een hondenleven!

Zwemmende honden zijn weliswaar aanleiding tot vermaak en mooie foto’s, en het zwemmen is ook nog eens goed voor de pootjes, maar eenmaal thuis is het toch een ander verhaal. Plouf is verwend en mag gewoon op de bank en zelfs op bed liggen. Maar niet als ze nat is. En probeer dat maar eens aan je hond uit te leggen. Dan wel en dan niet.

In haar geval is een mooie oplossing gevonden. Ze mag als ze echt vies en drijfnat is niet meer via de voordeur naar binnen. Ze gaat dan via de tuin, en via de achterdeur komt ze in de garage. Daar is nu een hondenbadkamer voor haar. Ze kan er in een speciaal aangelegd bad met een handdouche met warm of koud water worden afgespoeld. En daarna wordt ze snel gedroogd met een speciale hondenföhn. Helemaal schoon mag ze via de garage de gang weer in. En als het mooi weer is hoeft ze niet in bad maar mag ze lekker opdrogen op het terras.

Zielig kijken in bad met vriendinnetje Happy

Zwemmen met je hond is echt ontzettend leuk. Voor de hond is het best vermoeiend. Maar het is gezond en van een uiltje knappen na afloop komt hij weer helemaal bij. En ja, af en toe houd ik Plouf even niet voldoende in de gaten en springt ze in de verkeerde sloot vol met modder. Ze vraagt me altijd of ze mag zwemmen door oogcontact met me te maken. En dan roep ik “Va” (ga maar) of “Non” (nee). Maar als we toevallig net even geen oogcontact hebben op het moment dat ze wil zwemmen, beschouwt ze dat als een akkoord. En dat heb ik haar nog niet af kunnen leren. En ik ga het ook niet meer proberen: laat haar maar genieten.

Plouf in de spotlight

In november 2019 staat Plouf in de spotlight. Het glossy magazine Côte & Provence besteedt onder de titel “Les pensées de Plouf” maar liefst 4 pagina’s aan haar ontspannen verblijf aan de Côte d’Azur.

In het artikel vertelt Plouf zelf, met wat snobistische trekjes, hoe ze het heeft gehad in de zomer. Veel zonovergoten foto’s illustreren haar verhaal.

Een dagje vakantie in een hondenpension

“Grrrr! Die auto weer in. Bah! Dat ding beweegt en trilt. Ik vind het helemaal niets. Het raam gaat dan wel open maar eruit springen doe ik toch maar niet. Bah en nog eens bah!”

Dit lijkt Plouf te denken iedere keer dat ze de auto in moet. Ze stapt wel vrijwillig in maar ze heeft echt een bloedhekel aan autorijden, vanaf de allereerste dag als pup al. Ze zet zich schrap, trilt, beeft, hijgt, en af en toe probeert ze via het raam iets van buiten op te vangen. Hopeloos gewoon. Iedere dag opnieuw. Maar wanneer de auto vaart mindert en we het terrein van de hondencrèche oprijden, komt Plouf overeind en gluurt ze voorzichtig door de ruiten naar buiten. Ze herkent de plek en wanneer de auto stil staat begint ze vrolijk en enthousiast met haar staart te kwispelen, wetende dat tientallen vriendjes en vriendinnetjes haar op zitten te wachten. Een dagje vakantie, iedere keer opnieuw wanneer haar baasje moet werken.

Hond in auto bij aankomst honden creche — Aankomst bij de crèche

Hondenkennels zijn in Nederland en in het buitenland gemeengoed. Dat is voor wanneer je op vakantie gaat. Maar wanneer je in het buitenland vertelt dat je hond alleen overdag naar de crèche gaat, staan mensen je toch met grote en verbaasde ogen aan te kijken. Bestaat dat, een dagopvang? En ja, in Nederland zijn er vrij veel. Wanneer je werkt is die crèche een prachtige opvangfaciliteit voor je lieve viervoeter. Natuurlijk kun je kiezen voor een hondenuitlaatservice waarbij de hond de hele dag alleen thuis zit en één keer flink uitgelaten wordt, maar voor hetzelfde geld zit hij de hele dag met allemaal andere honden in een crèche. Okee, je moet je lieveling erheen brengen en hem weer ophalen, maar hij is er omgeven door andere honden en kan hij spelen naar hartenlust. Resultaat: ’s avonds is hij gesloopt, maar wel voldaan.

Dierenverzorgers Wilma en Dion met de honden

De crèche van Plouf is Rijpickerwaard in IJsselstein. Vroeg in de ochtend kan zij daar al terecht en in de avond tot 2100 uur kan ze weer opgehaald worden. Ze speelt daar uren en uren in een weide met andere honden die bij haar passen. Tussendoor gaat ze af en toe een ruim hok in waar ze op haar gemak kan uitrusten en eten zonder gestoord te worden. De hele dag door zijn de dierenverzorgers in de weer met de honden. Ze kennen ze bij naam, weten welke honden het met elkaar kunnen vinden, en ook als honden ’s nachts overblijven zijn er mensen aanwezig. Het zijn oppasmoeders en oppasvaders die echt om honden geven. En die affectie is wederzijds.

Hondenpensioen Rijpickerwaard IJsselstein — Rijpickerwaard IJsselstein

Zodra we door het toegangshek van Rijpickerwaard rijden wordt Plouf al blij en onrustig, wetende dat er een dagje vakantie op haar wacht. Er even lekker tussenuit! Eenmaal binnen begroet ze elke keer opnieuw haar speelkameraadjes alvorens zeer gewillig een hok in te gaan. Ze is dan geen hond achter tralies maar een hond in een speeltuin. Gelukkig is ze ’s avonds even blij om weer naar huis te mogen, ook al moet ze dan 10 minuten de auto in.

Honden in hok hondenpension — Eerst even het hok in

Een hond hebben en werken kan soms een lastige combinatie zijn. Met een hond moet je rekening houden want hij is onderdeel van je leven. Je onderneemt samen allerlei dingen, beleeft samen avonturen, maar soms kun je niet samen weg. Naar het werk bijvoorbeeld. Het hoeft geen belemmering te zijn wanneer je in de buurt of op de route naar je werk een hondenpension met dagopvang hebt. Iedereen wordt er blij van: baasje en hond. In Nederland zijn er meer dan 600 hondenpensions. Ze hebben weliswaar niet allemaal een dagopvang, maar het loont de moeite om ernaar te informeren. Plouf beschouwt het in iedere geval elke keer opnieuw als een leuk en gezellig dagje uit.

Een hondenpension is een pret- en vakantiepark — Pret- en vakantiepark

Plouf aan de Côte d’Azur

Vier weken zomervakantie in Zuid-Frankrijk en er was geen enkele twijfel over: Plouf zou mee gaan. Het is best wel een onderneming maar uiteindelijk heeft iedereen er van genoten, en Plouf al helemaal.

Elitair hondje uithangen in het restaurant

Je hond meenemen op vakantie vergt enige voorbereiding. Het begint bij het boeken van de vliegtickets. Plouf is te groot om in een tas als handbagage mee te mogen dus moest ze mee in het ruim, in een bench die je dan speciaal kunt kopen op Schiphol. Uiteraard wordt je huisdier niet opgestapeld tussen de koffers maar komt hij in een apart compartiment voor dieren.

Plouf houdt van vrijheid en heeft helemaal niets met benches. Om haar vast te laten wennen aan die grote kist werd deze 10 dagen voor vertrek al in de huiskamer geplaatst. Hoe meer de datum van het vertrek naderde, hoe groter de boog was waarmee ze eromheen liep. Ze moest er niets van weten. Met enige tegenzin en met wat dwang belandde ze op de dag van vertrek dan toch in haar reisbench. Op het vliegveld van Rotterdam verloopt dat proces erg soepel. Plouf mocht tot het moment van boarden bij ons blijven. Dus ze ging ook zonder halsband mee door de poortjes van de security-check. Pas daarna, op het allerlaatste moment, moest ze de bench in. Ze werd toen apart opgehaald en rechtstreeks naar het toestel van Transavia gebracht.

Na een vlucht van 2 uur was Plouf er als eerste uit op het vliegveld van Hyères. Dat was voortreffelijk geregeld. En niet veel later verscheen ze op de lopende band, vrolijk kwispelend en de tong uit haar bek, brutaal de ruimte in kijkend. Erg veel stress had ze blijkbaar niet gehad van de vlucht. Er stonden maar liefst 4 douanebeambten te wachten om haar papieren te controleren: gezondheidsverklaring en rabiës-vaccinatie. Plouf sprong tegen één van hen op om ze te begroeten en ze werd hartstochtelijk geknuffeld. Daarop volgde een leuk gesprek met vooral tips over de Provence: denk aan teken, bepaalde muggen en zandvlooien. Het was niet zozeer een controle maar meer een voorlichting over de risico’s die een hond loopt.

De reis was echter nog niet voorbij. Eerst nog een taxirit (Plouf heeft echt een hekel aan autorijden) en daarna nog een overtocht met de boot van bijna 1 uur, naar de eilanden van Hyères. Dat laatste vond ze eigenlijk wel leuk. Ze genoot ervan om naar de zee te kijken, de kop in de wind, en al gauw stond ze weer op vaste grond, 15 kilometer uit de kust van Le Lavandou. Haar vakantie kon beginnen.

En wat doet een golden retriever op zo’n warm eiland? Met een gemiddelde temperatuur van 30 graden wilde Plouf vooral veel drinken. Het maakte niet uit wat. Eerst zeewater, vervolgens gelukkig water uit de fles. Maar ze vond het ook wel lekker om wat te ruiken aan wijn en de bekende zuidelijke pastis (51). Dat ruikt lekker! Zonnebril op, op het terras, een drinkbak op tafel, en madame voelde zich helemaal thuis aan de Rivièra. Misschien was ze een tikkeltje snobistisch aan het worden. Af en toe een hoedje erbij terwijl ze over de bar heen boog, en regelmatig kroop ze onder een tafel om toch de schaduw en de koelte op te zoeken.

Romantisch uitkijken over de Middellandse Zee

Overdag scheen de zon maar ook ’s nachts bleef het warm. Plouf hield ervan om vanaf het terras langdurig naar de zee te kijken, soms met een wat romantische blik bij de ondergaande zon. Daarna wilde ze rennen achter een balletje, spelen met haar knuffeltjes en uiteindelijk naar bed. De eerste nachten braaf bij het baasje op het matras, vervolgens toch maar op de wat koelere tegelvloer, weer wat dagen later voor de ventilator, en uiteindelijk buiten op het terras.

En dan die zee! Het strand was jammer genoeg verboden voor honden maar er waren genoeg andere plekken langs de zee waar ze het water in mocht. Dat werd een dagelijks festijn. Onophoudelijk bleef ze het water in rennen, door de golven heen zwemmen, naar de bodem duiken. Ze is echt niet voor niets een waterhond en ze was er niet uit te krijgen tot groot vermaak van veel toeschouwers.

Ze mocht zelfs mee op de boot met duikers om het water in te springen en mij te begroeten aan het einde van mijn duik. En ’s avonds ging ze altijd netjes met haar poten over een muurtje staan om helemaal afgespoeld te worden. Ze heeft zich voorbeeldig gedragen en mocht ook mee naar ieder restaurant en elk terras. Binnen de kortste keren kende iedereen op het eiland haar naam.

En dan de terugreis: weer die akelige bench. De boot vond ze nog wel leuk maar op het vliegveld in Hyères keek ze wel heel erg zielig toen ze de bench in moest op de lopende band. Ook hier werd echt zo lang mogelijk gewacht en het grondpersoneel was ontzettend zorgzaam voor haar. Dus ze heeft er weer geen trauma aan overgehouden. Ik denk dat wij het er moeilijker mee hadden dan zij.

Heel zielig kijken op het vliegveld van Hyères

Thuislaten in de kennel of bij vrienden, of de hond meenemen is altijd een afweging. Zoals dit nu ging mag Plouf van mij ieder jaar mee naar de Côte d’Azur. Het is voor iedereen en ook zeker voor haar écht vakantie! Wat heeft zij genoten!

Met je hond naar Dierentuin Amersfoort

Plouf vindt andere honden heel leuk. Van katten snapt ze niet zo veel en als ze eendjes in het water ziet springt ze er achterna. Dan merk je dat ze harder kan zwemmen dan het jonge kroost maar gelukkig is ze gehoorzaam genoeg om naar de kant te komen wanneer je haar roept. Maar wat zou Plouf nou vinden van grote en vreemde dieren?B

Dierenpark Amersfoort is één van de weinige dierentuinen in Nederland waar honden gewoon welkom zijn. Vanzelfsprekend moeten ze aangelijnd zijn, uiteraard wordt er van je verwacht dat je rotzooi die ze achterlaten netjes opruimt, en ze mogen ook niet overal in of bij. Dat wordt keurig netjes aangegeven met bordjes. Het is namelijk niet de bedoeling dat een hond in een volière of op de prairie ineens op jacht kan gaan.

Het is niet zo dat ze gewoon mee mógen. Nee, honden zijn echt welkom. Dat blijkt wel uit de met water gevulde drinkbakken die overal in het park staan en die keurig worden bijgevuld door de medewerkers. Tijdens die uurtjes hijgend naar uitheemse dieren gluren, krijgen de trouwe viervoeters vaak genoeg dorst.

Voor Plouf was de eerste ontmoeting in de zoo een olifant. Ze deinsde eerst ietsje achteruit en probeerde vervolgens heel voorzichtig te blaffen, vooral niet te opvallend. Er kwamen een paar blafjes uit haar keel en toen was het stil. Op haar achterpoten staand tegen een hekje zocht ze eerst naar de bescherming van omstanders alvorens zich te vergapen aan de grote olifanten die voorbij kwamen. Toen zag ze het anderhalf jaar oude baby olifantje Thabo dat lief met zijn slurf aan het spelen was. Heel dichtbij, maar toch buiten bereik voor haar.

Het duurde niet heel erg lang voordat de hond wat verwend overkwam. Er werd niet meer geblaft en madame deed alsof al die dieren de gewoonste zaak van de wereld waren. Ze wilde wel over elk muurtje en elk hekje heen kijken, wetende dat er van alles te ontdekken was. Maar ze deed voorkomen alsof het niet heel veel indruk op haar maakte. De giraf die met zijn kop vlakbij kwam was ineens toch wel erg indrukwekkend. Je ziet zo’n hond zich dan afvragen wat dat is.

De apen en de pinguïns pasten iets beter bij haar inlevingsvermogen. Apen zijn net kleine mensjes en enigszins vertederd keek ze naar de jonge mantelbaviaan die op 31 maart was geboren. En de pinguïns waren in haar ogen net eenden die zich wat vreemd, wiebelend en waggelend, in haar gezichtsveld verplaatsten. Wat een lol!

De tunneltjes, grote konijnenhollen waar je bukkend doorheen kunt, vond ze iets minder leuk. Het is best eng onder de grond maar onder begeleiding vond Plouf het dan wel prima om ook daar even te kijken. De wolven en de leeuwen zag ze niet omdat ze te weinig bewogen, maar die heel erg grote tijger achter het glas, op een meter afstand van haar, deed haar rugharen toch even omhoog gaan. Wat een monsterachtige kat! Leuk voor even maar ze ging toch liever weer naar aapjes kijken.

Een dierentuin bezoeken met de hond is echt een sensatie. Plouf was reuze enthousiast en was de hele dag aan het kwispelen met die grote witte staart. Af en toe zocht ze wat bescherming door tegen je op te springen, met name bij echt grote dieren zoals neushoorns, maar haar nieuwsgierigheid en verbazing waren fantastisch om te zien. Een dagje dierenpark is op die wijze een stukje plezier voor mens en dier en het uitje is beslist voor herhaling vatbaar. Dierentuin Amersfoort is daarnaast een prachtig gezinspark waar groot en klein zich uitstekend kunnen vermaken.

Vriendjes maken in Noordwijk aan zee

In Noordwijk aan zee heb je van die prachtige stranden met een lengte van wel 13 kilometer waar honden heel lang los mogen lopen. Van 1 september t/m 31 mei zijn honden op het hele strand van Noordwijk vrij, behalve ter hoogte van Noordvoort. In de zomermaanden, buiten deze periode, zijn honden verboden op de stranden langs de beide boulevards. Maar, het hele jaar door kunnen ze onaangelijnd terecht op het Hondenstrand, aan de zuidkant van Noordwijk en dat tot aan Katwijk. Riant dus. Alle regels staan duidelijk omschreven op de website van de gemeente.

En hoe heerlijk is het om samen met je hond naar het strand te gaan? Voor Plouf is het de ideale plek om nieuwe vriendjes te maken, hoe tijdelijk die vriendschappen ook zijn. Andere honden vindt ze heel erg leuk maar een balletje, een stok of grote golven hebben toch meer aantrekkingskracht op haar dan soortgenoten.

Spelen, spelen en spelen. Daar is het strand voor. In de golven, kopje onder en happend naar het schuim. Op het zand, als jutter op zoek naar schatten uit de zee. In het ondiepe water tussen het strand en de zandbank, springend, spetterend en duikend als een klein kind. De wereld om haar heen is er niet meer en het hondenleven bestaat dan uit lol maken.

Honden langs en in het water vormen een prachtig schouwspel. Ze genieten volop van die uren aan het strand, los van alles, een tikkeltje ongehoorzaam soms, regelmatig verrast en overvallen door een onverwachte golf. De naïveteit voert dan de boventoon en af en toe wordt er voorzichtig geblaft tegen een zeemeeuw die provocerend over ze heen scheert.

De ene hond mijdt het water, de andere gaat er enkel met de pootjes in. Plouf plonst en weet van geen ophouden. Soms steekt ze haar kop onder water om te zien of haar bal of stok misschien naar de bodem is gezonken. En het werkt aanstekelijk: andere dieren volgen haar weldra het koele water in. Dan rent ze het strand weer op waar haar pootjes wegzakken in het mulle zand. Haar witte vacht zit al gauw vol met zand maar even later lost alles weer op in de zee. Dan is ze weer schoon, maar wel nat.

Een momentje van rust vind je in de strandtenten waar honden gewoon welkom zijn. Tenten als de luxueuze Beach Club O en Alexander Beach Club hebben voldoende voorzieningen voor de beesten: drinkbakken vol met vers water. Dat is dan ook wel nodig na alle inspanningen en ook het drinken van zout water. Er zijn genoeg honden die dat opslurpen van zeewater toch niet kunnen laten.

Uit eten is in Noordwijk wat lastiger met een hond. Het charme-offensief van Plouf werkte lang niet overal en de meeste restaurants zien die natte, langharige viervoeter toch liever buiten dan binnen. Dat is anders bij restaurant de Botter, langs de Wilhelminaboulevard. Waterbakken en koekjes zijn ruimschoots voorhanden. Iedere keer dat een medewerker voorbijkomt krijgt Plouf een aai. Zoals hun uitnodigende bord het aangeeft: “Honden zijn welkom en als ze lief zijn mogen ze een snoepje”.

Noordwijk aan zee is voor zowel hond als baas een dagje vakantie. Voor de mens is het er gezellig, voor de hond is het er meer dan leuk. Je bent er samen op uit!

Met de boot naar Terschelling

Voor Plouf was de veerboot van Harlingen naar Terschelling een mooi moment om te zien of ze zeepoten had of dat ze voortaan maar beter aan wal kan blijven. En ja, het was in het begin even wennen aan zo’n gevaarte dat begint te trillen en wat heen en weer deint, maar al gauw vond ze het ruime sop helemaal prima. Plouf werd een zee-hond en poseerde later maar wat trots met de pet van een heuse Franse matroos.

Tijdens de twee uur durende oversteek heeft ze eerst veel gespeeld, vervolgens geleerd om steile scheepstrappen op en af te gaan, met een beetje hulp weliswaar, en daarna vooral geslapen in het restaurant. Er varen volop boten op en neer over dit stuk Waddenzee en de duur van oversteek varieert van drie kwartier tot twee uur. En … honden mogen gratis mee. In de terminal van de rederij staan zelfs drinkbakken voor ze.

Aan het eind van de oversteek komt de Brandaris in zicht. Dat is de ruim 400 jaar oude vuurtoren van Terschelling. De toren staat in het grootste dorp van het eiland, West-Terschelling. En wanneer de veerboot heeft aangelegd en iedereen van boord is, begint het ware hondenleven! Het eiland is een paradijs voor honden. De Noordzeekust van het eiland is maar liefst 30 kilometer lang.

Het is één en al strand en honden mogen er het hele jaar door los lopen, zo vrij als de vogels die er in grote getalen aanwezig zijn. Alleen in het duingebied moeten de viervoeters aangelijnd worden. Een paar strandpaviljoens zijn ideale plekken om tussendoor even samen uit te rusten van het wandelen, springen, spelen en zwemmen, onder het genot van een hapje en een drankje.

Ook het wad is een prachtige plek voor onze trouwe huisdieren. Aan de westkant van het eiland bevindt zich het uitgestrekte gebied Noordsvaarder, waarvan een deel droog blijft en een ander deel onderloopt hij hoog water. Bij eb kun je heerlijk wandelen door waterpoeltjes en slik terwijl de viervoetige vriendjes zich helemaal uitleven en lekker vies worden in ondiep water. Het ligt vlak naast West-Terschelling dus het is een vlakte bij uitstek om in de vroegte nog voor het ontbijt de hond uit te laten als je daar in de buurt verblijft.

Honden zijn welkom op het hele eiland. In Oepkes hotel, dicht bij de haven, wordt extra rekening gehouden met onze huisdieren. Een kaartje op de kamer geeft uitleg over de voorzieningen voor honden. Maar ook restaurants zoals de pittoreske en heerlijke Gasterij d’Drie Grapen vinden het prima als de hond aansluit bij het diner, zolang hij manieren heeft.

Terschelling kent veel meer dan strand en duinen. Ook bos en hei zijn vertegenwoordigd op het eiland en ook daar mogen de honden los lopen. Op sommige plaatsen is het wel wat oppassen geblazen voor de fietspaden en de fietsers, want naast een hondeneiland is Terschelling ook een echt fietseiland.

Een dagje Terschelling is slopend voor een hond. Hij doet er zoveel indrukken op, hij heeft zoveel vrijheid en hij ploetert zo ontzettend veel in en door het water. Die prachtige zee met zijn geluid en zijn branding vreet dermate veel energie dat hij ’s avonds helemaal uitgeput is en alleen nog maar wil slapen. Dat was althans bij Plouf het geval. En waarschijnlijk droomde Plouf in haar lange slaap dan alweer van nóg een dagje Terschelling. Want daar krijg je echt geen genoeg van!

Eerste vakantie met hond in Blankenberge

Zes maanden oud en voor de eerste keer een korte vakantie: drie dagen naar het Belgische Blankenberge, aan de Noordzee. De autorit van tweeëneenhalve uur is weliswaar geen lolletje voor Plouf die het niet zo heeft op autorijden, en de voor België verplichte rabiësvaccinatie ook al niet. Maar het rennen en het spelen alsmede het waterballet op de Vlaamse stranden maken een hoop goed.

Vanaf de Paasvakantie tot 15 september zijn honden niet toegestaan op de stranden van Blankenberge. In die periode kun je ten westen en ten oosten van het stadje terecht om met de viervoeter op het strand te ravotten. Dat is op het strand Duinse Polders in de richting van Zeebrugge, en op het strand Harendijke in de richting van De Haan. Buiten die periode zie je op het Blankenbergse strand veel honden rondlopen samen met hun baasjes. Formeel gezien moeten ze wel aangelijnd zijn.

De soms koude maar ook vaak zonnige dagen in de periode september tot april bieden een fantastische gelegenheid om uit te waaien aan de kust. De golven van de Noordzee slaan stuk op de pieren en zowel wandelaars als honden kunnen zich helemaal uitleven op het strand. Veel hotels en restaurants in het stadje openen gastvrij hun deuren voor zowel honden als baasjes, zolang de harige vriendjes zich maar gedragen.

Of het nu hoogwater is of laagwater, de honden kunnen ravotten in het zand, door de golven heen duiken of de jacht openen op de vele zeemeeuwen die uitdagend en met wijd gespreide vleugels boven hun koppen scheren. Plouf doet als naïeve beginneling dagenlang haar best om een meeuw te vangen, maar de vogels dagen haar uit zonder dat ze ook maar de kans krijgt om dichtbij te komen.

Dat rennen door water en zand is vermoeiend genoeg voor een ieder en de twee pieren aan weerszijden van het strand bieden gelegenheid tot uitrusten, eten en drinken. Honden zijn meer dan welkom bij Brasserie Oosterstaketsel en bij Belgium Pier, en er staat zelfs een met water gevulde drinkbak voor ze klaar.

Overnachten met een hond blijkt soms wat lastiger dan gedacht. Aan de boulevard staat echter het Beach Palace hotel waar de dieren zonder meer welkom zijn. Je betaalt weliswaar een kleine meerprijs, waarschijnlijk voor het extra schoonmaken van de kamer, maar Plouf kan voor de eerste keer in haar leven een paar nachten in een hotel slapen. De kamervloer is bestand tegen water en zand, dus ook tegen vuile hondenpootjes. Ook in het geval van een klein ongelukje op de kamer is het zo opgeruimd. Het restaurant van het hotel is dan wel niet toegankelijk voor de huisdieren, maar de maaltijd kan desgewenst ook geserveerd worden in de brasserie, waar de hond wel degelijk welkom is.

Wandelen door deze stad die na de tweede wereldoorlog flink herbouwd is kan met de aangelijnde hond. Er lopen er heel veel door de straten. Iets drinken op een terras, ergens wat eten … op veel plaatsen kan de hond gewoon mee.

Naar het strand gaan buiten het hoogseizoen is nog niet zo gek. Blankenberge met z’n Vlaamse accenten zorgt voor een authentiek vakantiegevoel, zelfs wanneer het wat langer donker is. Het is in deze periode minder druk in het stadje en op de stranden. Je hebt dan echt alle, alle ruimte. En indien je de hond in de avond niet mee wilt nemen naar een restaurant, dan kun je hem eventueel op de kamer laten: hij zal zeker bekaf zijn en weldra slapen.