Royan, auteur op ReisHond.nl

De braafste hond

Publiekswinnaar

In de maand mei deed Plouf mee aan de door de Raad van Beheer georganiseerde verkiezing van braafste kantoorhond van Nederland. De eerste ronde bestond uit stemmen. Van de meer dan 200 deelnemende honden behaalde Plouf het hoogste aantal. Een publiekswinnaartje dus! Daarmee had ze in ieder geval de titel van braafste kantoorhond van provincie Utrecht te pakken. Trots poseerde ze vervolgens voor de ingang van haar werkplek: de Kromhoutkazerne in Utrecht. Al snel werd de foto op LinkedIn meer dan 80.000 keer bekeken.

Het maken van de foto was overigens wel een uitdaging. Zo’n helm is niet gemaakt voor een hondenhoofdje en Plouf moest heel stil blijven zitten om er stoer uit te zien. Doordat er steeds meer mensen kwamen kijken naar dit bijzondere tafereel werd haar aandacht flink afgeleid. Om de haverklap stond de helm scheef.

Een jury ging na de stemming bepalen wie van de twaalf provinciewinnaars de landelijke winnaar zou worden. We hebben echter niets meer van de Raad van Beheer vernomen na die eerste (publieks)ronde. We hadden eigenlijk nog wel wat vragen verwacht want hoe komt een jury anders tot een oordeel? Ineens werd er een winnaar bekendgemaakt via social media. Jack uit Friesland was de gelukkige. Een mooie hond, een lieve hond die zich ook nog eens volop inzet voor de cliënten van het verzorgingshuis waar hij werkt. Een prachtige keuze dus.

Niet getreurd. Plouf had ontzettend veel stemmen. Dank daarvoor. En ze was erg druk met allerlei andere activiteiten, niet in de laatste plaats met haar eigen boeklancering. ‘Hulphond met een missie’ was verschenen.

‘Hulphond met een missie’

De maand juni stond in het teken van veel boekpresentaties. We kregen via social media leuke foto’s van honden die het boek aan het lezen waren. Zo verschenen er serieus kijkende honden met een bril, of honden achter een leestafel. Al snel was de eerste druk van het boek uitverkocht. Inmiddels is een tweede oplage van de tweede druk onderweg. De aanvoer naar de (online) boekhandel kost altijd even tijd wanneer het uitverkocht is, maar het boek is gelukkig ook via de link van Plouf rechtstreeks bij ons te bestellen.

Plouf mocht aan het begin van de maand het boek zelf aanbieden aan vice-admiraal Jan Willem Hartman, commandant van COMMIT. Dat is het commando materieel en IT van Defensie op de Kromhoutkazerne. Plouf kreeg een eigen stoel aan tafel en de admiraal had spontaan een hertengewei voor haar meegenomen. Een paar dagen later mocht ik een lezing over het boek verzorgen voor collega’s van COMMIT. Die presentatie ging over militaire en humanitaire missies, over PTSS en de rol en het (leuke) leven van Plouf als hulphond.

Op mijn verjaardag (14 juni) werd in Elst in het kader van 80 jaar bevrijding een veteranenmiddag georganiseerd vanuit VeteranenOverbetuwe. Ook daar waren Plouf en ik te gast, samen met veteranen uit de gemeente, burgemeester Patricia Hoytink-Roubos, alsmede wethouders en raadsleden. Na een presentatie over het boek was er ruimte om de burgemeester een exemplaar te overhandigen.

Plouf bekeek het allemaal van een afstandje en had meer interesse in de koele grasvelden buiten de Herenboerderij en in het dinerbuffet.

Lancering in Nijmegen

Op 26 juni vond bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen de grote boeklancering plaats. Plouf had een paar dagen eerder de kruisband van haar linker achterpoot gescheurd, maar ze was er wel bij. Voorlopig moet ze heel rustig aan doen. Binnenkort heeft ze een afspraak met de orthopeed.

Aankondiging boekpresentatie in Nijmegen

Er kwamen zowel mensen als honden naar de presentatie in Nijmegen. Het eerste deel van de avond bestond uit een getuigenis over mijn missies en over Plouf. Daarna werden er boeken uitgereikt aan Diana van de Louw, de instructrice van Plouf, en aan Gijs Wanders, die mij ruim een jaar geleden het laatste duwtje had gegeven om dit boek daadwerkelijk te schrijven.

Na afloop hiervan nam Gijs het woord voor wat interactie met het publiek. De avond eindigde met een borrel en een signeersessie waarbij ook Plouf haar pootafdruk in ieder exemplaar mocht zetten.

Signeren is leuk. Ik mocht tientallen keren een klein verhaaltje op papier zetten en tegelijkertijd een kort gesprekje aangaan met een bekende of onbekende. Plouf lag erbij en keek af en toe op wanneer ze een iemand herkende.

Plons

Plouf vindt aandacht van mensen leuk. Die aandacht vormt een rode draad door het boek. Ze vraagt altijd netjes of ik het goed vind dat ze geaaid of geknuffeld wordt, en meestal mag het ook. Maar lekker in het water spelen met twee andere goldens, is misschien net iets leuker voor haar. Met haar blessure gaat dat voorlopig niet lukken helaas.

Eind juni zouden we voor een paar weken naar Zuid-Frankrijk gaan. Die vakantie gaat helaas niet door: Plouf kan de vliegtuigtrap niet eens op lopen. Voorlopig moet ze het doen met de foto op de cover van haar boek, waar ze blij kwispelend in de Middellandse Zee staat, met op de achtergrond, ver weg, het eiland Île du Levant. En ik ook.

Plouf heeft een boek geschreven

“Plouf heeft een boek geschreven.” Dat klinkt heel mooi maar het is natuurlijk niet helemaal waar. Het baasje van Plouf heeft het boek geschreven. Maar het gaat wel degelijk over haar, en het is vandaag verschenen.

Op de cover van het boek kijkt Plouf zo blij en vrolijk. Ze is helemaal in haar element in de Middellandse Zee, met op de achtergrond het eiland Île du Levant waar ze gewoonlijk haar zomers doorbrengt. Ze gaat dan niet teveel in de zon, maar juist vaak in het water. Op de foto op de achterflap kijkt ze een stuk serieuzer. Ze staat daar samen met mij op de Dam tijdens de Nationale Dodenherdenking, naast de koning en de koningin. Dat was in 2023.

Een jaar later was het moment nog plechtiger voor Plouf. Ze stond zelfverzekerd naast me, we waren live op televisie, en ik mocht in de Nieuwe Kerk de koning en de koningin toespreken. Ik sprak over humanitaire en militaire uitzendingen, over de tol die veteranen betaald hebben om bij te dragen aan vrede, vrijheid en veiligheid in de wereld. Ik sprak ook over Plouf en over de rol die zij vervult als hulphond.

‘Hulphond met een missie’ vertelt het verhaal erachter. Het gaat vooral over Plouf, over haar leven als hond en haar missie als hulphond. In een aantal hoofdstukken worden delen van buitenlandse missies beschreven waar ik aan heb deelgenomen. Van hoofdstuk tot hoofdstuk lees je hoe een posttraumatische stressstoornis zich ontwikkelt. Plouf is naderhand opgeleid om die PTSS te signaleren en te bestrijden.

Plouf is nagenoeg altijd bij me. Als ik ga squashen, ligt ze achter de ruit naar me te kijken. Wanneer ik wil duiken, gaat ze mee naar de waterkant of op de boot. Ze heeft inmiddels al heel wat musea bezocht in binnen- en buitenland. Ze reist vaak met het vliegtuig, naar de zee in Frankrijk en Spanje, of naar de sneeuw in Finland en Oostenrijk. Ze gedraagt zich keurig in restaurants, loopt netjes naast het winkelwagentje in de supermarkt en laat zich niet afleiden door de geur van lekker eten.

Plouf is altijd aan het werk, dag en nacht. Gelukkig krijgt ze ook voldoende rust en mag ze altijd en overal op bed slapen. Ze beleeft voldoende avonturen die voor haar ook heel leuk zijn. We doen niets samen waar zij niet gelukkig van wordt. Geen festivals, geen bioscoop, geen drukke en lawaaierige feesten. Geen vliegreizen die langer duren dan vier uur. Geen lange autoritten. Haar hondenleven is best een prima leven.

Plouf gaat ook mee naar het werk, iedere dag. Ze vindt het leuk om daar allemaal mensen te ontmoeten. Ze gaat dagelijks allerlei functionarissen langs om even een knuffel te halen. Ze vraagt wel altijd aan mij of het mag. En ze mag het eigenlijk altijd. Op kantoor kijken ze dan ook steeds uit naar haar komst. Mijn afwezigheid wordt minder opgemerkt dan die van haar. Wanneer een vergadering haar te lang duurt, in de regel na iets meer dan één uur, begint ze te protesteren. Collega’s zijn er dankbaar voor. Plouf doet overigens mee aan de landelijke verkiezing van de braafste kantoorhond van Nederland, die wordt georganiseerd door de Raad van Beheer. Tot en met 31 mei kun je via deze link nog op Plouf stemmen.

Een golden retriever, een boek, wat foto’s. Het is een mooi verhaal, een ode aan Plouf. Een hulphond wordt opgeleid omdat er een behoefte is, omdat ze hulp moet bieden. Er zit een heel verhaal achter want de cliënt van de hond is ergens in beperkt. Dat geldt ook voor mij. Plouf heft die beperking voor een groot deel op. Door haar lieve en zachtaardige karakter, haar behulpzaamheid en haar intelligentie, is ze echt een verrijking van mijn leven. We vechten samen tegen PTSS en slagen daar goed in. Ik heb weliswaar last van die die stoornis, maar ik heb ook Plouf.

Het boek is vanaf nu (of uiterlijk begin komende week) te verkrijgen in de (online) boekhandels of rechtstreeks via mij. De royalty’s worden integraal gedoneerd aan Stichting Bultersmekke Assistancedogs, één van de geaccrediteerde opleiders van deze fantastische honden. Bij hen vond ook de vorming van Plouf plaats. Op 26 juni houd ik samen met Plouf een presentatie over het boek bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen. Indien je daarbij aanwezig wilt zijn en daar een boek wilt kopen, kun je je opgeven via het mailadres dat in de aankondiging staat. Zelfs Plouf zal daar signeren. We hebben speciaal een stempeltje laten maken met haar pootafdrukje en haar naam.

En al die aandacht die Plouf altijd krijgt? Ze vindt het allemaal prima, zolang ze ook maar af en toe gewoon hond mag zijn. Een tak in stukken bijten, met een andere golden retriever of labrador spelen, in het vieze gras rollen, zwemmen, lange wandelingen maken, soms even niet op haar gewicht letten, of door de modder struinen … dat moet ook allemaal kunnen. Zo vaak als het maar kan.

De staart van Plouf

Revontulet. In het Fins staat repo voor de vos, en revontulet (Noorderlicht) is een afgeleide van dat woord. De legende wil namelijk dat de staart van de vos door de sneeuw sleept en daarmee het magische Noorderlicht doet ontstaan. Of is het de witte staart van Plouf die dit prachtige natuurverschijnsel veroorzaakt?

Sneeuw
Plouf is dol op water, zowel in de zomer als in de winter. Sneeuw vindt ze evengoed fantastisch. Ze rent, springt, rolt en hapt zodra er maar een laagje sneeuw ligt. Omdat de sneeuw niet zo vaak naar Nederland komt, gaan we af en toe elders de witte vlaktes opzoeken. Vorig jaar vlogen we naar het Oostenrijkse Innsbruck, en voor dit jaar stond de Poolcirkel op het programma: Rovaniemi, in Fins Lapland. Het is daar beslist koud in de winter, maar dat deert de gemiddelde golden retriever niet.

Vergezeld door mijn reisgenoot Gabin vlogen we samen met Plouf met KLM vanaf Schiphol naar het hoge noorden. Gelukkig ligt er vlak voor de terminal een met gras begroeide rotonde waar Plouf nog even op haar gemak alles kon doen wat ze moest doen, alvorens ze de lange wandeling naar het einde van pier D en de gate maakte. De loopbanden vond ze wel interessant. Alleen het afstappen was wat enger. Daar moest ze even bij geholpen worden om te voorkomen dat ze haar pootjes zou bezeren.

In de comfortabele Boeing 737 was voldoende ruimte voor Plouf, en het cabinepersoneel had een en al aandacht voor haar tijdens de drie uur lange vlucht. Het was gewoonweg hartverwarmend hoe fijn ze werd ontvangen. Plouf wordt als hulphond nooit van mij gescheiden, ook niet in de lucht.

Meteen na de landing in het koude noorden veranderde de inmiddels vermoeide hond in een speels dier. Op het vliegveld zag ze de dikke laag sneeuw. Ze begon heel zielig te kijken om vooral toestemming te krijgen om even vrij te zijn. Ze dook vervolgens meteen volop de sneeuwmassa in, waarbij ze de lange reis als het ware van zich afschudde. Het was voor haar de start van een avontuurlijke week.

Op vakantie met een hond
Met een hond op vakantie gaan zorgt altijd voor wat uitdagingen. We hadden in het centrum van Rovaniemi het Santa Claus hotel geboekt. Hulphonden mogen sowieso nergens geweigerd worden, maar dit hotel is gewoon lekker hondvriendelijk. Dat maakt alles een stuk eenvoudiger. Honden zijn in dit hotel overal welkom, ook in de bar en het restaurant. Op de kamer stonden al bakken klaar voor brokjes en voor water, en over het bed lag een speciale sprei voor Plouf. Na iedere lange en soms uitputtende wandeling was dit het fijne plekje voor Plouf om een uurtje of twee uit te rusten. Wij hadden soms zoiets als “en wij dan?” als ze breeduit op bed ging liggen, maar Plouf kun je simpelweg niets weigeren.

En dan? Wat valt er te doen samen met Plouf in Lapland? We hadden het idee om samen met haar een huskytocht te doen of een ritje met rendieren. Dat ging niet omdat de hardwerkende husky’s niet per definitie goed overweg kunnen met andere honden. Ook was men wat bevreesd voor besmettingen en voor de veiligheid van Plouf op de slee. Datzelfde gold voor de rendieren. Sneeuwscooters hebben we niet eens geprobeerd, wetende dat Plouf dat echt niet leuk zou vinden. Een authentieke Finse sauna wilden we haar ook niet aandoen.

Sneeuwwandelingen
Niet getreurd. In de hoofdstad van Lapland vloeien twee rivieren samen, de Kemijoki en de Ounasjoki. Deze waren bevroren en bedekt met een laag sneeuw. We hebben regelmatig over het water gewandeld rond het eilandje Lainassaari.

Tegen het centrum aan ligt de heuvel Ounasvaara met een hoogte van 200 meter. Daar zijn in de natuur allerlei paden en pistes aangelegd waar je kunt wandelen en skiën. Dat laatste is weliswaar niet aan de orde voor Plouf, maar het spelen op de rivieren en de heuvel beviel haar des te beter. Tussen de dennen en in de sneeuw is het een waar paradijs voor honden. Plouf heeft er heel wat kilometers versleten. Het is wel wat lastig om te achterhalen of honden wel of niet aan de riem moeten op de rivieren of in het bos. Als ze er al staan, zijn de bordjes wat vaag, en teksten zijn in het Fins. Wanneer je zoekt op internet, lees je dat de wet op de jacht aangeeft dat honden niet los mogen tussen maart en medio augustus, dit om het jonge wild te beschermen.

Het ochtendprogramma was voor Plouf standaard wat actiever dan de bezigheden na het broodnodige middagdutje. Ze mocht ontspannen mee naar Arktikum, een leuk museum over het noordelijke poolgebied.

Ze is te gast geweest in Santa Claus Village. De kerstman woont immers pal op de Poolcirkel, een paar kilometer ten zuiden van Rovaniemi. Je bent er zo met de bus (lijn 8). Ook buiten kerstmis is de kerstman actief en je kunt hem daar opzoeken, in dat heel toeristisch opgezette dorp. De toegang is gratis, maar alles wat je ter plaatse bekijkt, aanraakt of (binnen) fotografeert kost geld. Plouf heeft even geposeerd voor het kantoor van de kerstman en voor het huis van de kerstvrouw (dames onder elkaar). Ook heeft ze even stilgestaan bij de zuilen die de Poolcirkel markeren. Wat ons betreft was dat eigenlijk wel genoeg. Daarna mocht ze de poten weer strekken in het bos.

Culinair gezien heeft Rovaniemi meer dan voldoende te bieden. In restaurants als Taiga, Nili en Gaissa kun je behalve rendier en verscheidene vissoorten genieten van allerlei andere al dan niet lokale gerechten. De artisjoksoep was voor ons de grootste ontdekking. Bij Taiga en Nili zijn niet-hulphonden echter niet welkom.

Aurora borealis
Het hoogtepunt en meteen het hoogste punt van deze week vakantie werd gevormd door een jacht op het Noorderlicht. Dit bijzondere licht wordt waargenomen in de buurt van de polen en heet daarom ook wel poollicht. Het wordt veroorzaakt door de zonnewind wanneer zonnedeeltjes op een hoogte tussen 80 en 200 kilometer van de aarde energie uitstralen en het fenomenale licht laten zien. Maar je moet wat geluk hebben om het aan te treffen. Allereerst moet er sprake zijn van zonne-activiteit, anders zijn er geen deeltjes. Daarnaast moet de hemel helder zijn. Zo niet, dan wordt het poollicht verborgen door de bewolking. Ook mag er geen lichtvervuiling zijn: kunstlicht zoals in steden vermindert het onderscheidingsvermogen. Omdat de nachten in de winter lang zijn in dit deel van de wereld, heb je meer kans om deze magische beleving te ervaren.

We wilden Plouf graag meenemen op de jacht naar het Noorderlicht en daarbij anderen niet tot last zijn. Daarom deden we een privé-tour via BookLapland. Gewoon met z’n drieën: Gabin, Plouf en ik, en natuurlijk de gids alias chauffeur alias fotograaf. Ik had zelf al eerder Noorderlichtfoto’s gemaakt in Fins Lapland, en ik vond het fijn om dat nu over te laten aan iemand die er veel meer verstand van had dan ik. Die persoon was fotograaf Eetu. En we hadden geluk. We vertrokken om half negen ’s avonds vanuit de stad en op een half uurtje rijden van Rovaniemi zagen we het groene licht al dansen boven de boomtoppen. De activiteit van de zon was intens, de bewolking was verdwenen, en nadat we uitgestapt waren genoten we in de kou en in stilte van het schouwspel. Plouf zag het ook, keek er even naar, en besloot toen om maar in de sneeuw te rollen. Dat ging lekker totdat ze gevraagd werd om te poseren voor Eetu. Poseren is een tweede natuur voor Plouf en ze bleef stoïcijns zitten terwijl er talloze foto’s van haar werden gemaakt met het Noorderlicht op de achtergrond. Het vroor flink, dus na een uurtje kreeg ze een warm jasje aan om haar enigszins te beschermen tegen de kou. Van onszelf hebben we uiteindelijk bijna geen foto’s. Plouf stond deze avond in het middelpunt van het licht.

Winterkleding
Het jasje heeft Plouf weinig gedragen tijdens dit winterse verblijf. Het was niet koud genoeg voor deze golden retriever. Zelfs bij 11 graden onder nul had ze het niet koud. Om haar pootjes wat te beschermen tegen de sneeuw en het ijs heeft ze heel even speciale schoentjes gedragen. Die zaten echt niet lekker en zakten meteen af ondanks het klittenband. Dus mochten ze al heel snel weer uit. Wanneer Plouf sporadisch toch last had van wat ijsvorming tussen de kussentjes, tilde ze haar pootje op om geholpen te worden. In de dierenwinkel in de stad verkopen ze overigens niet al te dure en simpele huskysokjes, die wél heel geschikt zijn voor lange wandelingen in de sneeuw.

Honden in Finland
Finland is beslist fijn voor honden. Ze kunnen zich helemaal uitleven in de bossen en in de sneeuw. Na de winter hebben ze ook nog eens toegang tot talloze waterpartijen. Het blijft wel oppassen waar honden wel of niet los mogen. De meeste restauranthouders zien honden niet zitten. Honden vormen in Finland dan wel een deel van het gezin, maar ze gaan niet mee uit eten. Bij hotels ligt dat weer anders. In Rovaniemi zijn er zelfs meer hotels dan eetgelegenheden die honden toelaten. In sommige winkelcentra zijn ze ook welkom.

Naast de vaccinatie tegen rabiës dienen honden om het land binnen te mogen komen, door een dierenarts behandeld te zijn tegen wormen. Dat laatste moet tussen één en vijf dagen voor aankomst te gebeuren.

En Plouf? Die wil morgen maar al te graag weer terug naar de sneeuw!

Reishond met beperkingen

Plouf is best vaak onderweg, soms over lange afstanden, wat regelmatiger over kortere. De beschrijving ‘reishond’ past dan ook nog steeds bij haar. Ze is pas in zeven landen geweest. Dat lijkt niet zo veel, maar dat komt doordat we iedere zomer graag naar dezelfde plek in Frankrijk terugkeren.

Onlangs verschenen er een tweetal reportages die in gang zijn gezet door Gijs Wanders en de stichting Onbekende Helden. Naast verschillende collega’s mochten ook Plouf en ik daar een rol in spelen. De ruim zestien minuten durende film en het artikel maakten veel (positieve) reacties los binnen mijn netwerk. Er kwamen ook veel vragen over de beperkingen waar je mee te maken krijgt wanneer je een hulphond hebt, en over de beperkingen van de hond zelf.

Beperking of verrijking

Laat ik voorop stellen: Plouf is voor mij geen beperking maar een verrijking. Daar waar ik eerst last had van restricties door PTSS, heft zij die voor een deel op. Een hond als deze verdient alle lof. In de Netflix-documentaire ‘Inside the mind of a dog’ wordt getoond hoe intelligent en sensitief honden zijn, en hoe dit ten dienste van de mens kan worden ingezet. Het bijzondere is evenwel dat lang niet iedereen positief reageert op de aanwezigheid van een hulphond. Sommige mensen reageren vanuit hun eigen ik of de functie die zij vervullen helaas negatief en zelfs weleens agressief. Dat zijn mensen die menen dat zij op persoonlijke titel de relatieve vrijheid die de hond geeft, toch weer in moeten perken.

Niet heel erg geïnteresseerd in de werken van Vincent van Gogh

In de wet is gelukkig veel vastgelegd over de rechten van hulphonden. Diverse VN en EU-verdragen voor de rechten van de mens, de wet voor de gelijke behandeling van gehandicapten en chronisch zieken, de Algemene Plaatselijke Verordeningen (APV) en zelfs art. 429quater van het Wetboek van Strafrecht zijn daar voorbeelden van. Als bezitter van een hulphond ben je echter geen handhaver en blijkt het soms lastig om je recht te doen gelden.

Openbare gelegenheden

Plouf en ik zijn gelukkig nog nooit geweigerd in een museum, niet in Nederland en niet in het buitenland. De mensen die daar werken zijn professionals en goed opgeleid. Wel wordt er af en toe gevraagd naar een ID-kaart van de hulphond. Dat vind ik terecht. We zijn nog nooit geweigerd in een vliegtuig. We vliegen veel met Transavia en dat loopt altijd erg soepel. Maar ook daar geldt dat de papieren wel in orde moeten zijn. Dat is wederom terecht.

Bij restaurants geef ik tijdens de reservering altijd aan dat er een hulphond meekomt. Dat is nooit een probleem geweest. Ook niet in restaurants met een Michelinster. Spontaan een restaurant binnenlopen is soms wat moeilijker. In de hoofdstad zijn we al een paar keer geweigerd. Na uitleg was het argument dan keer op keer dat het personeel natuurlijk weet dat hulphonden niet geweigerd mogen worden, maar dat enkel kleine hulphonden die op schoot passen worden geaccepteerd. Dit is in strijd met de (horeca) Hygiënecode van 2016. Het gebeurde onder andere een keer op het Rembrandtplein. Terwijl ik teleurgesteld wegliep kwam een medewerkster van het restaurant ernaast naar me toe. Ze had het gesprek opgevangen en vertelde me dat ik bij haar meer dan welkom was met een hulphond. Toen we dankbaar plaats namen aan tafel stond er binnen een minuut een bak met water klaar voor Plouf.

Een erg vervelend geval was dat van een boa die van mening was dat hij boven de APV stond. Hij bleef argumenteren dat Plouf niet welkom was in een openbaar park. Er zijn een paar dagen later weliswaar excuses gemaakt, maar op zo’n moment is het erg frustrerend. Of bij het Amsterdamse Victoria hotel, waar duidelijk werd gemaakt dat mijn gast en ik welkom waren, maar de hulphond niet. Toen ik dreigde met het inschakelen van politie die toevallig net voorbijkwam, haalde de man bakzeil en luidde zijn antwoord ‘voor deze ene keer’. Of het geval van een man op het strand die niet van honden hield en vond dat ik maar ergens anders moest gaan liggen en zwemmen. De opzichter van het gebied wist dat ik met de hond op het strand was. Ik bel hem altijd tevoren om dit soort gedoe met andere gasten te voorkomen. Ik stond in mijn recht en ik heb met het nodige geduld deze onaardige man toch nog vriendelijk uitgelegd dat Plouf een hulphond is, die zeer herkenbaar is aan haar hesje. Hij antwoordde dat hij het maar onzin vond. Toen meer mensen zich ermee gingen bemoeien, ben ik vertrokken.

Rechtvaardigen

Openbaar vervoer, de lift in een openbaar gebouw … het zijn plekken waar bepaalde mensen vinden dat ze hun ongezouten mening moeten geven over een hulphond. Soms vragen ze je om ergens anders te gaan zitten of staan. Vaak, heel vaak, ben je jezelf aan het rechtvaardigen. Het vervelende is dat het iedere dag wel een keer gebeurt, of zelfs vaker op een dag. Heel vaak gaat het goed gelukkig. Dat mag ook gezegd worden. In de supermarkt heb ik nog nooit last gehad van verwijten. Ik krijg weleens een vraag, er is soms een bedenkelijke blik, maar nooit een weigering of een vervelende opmerking. Ook als ik ga sporten is Plouf bij me. En iedereen op de sportclub vindt het mooi.

Daarnaast wordt mij iedere dag wel opnieuw gevraagd waarom ik een hulphond heb. Het is vaak uit interesse. Ik heb inmiddels geleerd om zonder enig gevoel te vertellen dat Plouf een PTSS-hond is, een veteranenhond, een traumahond. Dat mensen die je niet kent daarna doorvragen is niet heel netjes. Waar bemoeien ze zich mee? Velen hebben ook een mening klaar, een advies of zelfs een therapie voorhanden. Gebeurt dit af en toe, dan is dat nog wel te behappen. Maar, zonder gekkigheid, het gebeurt weleens tot twintig keer per dag. Het resultaat ervan is dat je wat beperkter wordt in je vrijheid, omdat je er steeds vaker voor kiest om niet op pad te gaan om die blikken en vragen te voorkomen. Bij mijn vorige werkgever hadden we er iets moois op bedacht. Op kantoor droeg Plouf geen hulphonddekje. Alle collega’s wisten wat haar rol was, zijzelf ook, en de vele bezoekers dachten dat ze de kantoorhond was.

Samen welkom in de collegebanken op de VU

Plasangst

Eén van de angsten van een hulphondbezitter is toch wel dat het dier op enig moment moet plassen, en het dan ook spontaan doet. Je hebt niet alles in de hand. Plouf heeft dat nooit in een gebouw gedaan gelukkig. De eerste keer dat ik met haar naar een museum ging hield ik mijn hart vast. We bezochten het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik raakte in gesprek met een suppoost die me complimenteerde over het gedrag van Plouf. Ik gaf hem toe dat mijn grootste vrees was dat ze zou plassen op de mooie vloer. Ik heb dan ook altijd doekjes bij me voor het geval dat. Hij lachte het weg en vertelde mij iets heel moois. ‘Dan haal ik gewoon een dweil en ruim ik het op’, was zijn antwoord. Prachtig!

Ik heb het wel anders meegemaakt. Onlangs werd mij bij een overheidsgebouw waar ik aan het werk was, verteld dat een hulphond niet mocht plassen op een enorm grasveld. In een prachtig aangelegde tuin als die van Paleis Het Loo of een historisch park als bij het Château van Versailles, was dat niet eens onderwerp van discussie. Een opruimplicht van hondenpoep vind ik overigens wel terecht, voor zover degene die een hulphond heeft dat ook zelf kan doen. Dat is namelijk niet altijd het geval.

Het lijkt soms op pesten, en het is nog strafbaar ook. Ik ben best mondig, maar het is op den duur erg vermoeiend om telkens weer in de verdediging te moeten schieten omdat je met een hulphond loopt. Het moment dat ik een keer aangifte doe wegens discriminatie komt helaas steeds dichterbij. Plouf heeft meerdere malen ten overstaan van het hele land naast de koning en de koningin gestaan. Die vinden dat goed, leuk zelfs. Wat halen al die andere mensen zich in het hoofd?

Plouf en het koningspaar op de Dam in 2023

Plouf, het koningspaar en de minister-president in 2024

Puppy-ogen

Gelukkig gaat het vaker goed dan fout. Veel mensen willen Plouf zelfs aaien. Het zijn echter de keren dat je jezelf moet rechtvaardigen die de meeste energie kosten. Plouf zelf merkt niet zo veel van het soms stijlloze gedrag van mensen. Ze is altijd samen met mij en op dat soort momenten scherm ik haar af. De aanval komt af en toe uit een onverwachte hoek. Maar zolang de wet ons beschermt en de meeste mensen leuk, lief en positief op haar en ons reageren, blijven we samen ontdekken en reizen.

Een moment van spel en ontspanning in de Oostenrijkse bergen

Daarbij houd ik wel rekening met háár beperkingen, want die zijn er. Zo houdt ze niet van warmte en ook niet van hard lawaai. Wandelen vindt ze fijn, maar niet urenlang. Ze heeft af en toe een momentje van rust nodig. En wanneer we noodgedwongen lang onderweg zijn, houden we regelmatig een pauze. Daarnaast wil ze vooral zwemmen, zodra het maar mogelijk is. Ze wil dan even gewoon hond zijn, en niet altijd in de rol van de alerte hulphond zitten. Een hond is geen machine en met de band die wij samen hebben, is het geven en nemen.

Haar eigen beperkingen respecteer ik. Dat anderen haar en mij onrechtmatig proberen te beperken in haar werk, snap ik niet. Wees eerlijk, als je naar die zwarte puppy-ogen met die witte wimpers kijkt, hoe haal je het dan in je hoofd om, los van wat er in de wet staat, haar ook maar iets te weigeren?

Onbeperkt zwemmen is belangrijk voor Plouf

De vakantievoorwaarden van Plouf

Wanneer honden alles zouden verstaan wat je zegt, zouden ze regelmatig bedenkelijk kijken. Bijvoorbeeld bij het aankondigen van een maand zomervakantie aan de Franse Côte d’Azur. Dat is erg leuk voor mensen. Plouf echter heeft soms wat gemengde gevoelens bij vakanties. Maar goed, ze wil niet dat ik ergens heen ga zonder haar. Daarnaast geldt dat ze als hulphond sowieso altijd mee moet. Op vakantie gaan is immers onderdeel van haar werk, haar baan.

Voorwaarden

Wil een vakantie leuk zijn, dan moet die voor Plouf aan een aantal voorwaarden voldoen. Ten eerste wil ze altijd bij mij zijn, overal. Ten tweede moet de reis niet te lang duren, zeker niet als er een auto aan te pas komt. Plouf vliegt liever. Ten derde moet het niet te warm zijn op de plaats van bestemming, het liefst onder 20 graden Celsius. En ten vierde, en dat is een harde eis: er moet water zijn om in te zwemmen. Sneeuw om in te rollen is het enige acceptabele alternatief. Plouf is best wel een beetje een verwend beest, maar goed, ze geeft er ook veel voor terug.

Plouf is een hulphond dus aan voorwaarde nummer één wordt per definitie voldaan. De tweede voorwaarde werd tijdens deze zomervakantie ook ingewilligd. Transavia bracht ons van Rotterdam naar Toulon-Hyères. Plouf had een plek op de eerste rij in de cabine en toen we de kust van de Middellandse Zee naderden, zat ze nieuwsgierig naar buiten te kijken, naar dat aanlokkelijke water en naar de eilandengroep van Hyères, onze eindbestemming. Plouf heeft inmiddels heel wat gevlogen, naar verschillende landen. Ze blijft het een vreemd verschijnsel vinden, maar ze is er vrij relaxed onder. Na het landen konden we rustig wandelend naar de haven de benen en de poten strekken, om daarna met de boot vanaf Hyères de oversteek te maken naar Île du Levant.

Het invullen van voorwaarde nummer drie bleek wat lastiger. Het was de hele vakantie erg warm in Zuid-Frankrijk. Iedere dag steeg het kwik tot 30 graden of hoger. Dan moet je echt oppassen met een hond. Plouf heeft een dikke vacht en zoekt het liefst de schaduw op. Bij aankomst in de haven van het eiland wilde ze gauw de berg op om daarna lekker bij te komen van de reis voor de airco in de huiskamer. De weg naar het huis weet ze wel, ieder jaar weer. En ze weet ook dondersgoed wat de beste plekjes zijn in de salon of de slaapkamers om maximaal te genieten van de verkoelende airco’s.

Brandende zon

Deze zomervakantie kwam het er op neer dat we vroeg in de ochtend een kleine ronde liepen, voordat de zon echt begon te branden. Rond het middaguur werd er een heel klein stukje gewandeld in de schaduw van de bomen, op plekken waar de paden niet te heet waren voor de pootjes. Aan het eind van de middag gingen we steevast naar zee om er uitgebreid te plonzen en te zwemmen. Dat was voorwaarde nummer vier.

Lievelingsplekje van Plouf op Île du Levant

Zodra de zon uiteindelijk achter de kust en de bergen verdween, kwam Plouf naar buiten om rustig op het terras te liggen met een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. Dan brak ook het moment aan om naar een restaurant te gaan, of naar een terras, of vrienden te ontvangen. Plouf was er altijd bij.

Enge beesten

Plouf vond niet alles even leuk aan deze vakantie. Op de tweede dag lag er ineens een grote en dikke slang vlak bij de voordeur te zonnen. Plouf heeft het niet zo op slangen dus dit vond ze helemaal niet leuk. De slang was een paar uur later weer vertrokken maar dagenlang wilde Plouf niet meer door de voordeur naar buiten.

Dezelfde avond liep ze los op een zandpad, een paar meter bij mij vandaan, in het donker. Ineens begon ze te blaffen, hetgeen heel zeldzaam is. Ik liep naar haar toe en zag dat ze oog in oog stond met een wild zwijn. Heel toevallig kwam er net een auto aanrijden met de lichten aan, waardoor het zwijn vluchtte. In de weken erop zijn we nog vier keer wilde zwijnen tegengekomen, ook met jongen. Plouf liep veiligheidshalve voortaan aan de riem in het donker. Eén keer kwam een zeug met jongen op nog geen twee meter voor ons langs terwijl ik Plouf had opgetild om haar te beschermen.

Middellandse Zee

Het draaide bij Plouf vooral om de zee. De hele tijd zat ze te wachten op het uitgebreide zwemmoment aan het einde van de dag. Soms mocht ze tussendoor mee op de boot, gewoon de zee op of gezellig naar het naastgelegen eiland Port-Cros. Een boottocht ging altijd gepaard met een duik in het zoute water. Af en toe ging ze zelfs twee keer op een dag naar zee. Slapen, eten, drinken, zwemmen … een echte golden retriever vakantie.

Nice

Na bijna vier weken vertrokken we naar Nice om wat dagen op het vasteland door te brengen alvorens van daar een vlucht terug te nemen naar Schiphol. Een taxirit van Hyères naar het oude centrum van Nice duurt bijna twee uur en ik wist al dat Plouf daar niet heel blij mee zou zijn. Maar ze had geluk met de taxi. Er werd een luxe Mercedes-van voorgereden die ook ingezet wordt voor de ontwerper van Prada en zijn honden. Op en tussen de lederen banken was er volop ruimte voor Plouf en als een diva liet zij zich gedwee vervoeren naar de stad.

In het hotel hingen portretten van honden aan de muur, en Plouf was er meer dan welkom. De plek voor de airco had ze ook hier heel snel gevonden. In Nice was het nog warmer dan op het eiland. Dat betekende dat we niet zo vaak de stad in zijn gegaan als ik had gewild en dat we de geplande trip naar Monaco achterwege hebben gelaten. Het was te warm voor haar.

In Frankrijk wordt er ieder jaar een top samengesteld van de meest hondvriendelijke steden. Lille staat al twee jaar op rij op nummer één terwijl Nice al twee keer op nummer twee staat. Het is wel wat vreemd. In het centrum is geen stukje groen te vinden voor honden en met veel tegenzin plaste Plouf uiteindelijk maar op de stoep. In het openbaar vervoer zijn honden verboden, tenzij ze in je tas passen. Bij veel restaurants hing een sticker met ‘verboden voor honden’.

Hondenstrand

Wat wel fantastisch is, langs de fenomenale en beroemde Promenade des Anglais, is het hondenstrand Plage de Lenval. Aan de zeven kilometer lange boulevard is een stuk kiezelstrand gereserveerd voor honden. Er zijn zelfs douches met zoet water en drinkkranen voor de viervoeters. Alle honden zijn er welkom, en afhankelijk van het ras, mogen ze los, moeten ze aangelijnd zijn of zelfs met een muilkorf verblijven. Plouf en ik zijn er iedere ochtend geweest om langdurig en heerlijk samen te zwemmen. Ze had daar heel veel speelkameraadjes.

Eén van hen was Selma, een Franse golden retriever die nooit wilde zwemmen, totdat ze Plouf leerde kennen. Het enige nadeel van dit strand is dat het een flink stuk uit het centrum ligt. Drie kwartier heen en drie kwartier terug over dat warme asfalt lopen wilde ik Plouf niet aandoen dus we hebben de tram genomen. Lijn 2 stopte bij het hotel én voor het strand (halte Magnan). Plouf is een grote hond en past zeker niet in een tas maar als hulphond mocht ze gewoon met mij mee de tram in. Voordat we begonnen aan de terugreis heb ik haar wel iedere keer goed afgedroogd om overlast voor medepassagiers te voorkomen.

Zwemmen

Bij het woordje ‘vakantie’ gaan de oren van Plouf niet omhoog. Bij het woord ‘zwemmen’ wel degelijk. Ik zorg dus voor vakanties waarbij we het allebei naar de zin hebben, vakanties waarbij ‘zwemmen’ tot de dagelijkse woordenschat hoort.

Meer foto’s van Plouf zijn te zien op haar Instagram account.

Voetstapjes in het zand

Na alle plechtigheden rond 4 en 5 mei had Plouf wel recht op en behoefte aan wat ontspanning. Het werden negen dagen vakantie in eigen land, lekker incognito, waarbij de focus op ‘hond’ lag in plaats van op ‘hulphond’, alhoewel het één nooit zonder het ander gaat. Plouf bezocht nog wel een Brits ereveld. En soms werd toch nog de vraag gesteld of ‘dat die hond van de televisie is’.

De bestemming werd het Waddeneiland Terschelling. Plouf was er al eerder geweest, toen ze nog geen jaar oud was. In die tijd was ze wat minder gehoorzaam dan vandaag. Zodra ze water ziet, zoet of zout, is ze echter nog net zo speels als toen. Eerlijk gezegd verkiest ze deze bestemming boven de Franse Riviera of de Spaanse Costa’s. Op Terschelling mag ze lekker los op het strand en is het niet zo heet als in Zuid-Europa. Een extra voordeel is dat het maar een paar uur rijden en een beetje varen is, in plaats van uren vliegen.

Plouf keek haar ogen uit op Terschelling. Er waren veel golden retrievers op het eiland. Op de boot alleen al telden we er vijf. Echte gouden, maar ook spierwitte net als zij. Er liepen daarnaast veel andere honden rond, hetgeen betekende dat Plouf iedere dag nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maakte. De sociale kant van zo’n hond is besmettelijk want baasjes en vrouwtjes raken daardoor ook in gesprek. Soms duurt dat zo lang dat de honden op een gegeven moment aan het zuchten en aan het gapen zijn.

Terschelling kent maar liefst dertig kilometer zandstrand langs de Noordzeekust. Dat is een paradijs voor een hond die zwemvliezen tussen zijn tenen heeft. De branding is gemaakt om mee te spelen, het schuim ligt er om in te happen. Vanuit het perspectief van een speelse zwemhond klopt dat beeld helemaal. Na anderhalve uur plonzen in het water en rollen in het zand is Plouf over het algemeen wel moe. Dan biedt een strandpaviljoen soelaas. Daar staat altijd wel een bak water te wachten op al die zee-honden. En na een uurtje bijkomen rent ze de zee weer tegemoet.

Ook het wad is een speelplaats voor honden. De waterpoeltjes en zandbanken die bij eb verschijnen, zijn voor Plouf de plek bij uitstek om pootje te baden, nat te worden en daarna lekker op de rug te wroeten in het zand. Ik had het graag in een andere volgorde gezien maar deze dame kijkt daar anders tegenaan. Een wandeling is niet geslaagd als ze na afloop niet vies is.

Het hotel biedt gelukkig een handdoekenservice voor vieze honden aan. Tijdens ons verblijf was het iedere dag prachtig zonnig weer, en kon ze op het gezellige terras voor Oepkes opdrogen voordat ze weer naar de kamer ging. Het zand zie je dan letterlijk uit haar dikke vacht vallen.

Op het eiland zijn niet enkel de stranden interessant. Fietsen en wandelen zijn onderdeel van het island-life. Plouf en fietsen gaan niet samen. Ze gaat niet achterop zitten, ze wil niet in een karretje, en achter de fiets aan rennen gaat ze al helemaal niet doen. Dan blijft wandelen over. Terschelling kent een prachtige natuur met, behalve strand en wad, ook duinen en mooie bossen. En als er dan opeens achter de bomen een meertje opdoemt, weet Plouf meteen wat ze gaat doen. Doodemanskisten is zo’n stuk zoet water in de buurt van West-Terschelling. Pootje baden dus, en het liefst kopje onder.

Terschelling betekent ook geschiedenis en cultuur. In museum het Behouden Huys waar de hele historie van Terschelling en Terschellingers wordt verhaald, zijn honden gewoon welkom, zolang ze zich maar weten te gedragen. Plouf maakte er kennis met Willem Barentsz die hier geboren is en mocht zelfs een kijkje nemen in het nagebouwde Behouden Huys dat deze ontdekkingsreiziger aan het eind van de 16^e eeuw neerzette op Nova Zembla.

Monument voor alle Terschellingers die niet zijn teruggekeerd van zee

De Tweede Wereldoorlog heeft eveneens zijn sporen achtergelaten. Er staan vijfhonderd bunkers op het eiland waarvan tweehonderd onderdeel waren van de Duitse Tiger-radarstelling. Tegenwoordig is het een museum. Op het terrein zijn honden welkom, maar in de bunkers niet. Deze zijn niet bestemd voor gewone honden. Maar Plouf, onverschrokken als ze (soms) is, had er helemaal geen moeite mee. Steile trappen, nauwe ruimtes, zware deuren die dichtvallen? Geen probleem voor haar. Als hulphond mocht ze mee tijdens de rondleiding en ze heeft het gros van de tijd gewoon gekwispeld.

Ook in het wrakkenmuseum was ze van harte welkom. Ze was weliswaar te klein om in de vitrines te kunnen kijken maar ze is het inmiddels wel gewend om in musea een soort van welgemeende interesse te veinzen. Ze is dan eigenlijk gewoon aan het werk.

De hondvriendelijkheid op het eiland is fenomenaal. In alle restaurants was Plouf gewoon welkom. In het bos en in de duinen was de hond aangelijnd om de natuur niet te verstoren, maar daarbuiten was ze zo vrij als ze maar kon zijn. Ze gaat toch nooit meer dan vijf meter bij mij vandaan. De terechte tegenprestatie die van je verwacht wordt is dat je de troep opruimt die een hond achterlaat. Wat plastic zakjes bij je hebben is een kleine moeite vergeleken bij de fantastische tijd die een hond daar beleeft.

En of Terschelling nu een hondeneiland is? Ja, het is er overheerlijk voor de duizenden viervoeters die er ieder jaar komen. Maar Terschelling is vooral een eiland voor iedereen.

VIP – Very Important Pet (of Plouf)

Rond 4 mei en de daarmee gepaard gaande dodenherdenking kreeg Plouf nogal wat plechtigheden te verduren. Daar waar zij zes jaar geleden als vrolijke pup zorgeloos door het gras en het water rolde, moet zij als hulphond toch vaak wat serieuzer zijn. Het gaat haar goed af. Inmiddels weet ze dat ieder ceremonieel en iedere verplichting worden beloond met veel zwemplezier. Daarmee maak je voor haar alles weer goed.

Plouf is een rustige hond. Ze is gehoorzaam, volgzaam en sensitief. Gehoorzaam is ze overigens niet altijd geweest. De trainer van haar puppycursus schilderde haar af als het meest hopeloze geval ooit. Plouf is spierwit, wollig, knuffelbaar en heeft een ontzettend hoog aaibaarheidsgehalte. Ondanks het dekje met daarop de teksten ‘ASSISTENTIEHOND’ en ‘NIET AFLEIDEN’ kunnen veel mensen toch niet van haar afblijven. Ze vindt het wel prima. De aandacht belet haar niet om haar werk onverstoorbaar doen. Op deze 4 mei vroeg koning Willem-Alexander zelfs of hij haar wel mocht aaien, volledig bewust van de betekenis van het dekje.

In het kader van de nationale dodenherdenking, in de Nieuwe Kerk te Amsterdam, mocht ik onze koning, koningin, minister-president en vele genodigden toespreken. Ik werd vergezeld door mijn broer Mark, die mij langer kent dan wie dan ook, en door golden retriever Plouf. Plouf was onrustig. Ze voelde aan hoe beladen het moment was. Ze is weliswaar opgeleid om dat te voelen, maar het zit ook in haar. Altijd al. Tijdens een herdenking tref je veel mensen die toch iets te verwerken hebben, en zij merkt dat. Ze zou iedereen willen troosten op zo’n dag. Je ziet dan haar twijfels maar uiteindelijk ligt haar prioriteit toch bij mij. Tijdens de uren die werden gespendeerd aan repeteren in de kerk, keek ze voortdurend om zich heen, waarbij haar koppie helemaal vol werd gestouwd met emoties.

Wat ik verteld heb aan al die genodigden, ging weliswaar over mijn eigen ervaringen, maar tegelijkertijd, en misschien wel vooral, was het van toepassing op alle veteranen. In Nederland zijn dat er inmiddels 100.000. Deze vrouwen en mannen, in welke rang en functie ook, hebben bewust risico’s aanvaard om, overal ter wereld, de vrede en vrijheid die wij vandaag kennen, ten koste van alles te verdedigen.

Er werd prachtige muziek gespeeld, ook tijdens mijn getuigenis. Op het moment dat het mijn beurt was om op te staan en live op televisie te verschijnen, stond Plouf ook op. De koning, de koningin, de voorzitter van de Eerste Kamer en de minister-president zaten pal tegenover mij, en Plouf keek ze recht in de ogen. Ik ook. Op dat moment kon ik uitleggen waarom ik altijd word vergezeld door een hond terwijl er ogenschijnlijk niets aan de hand is met mij. Ik stond op en sprak.

‘Naast mij staat een hulphond. Dag en nacht. Overal. Deze hond, Plouf, maakt het onzichtbare zichtbaar. Rwanda, Angola, Liberia, de Balkan, Ivoorkust, Burundi. Plouf is daar nooit geweest. Ik wel, trots, voor ons aller vrede en veiligheid. Op een dag als vandaag denk ik aan de kameraden uit die missiegebieden. Ik eer degenen die alles over hadden voor onze vrede. Zij waren graag, net als ik, de rest van hun leven afhankelijk geweest van een hulphond. De rest van hún leven hield daar echter op’.

Plouf bleef zich richten op de aanwezigen zolang ik aan het woord was. Daarna gleden de spanning en de emotie van mij af. Plouf kwam even controleren of het goed was met me, voelde aan mijn handen, en ging toen liggen. Nu kon ze zelf ook eindelijk een momentje van rust nemen.

We waren vervolgens te gast op de Dam, tijdens de twee minuten stilte en de kransleggingen. Ik heb bijzonder veel respect voor degenen die op de Dam stonden, of ze nu toehoorders waren of genodigden, of ze nu een krans legden of stil stonden voor de bloemen. Zestig veteranen lieten zien hoe veerkrachtig ze zijn, ondanks alles, zelfs jaren na hun missies. Twee daarvan stonden er met een hulphond. De Erecouloir die zij vormden en waar ik vorig jaar zelf in stond, voelde als een vredesreis door de wereld.

De woorden van ceremoniemeester Jos Coumans en bijzondere sprekers en ooggetuigen, sneden door mij heen. Het regende lichtjes en Plouf genoot van deze koelte. Twee minuten stilte zijn zo weinig vergeleken bij wat onbekende helden sinds het uitbreken van de tweede wereldoorlog tot op vandaag hebben gegeven. Ook vandaag dienen mannen en vrouwen van onze krijgsmacht die vrede die ons zo lief is, tijdens missies en tijdens oefeningen met onze bondgenoten. Terwijl we langs de bloemen en kransen liepen, wilde Plouf vooral ruiken aan de bloemen. Ze houdt van geuren.

Na afloop van de plechtigheid op de Dam mocht ik met onze koning, koningin en minister-president spreken, rustig, op ons gemak, in de Koninklijke Industrieele Groote Club, zonder echte tijdsdruk. Het koningspaar was zowel geïnformeerd als geïnteresseerd. Het ging deels over Plouf, maar vooral over wederzijds respect, over herinnering en over dat waar onze krijgsmacht voor staat: die vrijheid die wij als vanzelfsprekend ervaren maar die dat niet altijd was. Mark Rutte was informeel zoals hij vaak weet te zijn, net als vorig jaar toen hij bij wijze van groet zijn hand naar mij opstak terwijl Plouf en ik naast de koning en koningin stonden.

Zanger Flemming, als ambassadeur voor de vrijheid, kwam binnen en dook op Plouf af. Hij schrok even van het dekje, respect tonend aan haar functie, maar even later was het fijn om ze te zien knuffelen samen. Dat gold ook voor zanger Claude, één van de medesprekers in de kerk.

Op deze dag was Plouf wederom ambassadrice van die veteranen die niet geheel ongeschonden zijn teruggekeerd van missies in verre landen. Er komen nog meer media-uitingen aan. Haar instagram-account kreeg onlangs een flinke boost. En vorige maand werden Plouf en ik uitgebreid geïnterviewd en gefilmd door Gijs Wanders. Die reportage wordt nog uitgezonden. Plouf zal ook aanwezig zijn tijdens de Veteranendag in Den Haag eind juni. Naast al dat zwemmen, spelen en op mij passen moet deze Bultersmekke hulphond toch af en toe nog representatieve taken op zich nemen. Eerlijk gezegd, ze leidt beslist geen hondenleven. En of ze voor anderen wel of geen VIP is maakt niet zoveel uit. Voor mij is ze het sowieso.

Foto’s: Martijn Beekman, Birthe Kulik, Chantal van de Looi, Royan van Velse

Plouf op wintersport

Ik heb altijd gedacht dat water de enige grote passie was van Plouf. Ik heb me vergist. Zwemmen staat weliswaar op nummer 1 voor haar, maar sneeuw vindt ze evengoed geweldig. Ze kan er geen genoeg van krijgen. In Nederland kreeg ze tot op heden maar twee keer de kans om hieraan te proeven, dus boekten we een vliegticket naar de Oostenrijkse stad Innsbruck om een stedentrip te combineren met veel sneeuw.

Relaxed in de sneeuw

In de Boeing 737 van Transavia was het meteen al raak. Plouf had een klik met de captain en eigenlijk de hele bemanning, en na de landing mocht ze even poseren in de cockpit. Hulphond zijn heeft als nadeel dat je altijd alert moet zijn, maar tevens als voordeel dat je meer meemaakt dan de gemiddelde hond.

Op de foto met de piloten

Eenmaal op de luchthaven was er geen taxichauffeur die Plouf in zijn auto wilde hebben. Het waren niet bepaald vriendelijke of behulpzame mensen, dus uiteindelijk hebben we de bus maar genomen naar de stad. Dat was achteraf niet eens zo erg en een stuk goedkoper. Er ontstond wel enige discussie over de muilkorfplicht in het openbaar vervoer. Die geldt namelijk niet voor hulphonden. Het was snel opgelost gelukkig.

Kamer 902

In het hotel werd Plouf ontvangen en behandeld als een prinsesje. Of het nu in de prachtige, hippe bar was of in het restaurant met uitzicht over de stad en de bergen, overal kreeg zij haar drinkbak eerder dan wij onze bestelling mochten ontvangen.

Poseren voor het Gouden Dak

Plouf vond de stad wel okay. Ze houdt van wandelen dus ze waardeerde het slenteren door de binnenstad. Het was lekker weer en de sneeuw die een paar weken eerder was gevallen, was inmiddels gesmolten. Ze poseerde voor het Gouden Dak, de wereldberoemde loggia die in de 15^e eeuw werd gebouwd voor het huwelijk van keizer Maximiliaan de eerste.

Het indrukwekkende praalgraf van de keizer

Plouf bezocht verschillende musea, en zelfs de Hofkirche met het praalgraf van keizer Maximiliaan. Langs de tombe staan levensgrote zwarte standbeelden van de toenmalige groten uit de geschiedenis, waaronder koning Arthur. De keizerlijke tuinen kon ze echt waarderen omdat daar wel wat groen was in tegenstelling tot vele andere plekken in Innsbruck. Plouf heeft over het algemeen vooral aandacht voor de natuur, omdat ze daar gewoon haar behoeften kan doen. Beton en asfalt waardeert ze beduidend minder.

In de keizerlijke tuinen

Poseren deed Plouf veel. Je hoeft de Nikon of de iPhone maar tevoorschijn te halen en ze gaat meteen mooi zitten. Ze heeft sterallures zoals dat heet. Echt honderden mensen hebben haar deze dagen op de foto gezet. Sommige mensen vonden haar gewoon lief en leuk, andere dachten dat ze een lawinehond was. Aan aandacht had ze geen gebrek in ieder geval. Onlangs heeft ze haar eigen Instagramaccount gelanceerd, dus ze had er meteen wat volgers bij.

Sterallures op de Hafelekar

Bij Plouf draaide het uiteindelijk om de sneeuw. Om die reden was ze immers naar Oostenrijk gevlogen. Gelukkig voor haar gaat er vanuit de stad een kabelspoorbaan naar Hungerburg, waar nog net geen sneeuw lag. Vanaf daar leidt de Nordkettegondel door het wolkendek heen naar het station Seegrube op 1905 meter. En je kunt met de volgende gondel nog verder naar Hafelekar op 2269 meter. Op beide plaatsen lag genoeg sneeuw en scheen de zon volop, met een strakblauwe lucht op de achtergrond. Dat zijn de plekken waar Plouf haar middagen heeft doorgebracht. Ze ervoer cultuur in de ochtend en bergsneeuw in de middag.

Sneeuwballen vangen

Er waren skiërs, snowboarders en paragliders zelfs. Plouf interesseerde het allemaal niet. Sneeuwballen, daar draaide het om. Ze poseerde weliswaar geduldig in de zon omdat ik het graag wilde, ze liet zich ook gewillig fotograferen door al die andere toeristen, maar eenmaal los van de riem werd ze helemaal dol van die sneeuwballen. Ze vloog de lucht in, rende achter elke bal aan, dook in de sneeuw, zakte weg in de Tiefschnee, hapte naar iedere bal, en raakte uitgeput in een spel waarvan ze hoopte dat het nooit zou eindigen. Ze was echt op en top gelukkig.

Wegzakken in de sneeuw

Ze at sneeuw op, daagde me uit, stond onverschrokken en zonder enige vorm van hoogtevrees langs diepe afgronden, rende rondjes en gaf duidelijk aan dat ze hier nooit meer weg wilde. Ze was volledig in haar element.

Even uitrusten op 2300 meter

In de gondel terug naar de stad bleef Plouf maar naar buiten kijken, naar die sneeuw die beetje bij beetje uit het zicht verdween. Haar ogen rolden dan naar mij toe, alsof ze smeekte om terug te mogen gaan naar die grote witte speeltuin. Een kreun, een zucht, en uiteindelijk stapte ze uit in de stad, ook wel weer blij om een stukje groen te zien, met toch iets van weemoed nog steeds.

Op de terugweg in de gondel

Na actieve, culturele en sportieve dagen had Plouf best wel trek, dus at ze volop. In het hotel mocht ze op bed slapen. Eenmaal op het zachte matras was zij de eerste die de ogen dicht deed. Een rustige ademhaling ging dan over in een lief en zacht gesnurk. Het was eerder aandoenlijk dan storend. Ze had het naar de zin gehad en had haar rust nodig. In de ochtend stond ze als eerste weer klaar met een knuffel in haar bek, helemaal gereed om nog een keer naar de sneeuw te gaan.

Op bezoek in het Tiroler Volkskunstmuseum

Eerlijk gezegd … zo’n hond kun je toch niets weigeren? Ik wil Plouf zelfs beloven dat ze nog een keer op wintersport mag.

Bij Seegrube

Plouf in feeststemming

Ieder jaar opnieuw wanneer het december wordt en de feestdagen in aantocht zijn, lijkt Plouf zich af te vragen wat er nu allemaal aan de hand is.

De drukte begint met Sinterklaas. Ze trapt er niet meer in. De eerste keer, wat jaren terug, had ze nog ontzag voor de goedheiligman. Wantrouwend en argwanend blafte ze tegen de bijna bedreigende verschijning met de grote rode mantel, de lange witte baard, de mijter op zijn hoofd en de grote staf in de hand. Nu is dat voorbij. Ze weet wel beter en negeert de Sint volledig. De pieten hebben nu haar volle aandacht. Die hebben immers een zak met snoep bij zich. Dat er ook wel eens iemand de zak in moet en mee gaat naar Spanje, interesseert haar niet. Een maandje geleden was ze nog in dat zuidelijke land en zo slecht was het daar niet. Uitdagend kijkt ze de pieten aan en denkt in het Spaans: ‘este perro non irá con pedro’ (deze hond gaat niet mee met piet). Daarnaast is ze een stuk sneller dan de pieten. Op de foto gaan met Sint en de knechten vindt ze prima, maar niet zonder te ruiken of er toevallig nog een pepernoot in de hand verstopt zit.

Met Sint en de pieten

De kerstboom wekt toch wel enige achterdocht. Bomen staan immers gewoonlijk buiten en groeien niet van de ene op de andere dag in de huiskamer. De eerste dag loopt Plouf met een grote bocht om de versierde spar heen om een dag later te doen alsof hij niet bestaat. Haar lange staart zwiept met regelmaat gevaarlijk dicht langs de kerstballen maar ze lijkt toch wel een beetje op te passen. Dit jaar zijn er nog geen ballen gesneuveld.

In Duiven

Dat de hele wereld versierd wordt, valt haar niet echt op. Ze mocht mee naar de grootste kerstshow van Nederland, in Duiven. En ja, het is daar echt prachtig en sfeervol, maar Plouf vond het vooral erg druk. Overal liepen en drongen mensen die niet zo heel erg op honden letten. Die bezoekers lieten ook nog eens kerstversiering kapot vallen. Honden dragen geen schoenen dus al die scherfjes op de vloer vormden een vervelend obstakel. Met wat tegenzin poseerde ze voor een versierde boom. Leuker vond ze het om samen met het baasje te poseren in de arrenslee van de plaatselijke Albert Heijn. In haar eentje erin plaats nemen vond ze maar niks, eng zelfs zo tussen een levensgroot rendier en een bewegende kerstman. Maar samen met mij vond ze het meteen fantastisch.

In de arrenslee

Kerst betekent ook dat er veel bezoek komt, en dat vindt ze altijd fijn, helemaal omdat ze vaak cadeautjes krijgt. Ze kreeg er drie knuffels bij in een paar weken tijd, waar ze dan de hele dag trots mee paradeerde. Bezoek staat vaak gelijk aan dineren en dan pakt ze toch altijd wel wat biefstukpuntjes mee tijdens het eten. Ze is mooi op gewicht dankzij de forse dagelijkse wandelingen, dus een beetje verwennerij mag wel rond deze dagen.

Het mooiste van de decembermaand vindt ze toch wel de kou. Een golden retriever heeft een flinke vacht en Plouf heeft het niet zo op warmte. Begin december lag er sneeuw. Dat vond ze helemaal prachtig. Het zwemmen gaat ook gewoon door in de wintermaanden, alhoewel ze dan wat minder lang in het water mag om haar tegen zichzelf te beschermen. Helemaal nat en blij poseert ze vervolgens met de kerstmuts.

Zwemmen, ook met kerst

Nog even en dat is er weer vuurwerk. Voor veel honden is dat verschrikkelijk. Mijn eerste hond Lady was er gek op. Ze vond het mooi. De hond erna, Filou, was helemaal getraumatiseerd door die knallen. Plouf zit er een beetje tussenin. Wanneer ze een knal hoort kijkt ze eerst naar mij om te zien of ik er op reageer. Doe ik dat niet, dan berust ze erin. Als ze wel schrikt van wat vuurwerk, dan weet ze zich altijd binnen seconden te hervatten. Ze doet dan haar best om het te negeren. Op het moment dat het echt losbarst om middernacht en het nieuwe jaar begint, komt ze tegen me aan zitten en wacht ze rustig tot het overgaat. Die knallen luiden dan meteen het einde van de feestdagen in. Het wordt daarna weer rustiger en een paar dagen later kan die rare boom weer weg. Haar huiskamer is dan weer normaal.

Thuis bij de kerstboom

Perro visitando la Costa Blanca

Reishond Plouf was nog niet in Spanje geweest. Het land staat al jaren als derde in de top van meest favoriete vakantiebestemmingen van Nederlanders, na Duitsland en Frankrijk. Het werd dus tijd om weer eens naar Rotterdam Airport te rijden en daar een vlucht te nemen naar een nieuwe bestemming.

Vlak voor het inchecken

Moraira

Alicante stond er op de boardingpass, aan de Costa Blanca. Tweeënhalve uur vliegen naar de zon, om een paar dagen te ontsnappen aan de Hollandse herfst. Uiteindelijk streken we neer in Casa Sol in het stadje Moraira, pal aan de Middellandse Zee, een half uur rijden boven Benidorm. De afgelopen twintig jaar heeft dit vissersdorp zich weten te ontpoppen tot een populaire badplaats zonder hoge flats en appartementencomplexen. De natuur heeft er gelukkig wat rechten weten te behouden.

Casa Sol

De berg die de noordelijke grens vormt van Moraira is een natuurgebied, hetgeen niet wegneemt dat je er mag wandelen. Dat moet je ook zeker doen, want van bovenaf deze Cap d’Or, terwijl je voor een 17^e eeuwse wachttoren staat, heb je een onneembaar uitzicht over het stadje en ontdek je allerlei kleuren blauw in de zee.

Moraira vanaf de Cap d’Or

Perro

Plouf werd al snel omgedoopt in ‘Perro’, hetgeen voor ‘hond’ staat in het Spaans. Dat woordje ‘perro’ werd op borden vaak gebruikt in combinatie met het woordje ‘no’. Dat betekende jammer genoeg dat honden achter die borden niet welkom waren. Helaas gold dat voor ongeveer alle stranden in de buurt, en wel tot 1 november. We waren feitelijk net een paar dagen te vroeg. Plouf bleef maar kijken naar die aanlokkelijke blauwe zee, bleef maar hopen en vragen om toestemming om het water in te mogen rennen. Het zat er niet in. Het is ook wel te begrijpen, want niet alle honden, of baasjes, weten zich te gedragen op stranden en zij zorgen voor best wel wat overlast.

Geen honden op het Ampolla-strand

In Moraira is gelukkig een hondenlosloopplaats, vlak in de buurt van het Ampolla-strand. Je hebt er allerlei speeltoestellen, en menig hond kan zich daar helemaal uitleven. Plouf stak er echter haar neus in de lucht. Ze rook en hoorde hoe dichtbij de zee was. Als zwemhond had ze geen interesse in de speelplaats.

De hondenspeelplaats

Perros si

Om haar toch iets uit haar lijden te verlossen, reden we naar het enige strandje in de buurt waar het verlossende bord ‘perros si’ stond. Dat was bij de Cala les Urques in Calp. Dat is een strand met grote kiezels en een mooi uitzicht op de rots Peñon de Ifach. Er is wel enige voorzichtigheid geboden teneinde de poten van de viervoeters wat te beschermen.

Perros si

Maar Plouf stormde het water in, om eindelijk op haar beurt te kunnen genieten van zon, strand én zee. Ze bleef maar kopje onder gaan, dankbaar voor het moment, eindelijk in haar favoriete element. Alles draait bij haar om water. Ik krijg dan ook steeds meer het idee dat Plouf helemaal niet op vakantie wil. Thuis mag ze immers iedere dag zwemmen. Op vakantie kan het lang niet altijd.

Voor de Peñon de Ifach-rots in Calp

Nu zijn ze in Spanje helemaal niet tegen honden. Veel toeristen of overwinteraars nemen hun hond dan ook mee. Vaak zijn dat wat kleinere rassen. Wanneer een hond samen met de tas waar hij in past minder dan acht kilo weegt, mag hij namelijk, afhankelijk van de maatschappij en de bestemming, mee in de cabine van een vliegtuig. Nog niet zo lang geleden waren honden verboden in horecagelegenheden, alhoewel ze vaak wel oogluikend werden toegestaan. Sinds 29 september 2023 is in Spanje de Dierenwelzijnswet in werking getreden, die de mogelijkheid geeft om honden toe te laten in hotels en restaurants. Het is echter altijd aan de eigenaar of uitbater van de horecagelegenheid om te besluiten of een hond wel of niet welkom is. Mijn ervaring is dat er wat anders wordt gekeken naar een kleinere hond dan een grotere hond. Plouf is 33 kilo zwaar en dus best groot vergeleken bij al dat kleine grut aan de Costa. Sommige medewerkers van restaurants zie je dan fronsend en wat zuchtend kijken. Maar ja, klanten zijn klanten, zeker in het naseizoen. En Plouf is zo braaf dat ze overal moeiteloos een plekje kreeg.

Tussen terras en zee bij het strand van El Portet

Activo

En wat moet een hond nog meer doen in Spanje? Siësta is natuurlijk een welkome hobby. Maar padel is de laatste jaren inmiddels een nationale sport geworden, dus dat moest ik maar eens proberen terwijl zij rustig toe mocht kijken vanuit de schaduw. Ze vond het gelukkig te warm om zelfs maar te overwegen om een sprintje te trekken achter zo’n bal. Ze nam genoegen met een drinkbak met vers water en zat af en toe wat te knikkebollen terwijl ze zich waarschijnlijk afvroeg waarom we met z’n vieren zo wild aan het doen waren in wat voor haar moet overkomen als een heel grote bench.

Padel in Moraira

Veel wandelen, door kleine steden en dorpen, of de natuur, was ook een fijne uitlaatklep voor Plouf. Het is leuk om te zien hoe zo’n dier allerlei nieuwe geuren probeert op te nemen, op ontdekkingstocht gaat en binnen de kortste keren zelfs de weg weet naar huis. Ze mocht het kasteel van Dénia bezoeken, waar ze veel andere honden tegenkwam. Voor de poort die stamt uit de tijd van de Moren, bijna duizend jaar oud alweer, staan drinkbakken met een waterkraan, speciaal voor honden die cultuur komen snuiven.

Half in de schaduw in het kasteel

Viaje de vuelta

Plouf, of Perro, heeft heel wat stappen gezet in Spanje, in Moraira en de dorpen of stadjes eromheen. Ze heeft de harten van velen doen smelten omdat ze altijd lief kijkt en lief doet naar iedereen, groot en klein.

Een mooie oktoberavond bij Casa Sol

Na vijf dagen mochten we terug naar Alicante voor een vlucht naar Rotterdam. Rond dat vliegveld is, in tegenstelling tot Hyères en Rotterdam waar Plouf gewoonlijk opstapt, weinig natuur om even te plassen voor de vlucht. Daar hebben ze een oplossing voor gevonden voor de terminal: een área de mascotas. Oftewel, een klein plekje waar honden mogen plassen. Plouf liet het zich geen twee keer vertellen

Plekje voor mascotas

Uiteindelijk moest Plouf drieënhalve uur in het vliegtuig doorbrengen. Als hulphond vloog ze in de cabine. We vertrokken wat laat en toen we eenmaal bij Rotterdam aankwamen, was het vliegveld vanwege de storm even gesloten voor alle afhandelingen. Het was geen probleem voor haar. Taxiën en landen vindt ze niet heel fijn, maar het opstijgen en het vliegen zelf vindt ze prima. Dus dat cirkeltjes vliegen boven Nederland deerde haar niet. Naast reishond is ze na de nodige vluchten een echte vlieghond geworden.

Op rij 1 in het vliegtuig