Plouf, de koning en de koningin

Plouf heeft inmiddels aardig wat koninklijke uitstapjes gemaakt. Ze heeft een paar keer het koninklijk paleis op de Dam bezocht en ze is in paleis Het Loo geweest. In Frankrijk was ze te gast in het paleis van Versailles, waar de Zonnekoning woonde. Ook in het Louvre en het Palais Royal, twee voormalige koninklijke paleizen in de Franse hoofdstad, was ze welkom. Zelfs het kasteel van Chantilly bezocht ze.

Haar eerste aanraking met een koning was in mijn roman Maxime I, die zowel in het Nederlands als in het Frans verschenen is. Hierin speelt ze haar eigen rol, als golden retriever met de naam Plouf, maar dan in de achttiende eeuw en als hond van de koning van Frankrijk. Ze staat zelfs op de cover van het boek.

Covertekening van Maxime I

Willem-Alexander

Een weekje na haar vijfde verjaardag was Plouf klaar om koning Willem-Alexander en koningin Máxima in het echt te zien. Ze stond op 4 mei tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam, helemaal vooraan, een half uur lang oog in oog met het koningspaar, de minister-president en hun gevolg. Ze was daar uiteraard niet in haar eentje, maar samen met mij en nog eens 59 andere veteranen. En iets verderop, wat dichter bij het paleis, was nog een hond: Cooper, een zwarte labrador. Voordat de ceremonie begon hadden de honden nog kennisgemaakt en samen wat gespeeld op het gras van het Marine Instituut in Amsterdam.

Beeld van de NOS uitzending

Assistentiehond

Maar wat deed Plouf nu op de Dam, op drie meter afstand van de koning en nog dichter bij de koningin? Plouf is een hulphond. Plouf is míjn hulphond. We zijn 24 uur per dag bij elkaar, dus toen ik de eer kreeg toebedeeld om als veteraan tijdens Dodenherdenking op de Dam te staan, was het vanzelfsprekend dat Plouf erbij zou zijn. Ik heb aardig wat missies achter de rug. Conflicten in de Balkan, Liberia, Ivoorkust, Rwanda, Burundi, Angola… Ik heb daar bedreigingen, gijzelingen, beschietingen, mijnen, luchtafweer, granaten, duizenden en duizenden slachtoffers, bloedbaden, genocides, en massagraven meegemaakt.

De missies behoren tot het verleden

Uiteindelijk leverde dat een flinke PTSS op. Dat is posttraumatische stress stoornis. Het resulteerde in paniekaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. Therapieën en medicatie boden enig soelaas maar waren niet ideaal. Het laatste redmiddel was een hulphond. En dat bleek een schot in de roos.

Oplettende Plouf

Wanneer er iets van onrust ontstaat in een bepaalde situatie, grijpt Plouf meteen in. Ze duwt degene die stress veroorzaakt dan gewoon weg. Wanneer ik een nachtmerrie heb, haalt zij me uit de droom. En wanneer het onverhoopt echt fout zou gaan, weet ze hoe ze hulp moet halen. 24 uur per dag is ze bij me, zodat ik gewoon normaal kan functioneren. Dus heb ik een gewone baan, een gewoon leven. Als buitenstaander merk je helemaal niet zo veel van die PTSS. Je vraagt je alleen af waarom die witte hond altijd bij me is.

Eerste bijeenkomst

Oefenen

Het evenement op de Dam werd voorafgegaan door twee bijeenkomsten die georganiseerd waren door het Veteraneninstituut en het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Die vonden plaats in Doorn en Amsterdam. Voorlichting, oefenen, tenue-inspecties en kennismakingen stonden op het programma. Plouf was daar uiteraard bij. Ze leerde meelopen met marcherende (ex-) militairen. Tijdens de verplichtingen was ze serieus en rustig. Ertussendoor nam ze telkens weer een duik op de grasvelden om even lekker te chillen. Hulphond of niet: ze moet vooral hond kunnen zijn.

Oefenen met veteranen

Naar de Dam

De dag van 4 mei vond Plouf best wel inspannend. Het begon met een wat lange reis naar Amsterdam, met de auto en de metro. Ze heeft een verschrikkelijke hekel aan autorijden. Meteen erna is ze het gelukkig weer helemaal vergeten. Na de laatste keer oefenen, de inspecties en de Indische maaltijd gingen we met z’n allen in bussen naar het centrum. We werden geëscorteerd door de marechaussee met blauwe zwaailichten. De rit waarbij Plouf in het gangpad stond en ze koste wat kost naar buiten wilde kijken, was best emotioneel. We reden door de stad. Overal draaiden mensen zich naar ons toe om te zwaaien of de militaire groet te brengen. Ik heb dat als heel ontroerend ervaren.

Opstellen

De bussen stopten op het Damrak. Plouf wilde maar één ding: zo snel mogelijk die nauwe en benauwde bus uit. Toeristen die daar rondliepen wilden meteen foto’s maken van die witte prachthond en van al die veteranen. Daar was even tijd voor. Daarna moesten we opstellen op het Damrak en vervolgens om de Bijenkorf heen naar de Dam marcheren, keurig in de maat. Plouf liep heel netjes. Ze trok veel bekijks en schrok alleen van een herdershond in het publiek die naar haar uitviel. Meteen erna liep ze weer in het gareel.

De koning komt eraan

Op de Dam werden we met z’n allen in twee rijen opgesteld, van het paleis tot aan het monument: de Erecouloir. Plouf en ik stonden helemaal vooraan. Na het opstellen begon het wachten. In het begin was Plouf nog wel nieuwsgierig naar al die mensen maar op een gegeven moment ging ze rustig liggen. De rust werd wat verstoord door een paar brutale duiven die wel heel dichtbij kwamen. Plouf keek naar ze en had zonder moeite een van die vogels kunnen vangen. Aan de overkant zag ik iemand al lachend kijken naar het tafereel, beseffend dat de hond ieder moment in actie kon komen. Ik vertelde haar dat het niet mocht dus Plouf liet de duiven met rust. Na een tijdje gingen ze vanzelf weg omdat er steeds meer activiteit was op de Dam. Er klonk muziek, er werd geschreeuwd, de militairen en veteranen sprongen in de houding, en toen kwamen vanuit links de koning, de koningin en hun gevolg eraan. In dat gevolg bevonden zich onder meer de minister-president en de burgemeester van Amsterdam.

Koning in aantocht
Voor de koning en de koningin

Nu ging Plouf zitten om te zien wat er gebeurde. Vlak voor onze neus stopten de koning en zijn stoet. Een half uur lang bleven ze daar staan, Willem-Alexander op drie meter afstand en Máxima nog dichterbij. Plouf staarde ze aan en je zag zowel de koning als de koningin heel snel en zo onopvallend mogelijk even naar haar kijken. Het was bijzonder om onze vorst een half uur lang in de ogen te kunnen kijken, tijdens de toespraken, tijdens de kransleggingen en tijdens de twee minuten stilte. In zijn ogen zag je dat de minuten stilte hem ook echt wat deden. Ook met premier Rutte had ik even oogcontact. Een hond in zo’n setting blijft toch een bijzondere verschijning.

De eerste krans

Meer rust in het lijf

Plouf had het na een tijdje allemaal wel gezien en ging weer liggen, waarbij ze het koningspaar onbeleefd de rug toekeerde. Achter ons bevonden zich veel meer mensen dan voor ons, dus vanuit haar perspectief is het logisch dat ze die kant in de gaten hield. Toen het défilé begon, was het voor haar tijd om zich weer om te draaien en, nog steeds lui liggend, te kijken naar al die mensen die in stilte en met respect voorbij kwamen lopen om even stil te staan bij de kransen, de bloemen en de herinnering aan hen die hun leven hebben gegeven. 

Lang stilstaan

We hebben er ruim twee uur gestaan. Aan het einde, toen de belangrijkste hoogwaardigheidsbekleders weg waren, vroeg een soldaat van de Nationale Reserve of Plouf wat water wilde. Hij ledigde een flesje van een halve liter in een bak en de hond dronk het in één keer weg. Het was best warm, de zon had de hele dag geschenen en ook al had Plouf veel gedronken voordat we de bus in gingen, toch had ze dorst.

Kijken naar de bevelhebbers, NOS uitzending

Veteranen en gevallenen

Heel Nederland had Plouf op televisie gezien. Zo helemaal vooraan viel ze beslist op. Ze stond symbool voor de veerkracht van veteranen. Iedere militair die op missie gaat maakt een sprong in het duister. Je weet nooit waar je uiteindelijk terecht komt en wat er kan gebeuren. Dat geldt voor alle functies tijdens uitzendingen, of je nu een gevechtsfunctie hebt of een ondersteunende rol krijgt toegewezen. Militairen komen wel eens beschadigd terug, lichamelijk en/of geestelijk. Je ziet steeds meer honden verschijnen die mensen met een lichamelijke beperking of PTSS kunnen ondersteunen. Niet alleen bij veteranen overigens, ook bij de politie. Deze avond liet Plouf zien dat ze er niet alleen vóór mij is, maar ook mét mij. Ze liet zien dat het leven door kan gaan, ook wanneer missies in het buitenland trauma’s hebben opgeleverd. Deze avond herdachten we in stilte al degenen die het niet na hebben kunnen vertellen en die het allerhoogste offer hebben gebracht.

De rust zelve

Heel even vervulde Plouf de rol van ambassadrice voor de hulphonden in Nederland, die vreemd genoeg met regelmaat worden geweigerd in een winkel of een restaurant. Ze heeft laten zien dat ze zelfs bij zo’n nationale ceremonie een rol mocht vervullen. Op het moment dat de commandant der strijdkrachten langsliep fluisterde hij mij wat vriendelijke woorden toe. Plouf en hij hadden een maand eerder al persoonlijk kennisgemaakt. Hulphonden zijn bij defensie allang niet vreemd meer.

Bovenaanzicht van de Dam

En wat Plouf er zelf van meegekregen heeft? Tja, ze vindt het gewoon fijn om altijd bij me te kunnen zijn. Het eerste wat ze deed toen we eindelijk thuis waren, was eisen dat de deur naar de tuin geopend werd, om heerlijk in het donker over het gras te rollen, alsof ze zo alle indrukken van zich af kon schudden. Een paar dagen lang was ze de heldin van ons dorp.

Voor mij zijn de momenten van voorbereiding tezamen met al die andere veteranen, die momenten van saamhorigheid en van herinnering op de Dam in ieder geval onvergetelijk. Ik zal ze zeker niet van me afschudden.

Met dank aan Birthe Kulik voor de foto’s.

4.9/5 - (64 stemmen)

32 gedachten over “Plouf, de koning en de koningin”

    1. Plouf viel zeker op, ook zijn blauwe dekje Bma! Die hebben wij hier ook in huis.
      Niet alleen respect wat u gedaan heeft tijdens uw functie, maar hopelijk nu ook mede hierdoor meer bekendheid voor de hulphond. Wat nog zeker nodig is.
      Veel geluk samen met Plouf

    1. Wat mooi om de achtergrond te lezen, nadat ik Plouf op de Dam gezien had en wat een liefdevolle band blijkt hieruit. Ik hoop dat jij en Plouf nog lang samen mogen blijven werken om je een zo normaal mogelijk leven te kunnen laten leiden. Alle goeds en liefs voor jullie beiden!

  1. Mooie impressie vanuit het perspectief van Plouf. Maar ook indrukwekkend vanwege het waarom van herdenken. Respect hoe jij je leven op de rit kunt houden na al die oorlogservaringen.

  2. Superverhaal. Ik zeg altijd dat problemen in de wereld je zelf moet oplossen, maar er staat nergens dat je het alleen moet doen.
    En dit bewijst het maar eens te meer. Geweldig duo.

  3. Met grote ontroering je verhaal gelezen. Wat een prachtig, mooi en liefdevol verslag. Een mooier eerbetoon aan jouw hulphond had je niet kunnen geven. Dank je wel voor je inzet voor onze veiligheid en de offers die je daarvoor hebt gebracht.

  4. Wat leuk om deze dag vanuit de visie van Plouf te beleven.
    Nog een paar weken werken en dan in alle rust, het door jouw geschreven boek “Reizen door landen in opspraak” lezen.
    Nogmaals Dank!

  5. Per toeval, kwam ik ooit op ‘Plouf’ terecht en lees vaak de belevenissen van jou en deze prachtige hulphond.
    Toen ik onlangs naar de dodenherdenking keek, viel direct mijn oog op de Golden Retriever. Zonder dit te weten, dacht ik meteen….dit moet Plouf zijn! En ja…..inderdaad!
    Omdat ik, gedurende mijn hele leven zelf ook Golden Retrievers en Labradors heb gehad, ontroerde dit mij enorm. Zo mooi om te zien, de onvoorwaardelijke liefde tussen hond en baas.

    1. Dank voor je leuke bericht. Plouf is mijn eerste golden retriever (voorheen heb ik twee épagneuls bretons gehad). Ze zat er mooi bij, helemaal gewassen en wat getrimd.

  6. Respect, wat een mooi verhaal! Respect voor wat je voor ons land gedaan hebt, en respect voor hoe je over Plouf vertelt en het hoe en waarom we op 4 mei gedenken.
    Ik had Plouf ook meteen gezien. Goldens trekken altijd aan!
    Ik blijf jullie volgen in de GR groep op FB.
    Blijf nog lang bij elkaar!!

    1. Heel mooi geschreven. Respect voor jullie. Ook heel nooit hoe het Koningspaar stiekem even keken.

      De toch nog vaak voorkomende weigeringen blijven vervelend

  7. Merci Royan et bravo Plouf !
    Une petite réaction en français pour démontrer l’universalité de la renommée de Plouf !
    Et c’est intéressant de voir une autre famille royale, comme quoi tout ne se résume pas aux Windsor en Europe.
    Au plaisir de suivre d’autres aventures à venir !!

  8. WOW

    Wat is dit prachtig om te lezen en te zien .
    Wat heeft je kanjer dit geweldig gedaan.
    En wat een rijkdom deze honden in ons leven zelf heb ik dit grote geluk ook.
    Heel mooi om je verhaal te lezen
    Je hebt een prachtige lieverd

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *