Plouf is geen be-lezen hond, ook al doet de foto waarop zij een poging doet om het nieuwe boek van Marianne Leerkes te lezen, anders vermoeden. De foto is begin augustus genomen in Deventer, tijdens de 35e Deventer Boekenmarkt, de grootste boekenmarkt van Europa. Het was goed weer en er waren meer dan 100.000 bezoekers op de been om de vele boekenkramen af te lopen op zoek naar dat ene, mooie of uitzonderlijke boek.
Het mysterie van het burgemeestershuis
Dat Plouf wel een ge-lezen hond is, bewees zij tijdens deze happening. Samen met andere auteurs van Uitgeverij Droomvallei bemande zij een kraam langs de IJssel, waar haar eigen boek ‘Hulphond met een missie’ te koop was. We spraken samen met bezoekers, waarbij ik ze voorstelde aan deze bijzondere hond die zelf een boek heeft geschreven. Met een beetje hulp weliswaar, maar het gaat wel over ons gezamenlijke leven.
De kraam van Droomvallei
Op deze zonnige dag had Plouf knuffelverlof. Dat betekent dat ze weliswaar in dienst was als hulphond, maar dat ze los liep en dat iedereen die dat wilde haar mocht knuffelen. Daar heeft ze echt wel van genoten. Het haalde de stress van de drukte ook weg, bij haar en bij mij. Plouf heeft veel geposeerd voor mensen die met haar op de foto wilden. Af en toe werd het haar wat te veel, en dan ging ze even uitrusten achter de kraam.
Hulphond met een missie
‘Hulphond met een missie’ loopt goed. Het verhaal over uitzendingen, over PTSS en over hulphonden is alweer twee maanden geleden verschenen. De derde druk begint langzamerhand op te raken. Op Hebban, de website met boekrecensies, scoort het boek na 21 beoordelingen maar liefst 4,9 punten op 5. Namens koning Willem-Alexander hebben we onlangs een brief mogen ontvangen waarin hij benadrukt dat een hulphond er niet voor niets is. Naar aanleiding van een bijzondere ontmoeting een jaar geleden, hadden we de koning en koningin na het verschijnen een exemplaar van het boek aangeboden.
Hebban
Plouf en ik hebben in twee maanden tijd veel lezingen gehouden en er staan er nog meer gepland. Het is leuk om te doen. Steeds meer mensen raken op deze wijze bekend met het fantastische verschijnsel ‘assistentiehond’.
Ontspannen langs de IJssel
De royalty’s van de verkoop van het boek gaan integraal naar Stichting Bultersmekke Assistancedogs, de instantie waar Plouf zelf ook is opgeleid. Met dit geld kunnen andere mensen geholpen worden met een hond. In de eerste maand na het verschijnen van het boek, vertegenwoordigden deze royalty’s al een bedrag van 1.000 euro.
Op de Brink, de avond voor de Boekenmarkt
Buiten de boekenmarkt om was Deventer ook gewoon leuk. We zijn het hele weekend gebleven. Het is een prachtige Hanzestad. In de 14e eeuw al verwierf Deventer deze titel. De stad staat vol historische pandjes (Bergkwartier). De Brink, een oergezellig plein met daarop de Waag (uit 1528), kun je niet ontlopen. De Lebuinuskerk uit de 15e eeuw torent uit boven de stad en is van verre zichtbaar.
Voor de Lebuinuskerk
Plouf en ik mochten in het Finch boutique hotel slapen, gelegen tussen het treinstation en het mooie centrum. Een ideale locatie dus. Ze hebben daar een fijne, gastvrije lobby en mooie kamers waar honden gewoon welkom zijn. Plouf ligt altijd als eerste op het bed om snel haar nieuwe territorium af te bakenen. We kiezen altijd kamers met extra grote bedden, anders pas ik er niet bij.
Finch boutique hotelKamer 107 in het hotel
Ook in het restaurant van Huis Vermeer mogen honden aansluiten tijdens het eten. Plouf ging daar op haar gemak op de koele vloer liggen. Ze bedelt nooit, want ze weet dat ze op enig moment toch wel het een of ander toegestopt krijgt onder tafel.
Voor Huis Vermeer
Toen het lekker ruikende kaasplateau werd opgediend kon ze het toch niet laten om overeind te komen om zeker te stellen dat ze niet vergeten zou worden. Ze is vooral gek op blauwe kaas, zoals Roquefort en Bleu d’Auvergne.
Aandacht voor het kaasplankje
Het liep goed met de verkoop van ons boek in Deventer. Het valt niet mee om op te vallen tussen meer dan 100.000 mensen. Maar met een vrolijk kwispelende, wollige, spierwitte en goedlachse Plouf aan mijn zijde, lukte dat toch uitermate goed. Na de blessure die ze in juni had opgelopen, was dit een mooi moment om de pootjes weer eens te strekken.
Tijdens het opbouwen van de kraampjes
En haar boek, óns boek? Dat is ook te verkrijgen via de (online) boekhandel of, met handtekening en pootafdruk, via het mailadres plouf@ecritures.nu.
In de maand mei deed Plouf mee aan de door de Raad van Beheer georganiseerde verkiezing van braafste kantoorhond van Nederland. De eerste ronde bestond uit stemmen. Van de meer dan 200 deelnemende honden behaalde Plouf het hoogste aantal. Een publiekswinnaartje dus! Daarmee had ze in ieder geval de titel van braafste kantoorhond van provincie Utrecht te pakken. Trots poseerde ze vervolgens voor de ingang van haar werkplek: de Kromhoutkazerne in Utrecht. Al snel werd de foto op LinkedIn meer dan 80.000 keer bekeken.
Voor de Kromhoutkazerne
Het maken van de foto was overigens wel een uitdaging. Zo’n helm is niet gemaakt voor een hondenhoofdje en Plouf moest heel stil blijven zitten om er stoer uit te zien. Doordat er steeds meer mensen kwamen kijken naar dit bijzondere tafereel werd haar aandacht flink afgeleid. Om de haverklap stond de helm scheef.
De making-of
Een jury ging na de stemming bepalen wie van de twaalf provinciewinnaars de landelijke winnaar zou worden. We hebben echter niets meer van de Raad van Beheer vernomen na die eerste (publieks)ronde. We hadden eigenlijk nog wel wat vragen verwacht want hoe komt een jury anders tot een oordeel? Ineens werd er een winnaar bekendgemaakt via social media. Jack uit Friesland was de gelukkige. Een mooie hond, een lieve hond die zich ook nog eens volop inzet voor de cliënten van het verzorgingshuis waar hij werkt. Een prachtige keuze dus.
Niet getreurd. Plouf had ontzettend veel stemmen. Dank daarvoor. En ze was erg druk met allerlei andere activiteiten, niet in de laatste plaats met haar eigen boeklancering. ‘Hulphond met een missie’ was verschenen.
‘Hulphond met een missie’
De maand juni stond in het teken van veel boekpresentaties. We kregen via social media leuke foto’s van honden die het boek aan het lezen waren. Zo verschenen er serieus kijkende honden met een bril, of honden achter een leestafel. Al snel was de eerste druk van het boek uitverkocht. Inmiddels is een tweede oplage van de tweede druk onderweg. De aanvoer naar de (online) boekhandel kost altijd even tijd wanneer het uitverkocht is, maar het boek is gelukkig ook via de link van Plouf rechtstreeks bij ons te bestellen.
Lezende honden
Plouf mocht aan het begin van de maand het boek zelf aanbieden aan vice-admiraal Jan Willem Hartman, commandant van COMMIT. Dat is het commando materieel en IT van Defensie op de Kromhoutkazerne. Plouf kreeg een eigen stoel aan tafel en de admiraal had spontaan een hertengewei voor haar meegenomen. Een paar dagen later mocht ik een lezing over het boek verzorgen voor collega’s van COMMIT. Die presentatie ging over militaire en humanitaire missies, over PTSS en de rol en het (leuke) leven van Plouf als hulphond.
Op de koffie bij de admiraal
Op mijn verjaardag (14 juni) werd in Elst in het kader van 80 jaar bevrijding een veteranenmiddag georganiseerd vanuit VeteranenOverbetuwe. Ook daar waren Plouf en ik te gast, samen met veteranen uit de gemeente, burgemeester Patricia Hoytink-Roubos, alsmede wethouders en raadsleden. Na een presentatie over het boek was er ruimte om de burgemeester een exemplaar te overhandigen.
Boekuitreiking aan de burgemeester
Plouf bekeek het allemaal van een afstandje en had meer interesse in de koele grasvelden buiten de Herenboerderij en in het dinerbuffet.
Lancering in Nijmegen
Op 26 juni vond bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen de grote boeklancering plaats. Plouf had een paar dagen eerder de kruisband van haar linker achterpoot gescheurd, maar ze was er wel bij. Voorlopig moet ze heel rustig aan doen. Binnenkort heeft ze een afspraak met de orthopeed.
Aankondiging boekpresentatie in Nijmegen
Er kwamen zowel mensen als honden naar de presentatie in Nijmegen. Het eerste deel van de avond bestond uit een getuigenis over mijn missies en over Plouf. Daarna werden er boeken uitgereikt aan Diana van de Louw, de instructrice van Plouf, en aan Gijs Wanders, die mij ruim een jaar geleden het laatste duwtje had gegeven om dit boek daadwerkelijk te schrijven.
Met Diana van de Louw
Na afloop hiervan nam Gijs het woord voor wat interactie met het publiek. De avond eindigde met een borrel en een signeersessie waarbij ook Plouf haar pootafdruk in ieder exemplaar mocht zetten.
Poseren met Gijs Wanders
Signeren is leuk. Ik mocht tientallen keren een klein verhaaltje op papier zetten en tegelijkertijd een kort gesprekje aangaan met een bekende of onbekende. Plouf lag erbij en keek af en toe op wanneer ze een iemand herkende.
Boeken signeren
Plons
Plouf vindt aandacht van mensen leuk. Die aandacht vormt een rode draad door het boek. Ze vraagt altijd netjes of ik het goed vind dat ze geaaid of geknuffeld wordt, en meestal mag het ook. Maar lekker in het water spelen met twee andere goldens, is misschien net iets leuker voor haar. Met haar blessure gaat dat voorlopig niet lukken helaas.
Spelen in het water
Eind juni zouden we voor een paar weken naar Zuid-Frankrijk gaan. Die vakantie gaat helaas niet door: Plouf kan de vliegtuigtrap niet eens op lopen. Voorlopig moet ze het doen met de foto op de cover van haar boek, waar ze blij kwispelend in de Middellandse Zee staat, met op de achtergrond, ver weg, het eiland Île du Levant. En ik ook.
“Plouf heeft een boek geschreven.” Dat klinkt heel mooi maar het is natuurlijk niet helemaal waar. Het baasje van Plouf heeft het boek geschreven. Maar het gaat wel degelijk over haar, en het is vandaag verschenen.
Op de eettafel tussen de boeken
Op de cover van het boek kijkt Plouf zo blij en vrolijk. Ze is helemaal in haar element in de Middellandse Zee, met op de achtergrond het eiland Île du Levant waar ze gewoonlijk haar zomers doorbrengt. Ze gaat dan niet teveel in de zon, maar juist vaak in het water. Op de foto op de achterflap kijkt ze een stuk serieuzer. Ze staat daar samen met mij op de Dam tijdens de Nationale Dodenherdenking, naast de koning en de koningin. Dat was in 2023.
Op de Dam in 2023Lekker vrij op de Dam
Een jaar later was het moment nog plechtiger voor Plouf. Ze stond zelfverzekerd naast me, we waren live op televisie, en ik mocht in de Nieuwe Kerk de koning en de koningin toespreken. Ik sprak over humanitaire en militaire uitzendingen, over de tol die veteranen betaald hebben om bij te dragen aan vrede, vrijheid en veiligheid in de wereld. Ik sprak ook over Plouf en over de rol die zij vervult als hulphond.
In de Nieuwe Kerk
‘Hulphond met een missie’ vertelt het verhaal erachter. Het gaat vooral over Plouf, over haar leven als hond en haar missie als hulphond. In een aantal hoofdstukken worden delen van buitenlandse missies beschreven waar ik aan heb deelgenomen. Van hoofdstuk tot hoofdstuk lees je hoe een posttraumatische stressstoornis zich ontwikkelt. Plouf is naderhand opgeleid om die PTSS te signaleren en te bestrijden.
In Zuid-Frankrijk
Plouf is nagenoeg altijd bij me. Als ik ga squashen, ligt ze achter de ruit naar me te kijken. Wanneer ik wil duiken, gaat ze mee naar de waterkant of op de boot. Ze heeft inmiddels al heel wat musea bezocht in binnen- en buitenland. Ze reist vaak met het vliegtuig, naar de zee in Frankrijk en Spanje, of naar de sneeuw in Finland en Oostenrijk. Ze gedraagt zich keurig in restaurants, loopt netjes naast het winkelwagentje in de supermarkt en laat zich niet afleiden door de geur van lekker eten.
Opletten bij het squashen
Plouf is altijd aan het werk, dag en nacht. Gelukkig krijgt ze ook voldoende rust en mag ze altijd en overal op bed slapen. Ze beleeft voldoende avonturen die voor haar ook heel leuk zijn. We doen niets samen waar zij niet gelukkig van wordt. Geen festivals, geen bioscoop, geen drukke en lawaaierige feesten. Geen vliegreizen die langer duren dan vier uur. Geen lange autoritten. Haar hondenleven is best een prima leven.
Op vliegreis
Plouf gaat ook mee naar het werk, iedere dag. Ze vindt het leuk om daar allemaal mensen te ontmoeten. Ze gaat dagelijks allerlei functionarissen langs om even een knuffel te halen. Ze vraagt wel altijd aan mij of het mag. En ze mag het eigenlijk altijd. Op kantoor kijken ze dan ook steeds uit naar haar komst. Mijn afwezigheid wordt minder opgemerkt dan die van haar. Wanneer een vergadering haar te lang duurt, in de regel na iets meer dan één uur, begint ze te protesteren. Collega’s zijn er dankbaar voor. Plouf doet overigens mee aan de landelijke verkiezing van de braafste kantoorhond van Nederland, die wordt georganiseerd door de Raad van Beheer. Tot en met 31 mei kun je via deze link nog op Plouf stemmen.
De braafste hond
Een golden retriever, een boek, wat foto’s. Het is een mooi verhaal, een ode aan Plouf. Een hulphond wordt opgeleid omdat er een behoefte is, omdat ze hulp moet bieden. Er zit een heel verhaal achter want de cliënt van de hond is ergens in beperkt. Dat geldt ook voor mij. Plouf heft die beperking voor een groot deel op. Door haar lieve en zachtaardige karakter, haar behulpzaamheid en haar intelligentie, is ze echt een verrijking van mijn leven. We vechten samen tegen PTSS en slagen daar goed in. Ik heb weliswaar last van die die stoornis, maar ik heb ook Plouf.
Genieten van de sneeuw
Het boek is vanaf nu (of uiterlijk begin komende week) te verkrijgen in de (online) boekhandels of rechtstreeks via mij. De royalty’s worden integraal gedoneerd aan Stichting Bultersmekke Assistancedogs, één van de geaccrediteerde opleiders van deze fantastische honden. Bij hen vond ook de vorming van Plouf plaats. Op 26 juni houd ik samen met Plouf een presentatie over het boek bij boekhandel Dekker v.d. Vegt in Nijmegen. Indien je daarbij aanwezig wilt zijn en daar een boek wilt kopen, kun je je opgeven via het mailadres dat in de aankondiging staat. Zelfs Plouf zal daar signeren. We hebben speciaal een stempeltje laten maken met haar pootafdrukje en haar naam.
Boekpresentatie 26 juni
En al die aandacht die Plouf altijd krijgt? Ze vindt het allemaal prima, zolang ze ook maar af en toe gewoon hond mag zijn. Een tak in stukken bijten, met een andere golden retriever of labrador spelen, in het vieze gras rollen, zwemmen, lange wandelingen maken, soms even niet op haar gewicht letten, of door de modder struinen … dat moet ook allemaal kunnen. Zo vaak als het maar kan.
Plouf is best vaak onderweg, soms over lange afstanden, wat regelmatiger over kortere. De beschrijving ‘reishond’ past dan ook nog steeds bij haar. Ze is pas in zeven landen geweest. Dat lijkt niet zo veel, maar dat komt doordat we iedere zomer graag naar dezelfde plek in Frankrijk terugkeren.
Een blije hulphond
Onlangs verschenen er een tweetal reportages die in gang zijn gezet door Gijs Wanders en de stichting Onbekende Helden. Naast verschillende collega’s mochten ook Plouf en ik daar een rol in spelen. De ruim zestien minuten durende film en het artikel maakten veel (positieve) reacties los binnen mijn netwerk. Er kwamen ook veel vragen over de beperkingen waar je mee te maken krijgt wanneer je een hulphond hebt, en over de beperkingen van de hond zelf.
Tijdens het interview met Gijs Wanders
Beperking of verrijking
Laat ik voorop stellen: Plouf is voor mij geen beperking maar een verrijking. Daar waar ik eerst last had van restricties door PTSS, heft zij die voor een deel op. Een hond als deze verdient alle lof. In de Netflix-documentaire‘Inside the mind of a dog’ wordt getoond hoe intelligent en sensitief honden zijn, en hoe dit ten dienste van de mens kan worden ingezet. Het bijzondere is evenwel dat lang niet iedereen positief reageert op de aanwezigheid van een hulphond. Sommige mensen reageren vanuit hun eigen ik of de functie die zij vervullen helaas negatief en zelfs weleens agressief. Dat zijn mensen die menen dat zij op persoonlijke titel de relatieve vrijheid die de hond geeft, toch weer in moeten perken.
Niet heel erg geïnteresseerd in de werken van Vincent van Gogh
In de wet is gelukkig veel vastgelegd over de rechten van hulphonden. Diverse VN en EU-verdragen voor de rechten van de mens, de wet voor de gelijke behandeling van gehandicapten en chronisch zieken, de Algemene Plaatselijke Verordeningen (APV) en zelfs art. 429quater van het Wetboek van Strafrecht zijn daar voorbeelden van. Als bezitter van een hulphond ben je echter geen handhaver en blijkt het soms lastig om je recht te doen gelden.
Openbare gelegenheden
Plouf en ik zijn gelukkig nog nooit geweigerd in een museum, niet in Nederland en niet in het buitenland. De mensen die daar werken zijn professionals en goed opgeleid. Wel wordt er af en toe gevraagd naar een ID-kaart van de hulphond. Dat vind ik terecht. We zijn nog nooit geweigerd in een vliegtuig. We vliegen veel met Transavia en dat loopt altijd erg soepel. Maar ook daar geldt dat de papieren wel in orde moeten zijn. Dat is wederom terecht.
Aan boord van een Boeing 737
Bij restaurants geef ik tijdens de reservering altijd aan dat er een hulphond meekomt. Dat is nooit een probleem geweest. Ook niet in restaurants met een Michelinster. Spontaan een restaurant binnenlopen is soms wat moeilijker. In de hoofdstad zijn we al een paar keer geweigerd. Na uitleg was het argument dan keer op keer dat het personeel natuurlijk weet dat hulphonden niet geweigerd mogen worden, maar dat enkel kleine hulphonden die op schoot passen worden geaccepteerd. Dit is in strijd met de (horeca) Hygiënecode van 2016. Het gebeurde onder andere een keer op het Rembrandtplein. Terwijl ik teleurgesteld wegliep kwam een medewerkster van het restaurant ernaast naar me toe. Ze had het gesprek opgevangen en vertelde me dat ik bij haar meer dan welkom was met een hulphond. Toen we dankbaar plaats namen aan tafel stond er binnen een minuut een bak met water klaar voor Plouf.
Uitleven op het strand
Een erg vervelend geval was dat van een boa die van mening was dat hij boven de APV stond. Hij bleef argumenteren dat Plouf niet welkom was in een openbaar park. Er zijn een paar dagen later weliswaar excuses gemaakt, maar op zo’n moment is het erg frustrerend. Of bij het Amsterdamse Victoria hotel, waar duidelijk werd gemaakt dat mijn gast en ik welkom waren, maar de hulphond niet. Toen ik dreigde met het inschakelen van politie die toevallig net voorbijkwam, haalde de man bakzeil en luidde zijn antwoord ‘voor deze ene keer’. Of het geval van een man op het strand die niet van honden hield en vond dat ik maar ergens anders moest gaan liggen en zwemmen. De opzichter van het gebied wist dat ik met de hond op het strand was. Ik bel hem altijd tevoren om dit soort gedoe met andere gasten te voorkomen. Ik stond in mijn recht en ik heb met het nodige geduld deze onaardige man toch nog vriendelijk uitgelegd dat Plouf een hulphond is, die zeer herkenbaar is aan haar hesje. Hij antwoordde dat hij het maar onzin vond. Toen meer mensen zich ermee gingen bemoeien, ben ik vertrokken.
Rechtvaardigen
Openbaar vervoer, de lift in een openbaar gebouw … het zijn plekken waar bepaalde mensen vinden dat ze hun ongezouten mening moeten geven over een hulphond. Soms vragen ze je om ergens anders te gaan zitten of staan. Vaak, heel vaak, ben je jezelf aan het rechtvaardigen. Het vervelende is dat het iedere dag wel een keer gebeurt, of zelfs vaker op een dag. Heel vaak gaat het goed gelukkig. Dat mag ook gezegd worden. In de supermarkt heb ik nog nooit last gehad van verwijten. Ik krijg weleens een vraag, er is soms een bedenkelijke blik, maar nooit een weigering of een vervelende opmerking. Ook als ik ga sporten is Plouf bij me. En iedereen op de sportclub vindt het mooi.
Aan het kijken tijdens het squashen
Daarnaast wordt mij iedere dag wel opnieuw gevraagd waarom ik een hulphond heb. Het is vaak uit interesse. Ik heb inmiddels geleerd om zonder enig gevoel te vertellen dat Plouf een PTSS-hond is, een veteranenhond, een traumahond. Dat mensen die je niet kent daarna doorvragen is niet heel netjes. Waar bemoeien ze zich mee? Velen hebben ook een mening klaar, een advies of zelfs een therapie voorhanden. Gebeurt dit af en toe, dan is dat nog wel te behappen. Maar, zonder gekkigheid, het gebeurt weleens tot twintig keer per dag. Het resultaat ervan is dat je wat beperkter wordt in je vrijheid, omdat je er steeds vaker voor kiest om niet op pad te gaan om die blikken en vragen te voorkomen. Bij mijn vorige werkgever hadden we er iets moois op bedacht. Op kantoor droeg Plouf geen hulphonddekje. Alle collega’s wisten wat haar rol was, zijzelf ook, en de vele bezoekers dachten dat ze de kantoorhond was.
Samen welkom in de collegebanken op de VU
Plasangst
Eén van de angsten van een hulphondbezitter is toch wel dat het dier op enig moment moet plassen, en het dan ook spontaan doet. Je hebt niet alles in de hand. Plouf heeft dat nooit in een gebouw gedaan gelukkig. De eerste keer dat ik met haar naar een museum ging hield ik mijn hart vast. We bezochten het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik raakte in gesprek met een suppoost die me complimenteerde over het gedrag van Plouf. Ik gaf hem toe dat mijn grootste vrees was dat ze zou plassen op de mooie vloer. Ik heb dan ook altijd doekjes bij me voor het geval dat. Hij lachte het weg en vertelde mij iets heel moois. ‘Dan haal ik gewoon een dweil en ruim ik het op’, was zijn antwoord. Prachtig!
Trots poseren voor de Nachtwacht
Ik heb het wel anders meegemaakt. Onlangs werd mij bij een overheidsgebouw waar ik aan het werk was, verteld dat een hulphond niet mocht plassen op een enorm grasveld. In een prachtig aangelegde tuin als die van Paleis Het Loo of een historisch park als bij het Château van Versailles, was dat niet eens onderwerp van discussie. Een opruimplicht van hondenpoep vind ik overigens wel terecht, voor zover degene die een hulphond heeft dat ook zelf kan doen. Dat is namelijk niet altijd het geval.
Welkom in het Château van Versailles
Het lijkt soms op pesten, en het is nog strafbaar ook. Ik ben best mondig, maar het is op den duur erg vermoeiend om telkens weer in de verdediging te moeten schieten omdat je met een hulphond loopt. Het moment dat ik een keer aangifte doe wegens discriminatie komt helaas steeds dichterbij. Plouf heeft meerdere malen ten overstaan van het hele land naast de koning en de koningin gestaan. Die vinden dat goed, leuk zelfs. Wat halen al die andere mensen zich in het hoofd?
Plouf en het koningspaar op de Dam in 2023Plouf, het koningspaar en de minister-president in 2024
Puppy-ogen
Gelukkig gaat het vaker goed dan fout. Veel mensen willen Plouf zelfs aaien. Het zijn echter de keren dat je jezelf moet rechtvaardigen die de meeste energie kosten. Plouf zelf merkt niet zo veel van het soms stijlloze gedrag van mensen. Ze is altijd samen met mij en op dat soort momenten scherm ik haar af. De aanval komt af en toe uit een onverwachte hoek. Maar zolang de wet ons beschermt en de meeste mensen leuk, lief en positief op haar en ons reageren, blijven we samen ontdekken en reizen.
Een moment van spel en ontspanning in de Oostenrijkse bergen
Daarbij houd ik wel rekening met háár beperkingen, want die zijn er. Zo houdt ze niet van warmte en ook niet van hard lawaai. Wandelen vindt ze fijn, maar niet urenlang. Ze heeft af en toe een momentje van rust nodig. En wanneer we noodgedwongen lang onderweg zijn, houden we regelmatig een pauze. Daarnaast wil ze vooral zwemmen, zodra het maar mogelijk is. Ze wil dan even gewoon hond zijn, en niet altijd in de rol van de alerte hulphond zitten. Een hond is geen machine en met de band die wij samen hebben, is het geven en nemen.
Een hechte band
Haar eigen beperkingen respecteer ik. Dat anderen haar en mij onrechtmatig proberen te beperken in haar werk, snap ik niet. Wees eerlijk, als je naar die zwarte puppy-ogen met die witte wimpers kijkt, hoe haal je het dan in je hoofd om, los van wat er in de wet staat, haar ook maar iets te weigeren?
