Zomerhond

Als Plouf het voor het kiezen had, dan lag er iedere dag sneeuw. Als het aan haar ligt, verhuizen we morgen nog naar IJsland. Zodra de temperatuur boven de 18 graden komt, begint ze al te klagen en te puffen. Een golden retriever heeft een dikke vacht en het ras komt oorspronkelijk uit Schotland, waar het klimaat weliswaar relatief mild is, maar waar de temperaturen toch meestal wat lager liggen. Dat verklaart een hoop.

Als het warm is buiten en de zon schijnt, dan zie je Plouf eerst voorzichtig kijken waar er een schaduwrijk plekje is, alvorens een sprintje te trekken en snel daar naartoe te vluchten. En toch moet Plouf mee op zomervakantie, en dat is in mijn geval altijd naar de zon. De uitdaging is dan om ervoor te zorgen dat ook zij het leuk heeft.

Traditiegetrouw was ook deze zomer de bestemming de Côte d’Azur. De vlucht van Rotterdam naar Hyères vond Plouf wel leuk. Tijdens het instappen keek ze vanachter het raampje op de eerste rij nieuwsgierig naar de passagiers die aan het boarden waren, en voordat we vertrokken gluurde ze in de cockpit.

Eenmaal geland mocht ze aan boord van een flinke zodiac met motoren van meer dan 500 pk de oversteek maken naar de eilanden voor de kust. Naar de zee kijken met de kop in de wind vindt ze schitterend. Plouf was helemaal vakantiehond.

De eilanden Ile-du-Levant en Port-Cros vond ze wel heel erg warm. Het grote terras voor het huis bood behalve een prachtig uitzicht op de Middellandse Zee en de beroemde duikstek La Gabinière, gelukkig ook wat verkoeling. Soms was er wat schaduw, zelfs waaide er af en toe een beetje wind. Daarnaast hebben eilanden als eigenschap dat ze omgeven worden door water, dus wat dat betreft zat het voor Plouf helemaal goed. Voor haar betekende het wat uitgebreidere wandelingen vroeg in de ochtend en aan het begin van de avond. Overdag was de bestemming altijd de zee. Dat wist ze dondersgoed, dus daar had ze die paar honderd meter afzien in de zon wel voor over. Een paar minuten lopen in ruil voor een uur zwemmen is best een goede deal, helemaal als je een waterhond bent. Tussendoor betrapte ik haar regelmatig in huis terwijl ze op de rug met de poten gespreid voor de airco lag te slapen.

Een bezoek aan het Fort de l’Estissac op Port-Cros vond Plouf beslist vermoeiend. Klauteren over rotspaden in die warmte en dan nog bovenop in de volle zon ‘genieten’ van het uitzicht viel wel tegen. Je zag het aan haar tong die steeds langer leek te worden.  

In het fort zelf is standaard een tentoonstelling over de eilanden en daar mocht ze lekker bijkomen, op de koele vloer, voor de ventilator en in de tocht van een open raam. Met kleine etappes kom je er wel, zeker als ze worden afgesloten met een zwempartij. Waar je echt rekening mee moet houden, is de temperatuur van de ondergrond. Mensen dragen schoenen of slippers en voelen niet hoe heet de bodem is. Een hond heeft meteen last van die brandende grond. Veel schaduw opzoeken dus. En ook altijd een drinkbak bij je hebben die je steeds bij kunt vullen.

Van het kleurenfeest op Ile-du-Levant begreep ze helemaal niets maar ze vond de drukte wel interessant. Dat feest was een soort Holi-festival waarbij met dans en muziek veel met gekleurde poeder werd gestrooid. Aan het einde van de wandeling vanaf de top van het eiland naar de haven, waren alle deelnemers bedekt met groene, rode, roze, gele en blauwe poeder (maïzena met een natuurlijke kleurstof). Plouf was meegelopen en was lang niet wit meer toen ze bij de zee kwam. Het leverde wat mooie foto’s op voordat ze vrolijk en blij alles van zich af mocht spoelen. Het heeft nog wel wat dagen geduurd voordat ze echt weer wit was.

Na een paar weken op de eilanden van goud zoals ze worden genoemd, mocht Plouf de oversteek maken naar de kust om nog een weekje in Cavalière te verblijven, in een hotel aan het strand.

De zee bewoog nogal tijdens de vaart dus toen ze bij de kapitein mocht zitten, moest ze zich behoorlijk schrap zetten. Achter op het dek keek ze wat blijer uit haar ogen.

Bij aankomst in Le Lavandou stond de taxi al gereed en niet veel later herkende ze de voordeur van het Grand Hôtel Moriaz en rende ze spontaan naar de receptie. “Bonjour Plouf” klonk het van verschillende kanten. De stamgast werd vriendelijk verwelkomd door de staf van dit gastvrije hotel.

De stelregel hier was: baasje zwemmen, Plouf ook zwemmen. En daar maakte ze dankbaar gebruik van.

Veel anders dan zwemmen en slapen heeft ze die week ook niet gedaan. Ze was immers zomerhond, vakantiehond, hulphond én zwemhond. Het luieren heeft ze ook niet nagelaten. Vakantie voor allebei!