Royan, auteur op ReisHond.nl

Plouf, een oranje retriever

Plouf is nooit goud van kleur geweest maar altijd wit. Een witte golden retriever. Dus ja, waarom zou ze zich dat niet een keertje oranje mogen voelen?

Plouf mag eigenlijk altijd wel méé op vakantie. Maar soms mag zij zelf op vakantie. Dan gaat ze niet met mij mee maar ik met haar. En de bestemming moet dan niet te warm zijn en daarnaast óf uit strand en zee óf uit sneeuw bestaan.

Even leek het erop dat het een bestemming in het noorden van Noorwegen zou worden. Door de coronamaatregelen die alles toch wat onzeker maakten werd het toch iets dichterbij: Noordwijk aan Zee. Genoeg zee in ieder geval. En voor een hond die Plouf heet (Frans voor ‘Plons’) is dat best fijn.

Plouf mocht dus met baasje 5 dagen en 4 nachten naar Hotel van Oranje aan de Noordwijkse boulevard. Lekker in oranje sferen dus. We hadden bij het boeken echter niet bedacht dat we dan midden in de stormen Dudley én Eunice terecht zouden komen. Windstoten van 130 tot 140 km/uur. Plouf vond het stuivende zand weliswaar niet altijd even leuk maar ze heeft absoluut genoten.

Het genieten begon al bij aankomst op de kamer. Er was een balkon teneinde ook buiten de strandwandelingen om buiten te kunnen liggen. En er stonden een etens- en een drinkbak klaar voor haar, compleet met een zakje hondenkoekjes. Erg attent, maar eerlijk gezegd mocht dat ook wel wanneer je beseft dat je voor 4 nachten maar liefst 200 euro extra betaalt omdat je een hond bij je hebt. Maar goed, dat wisten we vooraf en het is dan ook een erg hondvriendelijk hotel. In elke bar, elk restaurant mocht Plouf gewoon aanschuiven.

Het Noordwijkse strand is echt een walhallah voor honden. Ze mogen niet altijd los in het seizoen, dat niet, maar dat was in deze februarimaand geen issue. Het was háár vakantie dus ze mocht zo vaak als ze wilde naar het strand. Op sommige momenten waaide het hard maar scheen de zon. Dan was het even lastig om door de zandstorm te komen vlak na de duinen, maar eenmaal aan de waterkant was alles prima en zelfs heerlijk. Het water in, nat worden in de golven, achter een stok aanrennen, met andere honden spelen, in het zand rollen, vies worden, proberen om meeuwen te vangen, blaffen tegen kite-surfers, en dat om de paar uur. Na iedere lange wandeling op het strand en door het water wilde ze graag naar het hotel terug om daar met de staart tussen de poten van verontwaardiging met een warmeluchtblazer (die had ik bij me) afgedroogd te worden. Vervolgens deed ze in de regel een siësta van een uur of twee. En dan kreeg ze het weer op haar heupen en apporteerde ze een knuffel ten teken dat ze moest worden uitgelaten. Linea recta naar het strand dus. Gewoon vakantie.

Die ene avond dat het én hard waaide én hard regende, hagelde bijna, tijdens dat laatste rondje voor de nacht, liep ze tien passen het hotel uit, stak haar neus in de wind, draaide zich om, zocht een plekje om snel te plassen langs de straat en dook meteen het warme hotel weer in. Een storm kan ook te heftig zijn. En niet iedere hond vindt het fijn om gezandstraald te worden. Daarbij moet je ook nog eens voorzichtig zijn met de ogen.

Strand en zee zijn voor vele viervoeters ideale bestemmingen. Plouf mag in de zomer altijd mee naar de Franse Middellandse Zee maar daar heeft ze lang niet zoveel vrijheid als op het Noordzeestrand. En ze houdt ook niet zo van warmte. In Noordwijk is ze vaker geweest. Het uitgestrekte strand is heerlijk. Veel van de strandtenten accepteren ook honden, alhoewel lang niet allemaal. En een aantal restaurants langs de boulevard verwelkomen de viervoeters ook. Een uitschieter in positieve zin vind ik persoonlijk restaurant de Botter. Je hoeft er niets te vragen en er wordt meteen een drinkbak gebracht. Als je het goed vindt krijgt het dier ook nog eens een hondenkoekje. We komen er dan ook altijd voor wat oprechte hondenaandacht.

Hotel van Oranje sluit een paar dagen na ons bezoek voor langere tijd. Het wordt grondig verbouwd. Hopelijk kunnen Plouf en ik er na de verbouwing ergens in 2023 weer te gast zijn voor nog een hondenvakantie. Ze heeft een hekel aan autorijden maar ik denk dat ze die autorit er wel voor over heeft om zich dagenlang zo uit te mogen leven op het strand.

Plouf de ijshond

Met de ijspegels nog in haar dikke vacht staat ze alweer te drammen voor de schuifpui in de woonkamer. Ze wil de tuin in en in de sneeuw spelen. Er is geen houden aan. Dit jaar ziet Plouf voor de eerste keer echte sneeuw en ze kan er maar geen genoeg van krijgen.

Begin 2021. Als je door alle maatregelen rond COVID-19 niet naar een wintersportgebied kunt gaan, komt de sneeuw ons opeens tegemoet en in een flinke laag nog wel. Die eerste sneeuwvlokjes tijdens de avondklok interesseerden Plouf niet zo veel. Ze was bereid om in een dun laagje sneeuw te poseren voor een foto op de oude begraafplaats in het dorp maar ze was niet bepaald onder de indruk.

De volgende ochtend was ze echter wat in de war. Het had flink gesneeuwd gedurende de nacht en er lag een dikke witte laag tegen haar glazen schuifpui die er niet thuis hoorde. Plouf kan er niet zo goed tegen als dingen er opeens ook maar iets anders uitzien en ze was flink aan het protesteren voor de ruit. Als de vuilcontainer op de verkeerde plek staat bij de garage of als bezoek de auto iets anders heeft staan dan normaal, dan gaat ze al tekeer. Een pak witte sneeuw in haar tuin paste dus niet bij haar beeld. Dus inderdaad: blaffen. Toen de schuifpui geopend werd en een deel van de sneeuw de huiskamer binnenkwam stapte ze voorzichtig naar buiten. Ze verdween half onder het witte goed. Ze keek even naar mij om met die lieve donkere ogen en toen nam ze een duik en begon spontaan en onophoudelijk in de sneeuw te happen, te springen en te rollen. Ze heeft in de regel een hekel aan warmte en is gek op kou. Dus vanaf die eerste kennismaking was ze dikke maatjes met de sneeuw van koning winter.

Gek doen terwijl haar vriendinnetje Happy stoïcijns toekijkt

Vanaf dat moment was het: wandelen, ontdekken, rennen en nog meer ontdekken. Plouf is een echte zwemhond en het was even schrikken toen ze merkte dat de sloot er niet meer was. Kijken, nog eens kijken, toch maar snuffelen, voorzichtig een pootje op het ijs zetten en gauw weer achteruit lopen. Dat is wel heel raar. Gelukkig voor haar was de plas ietsje verderop niet bevroren. De riem mocht los en twee tellen later ging deze witte dame kopje onder. Lekker zwemmen. Overal sneeuw, gure wind, temperaturen flink beneden nul, en Plouf lag gewoon heerlijk in het water. Ze moest er de eerste keer redelijk snel uit van me omdat ik niet het risico wilde lopen dat ze onderkoeld zou raken. Ze was daardoor best verontwaardigd. Normaliter ligt ze toch al gauw een uur in het water en nu mocht dat ineens niet.

Op een andere plek in het dorp was een sloot nog niet geheel dichtgevroren. Plouf vond dat wel heel erg interessant en begaf zich zonder angst, twijfel of schroom op glad ijs. En ja hoor, ze zakte er doorheen. Ze ploeterde in het water, legde haar voorpootjes op het ijs maar kwam er natuurlijk niet op. En nog steeds was ze niet bang. Ze zat nog aan de riem dus ik kon haar veilig aan de kant trekken waarna ze zich omdraaide en weer het dunne ijs op liep en nog eens door het ijs zakte. Ze lachte me gewoon uit want voor haar was dit niet meer dan een spel. Water en kou: alles wat ze leuk vindt. De moraal is dat het bij ijs wel raadzaam is om de hond aangelijnd te houden.

De sneeuwpret en de ijspret houden maar niet op en tussen wat korte dutjes door wil Plouf steeds opnieuw naar buiten. Andere honden interesseren haar tijdelijk niet meer. Ze wil in de sneeuw happen en in de sneeuw rollen. Ze wil ook achter sneeuwballen aanrennen en bevroren sloten oversteken. Af en toe verdwijnt ze helemaal in diepe sneeuw en dan is de pret alleen maar groter. Gelukkig is ze niet zo sneeuwwit meer als een paar weken geleden, dus kan ik haar nog terugvinden. En ik heb het opgegeven om te proberen haar uit het water te houden. Ze is continu op zoek naar een plek waar ze wel het water nog in kan. Haar naam is niet voor niets Plouf (plons). Ze heeft het niet koud en als we daarna weer naar huis lopen zie ik overal ijsvorming op haar dikke vacht. Misschien werkt het isolerend? Ik zorg er wel voor dat de afstand naar huis niet te lang is zodat ze toch vrij snel tegen haar wil binnen op kan warmen. Dan loopt ze eerst een half uur te piepen dat ze de sneeuw in wil maar uiteindelijk valt ze in slaap op de verwarmde vloer. Al snel begint ze dan te dromen, vast van die uitgestrekte sneeuwvelden waar ze over een paar uur weer heen mag.

En morgen? Tja, als er nog sneeuw ligt is het besneeuwde landschap wederom haar domein.

Plouf de autohond

Plouf is helaas niet zo’n liefhebber van autorijden. Vanaf de dag dat ze als puppy haar opwachting maakte en voor de eerste keer in de auto mocht heeft ze al een aversie tegen autorijden. Er is van alles geprobeerd. Voorin, achterin, in de achterbak. Op schoot, in een hoekje, op de grond, op de bank, in een bench, in een mand. Koekjes erbij, vlees erbij zelfs, aandacht, geen aandacht, raam open, raam dicht, elektrische auto, andere auto’s, andere bestuurders. Ze is niet wagenziek maar ze is gewoon bang. Wanneer de auto stilstaat is er niets aan de hand maar zodra er beweging in komt duikt ze in elkaar in een hoekje en durft ze amper op te kijken. Ze begint meteen flink te hijgen en zodra we even stilstaan is ze alles weer vergeten. Dat is best lastig voor een reishond.

Vliegen vindt Plouf eigenlijk wel prima. Varen ook wel. Dus in de zomer mag ze gewoonlijk onderin het vliegtuig mee naar de Middellandse Zee. Behalve dit jaar omdat Transavia in juli de vluchten naar Toulon-Hyères had geschrapt. En wat dan? Niet op vakantie, Plouf een maand in de kennel, of toch het avontuur wagen met de auto met 1300 kilometer lang een angstige en klagende hond op de achterbank?

Overleg met de dierenarts leerde dat alprazolam misschien enig soelaas zou kunnen bieden. Dat wordt gebruikt bij de behandeling van paniek- en angststoornissen. We waren allebei niet heel erg enthousiast maar als mogelijk laatste redmiddel kreeg ik een paar tabletjes mee. Het besluit was genomen: met Plouf én de auto naar de Côte d’Azur. Arm beest.

Om Plouf toch wat te ontzien werd gekozen voor een tweedaagse rit in plaats van 1300 kilometer op één dag. Langs de autoroute du soleil zijn voldoende hotels te vinden waar viervoeters ook welkom zijn. Ook zijn er genoeg parkeerplaatsen om even te stoppen.

Dat ‘even stoppen’ was inderdaad vaak maar even (een kwartiertje). Maar het werd uiteindelijk wel ieder uur. Dat is ongeveer de tijd die Plouf maximaal op de achterbank wil zitten. Alsof ze een ingebouwd horloge heeft. Daarna gaat het hijgen over in rochelen. En iedere paar uur moest de auto toch opgeladen worden dus dan had ze nog langer pauze. Wanneer ze even alleen in de auto moest blijven (als wij wat drinken gingen halen) bleef de airco mooi aan en verscheen er een waarschuwing op het dashboard dat omstanders zich niet druk hoeven te maken. Dat voorkomt soms een gebroken autoruit.

Dappere Plouf heeft het vast niet heel erg naar de zin gehad op die achterbank maar ze heeft wel heel veel gezien van Frankrijk. Ze heeft gedineerd en overnacht in Beaune, de hoofdstad van de Bourgognestreek. Bij Toulon heeft ze op een muurtje gezeten terwijl ze uitkeek over de Middellandse Zee. In de buurt van Valence mocht ze van het hotelpersoneel in een beekje langs het restaurant zwemmen tussen de bevers en de eenden, ook al liet ze daarna een drijfnat spoor na door het restaurant en de receptie. Ze heeft het 1000 jaar oude fort van Mornas beklommen en bezocht. Ze heeft geposeerd voor het beeld van de Porte du Soleil. Gedurende de 4 dagen die de heen- en terugreis duurde heeft ze meer genoten van Frankrijk dan ik in al die jaren heb gedaan. En dat allemaal zonder pilletjes. Nu is ze een echte reishond.

Het bijzondere van die hele reis is dat ze graag de auto uit ging maar als de deur open ging om weer in te stappen, ze ook zonder veel tegensputteren in de auto klom. Ze was vast heel blij toen we aan de kust kwamen en ze die rode auto uit haar zicht zag verdwijnen, de parkeergarage in. Vier weken lang zou ze die niet meer zien. De boot op, weg van het vasteland en naar de eilanden toe, en toen kon ze een hele vakantie lang zwemmen, rennen, wandelen, mee naar terrasjes en restaurants, af en toe wat meesnoepen van de lekkere gerechten en ook veel luieren. Na dat angstvallige rijden kreeg ze wat ze verdiende: een hondenvakantie. Ik denk dat ze het autorijden er voor over had.

Plouf de thuiswerkhond

Na 6 weken thuiswerken vraag ik me weleens af wat Plouf hier nou allemaal van vindt. Corona en COVID-19 zeggen haar helemaal niets, maar toch is ook haar leven ineens compleet anders. Eerst mocht ze op werkdagen altijd naar de dagopvang om daar hele dagen met andere honden te spelen. En opeens blijft ze elke dag thuis. Het is een strop voor al die kennels en dagverblijven.

Plouf ziet wel wat voordelen. De ochtendwandeling is nu wat langer dan voorheen. Maar baasjes komen niet zo dicht meer bij elkaar dus wanneer Plouf aangelijnd is, blijkt het contact met andere honden niet meer zo vanzelfsprekend te zijn. Meestal gaan de andere baasjes met hun honden de andere kant op. Een voordeel is wel dat ze de auto niet meer in hoeft. Daar heeft ze zo’n bloedhekel aan. Er komen niet zoveel mensen meer over de vloer dus Plouf staat regelmatig bij het toegangshek van de tuin te kijken naar mensen die voorbijlopen in de hoop dat ze tussendoor nog een aai over haar bol krijgt.

Een nadeel is die zon, de hele dag door. Plouf ligt het liefst buiten maar de afgelopen weken is het vaak mooi en warm weer. Zuchtend moet ze dan steeds weer overeind komen om een ander plekje in de schaduw te vinden. En het liefst zo dicht mogelijk in de buurt van het baasje. En als die aan het werk is en aan het beeldbellen is, dan is er niets leukers dan ook even met de neus tegen dat scherm aan te drukken. Zo levert zij haar vrolijke bijdrage aan al die zakelijke calls.

Een nadeel voor het baasje is dat Plouf wat verwend aan het raken is. De lounge-set op het terras is wel een doel op zich geworden, maar dan alleen als de kussens erop liggen. Anders gaat ze ervoor zitten en net zo lang heel zielig kijken totdat de kussens gebracht worden. En het mooie voor haar is dat het altijd lukt. En zo wordt ze met de dag luier.

Het mooiste voor Plouf is tegenwoordig de middagpauze. Dan mag ze altijd zwemmen en dat weet ze. Als rond het middaguur de riem wordt gepakt, dan is ze niet meer te houden. Ze trekt het baasje bijna het huis uit en niet veel later mag ze los, sprint ze over het zand en neemt ze een duik in het meer. Ze gaat dan springen, duiken, rollen en zwemmen in dat water. Ze wil geen balletje, ze wil geen stokje, er mogen geen andere honden in de buurt komen en ze wil alleen maar achter steentjes aan. De hele pauze lang moeten er dus kiezelsteentjes in het water gegooid worden waar ze dan als een dolle achteraan rent of zwemt. Af en toe probeert ze er zelfs eentje op te duiken. Alles draait om die steentjes die door de lucht vliegen en een fascinerende plons maken in het water.

Wanneer de pauze voorbij is begint de uitdaging: een golden retriever uit het water krijgen. Plouf is best gehoorzaam, behalve wanneer ze in of bij het water is. Je kunt dan roepen wat je wilt, er is geen schijn van kans dat ze het water uitkomt. De eerste keren wilde ze nog wel eens naar heel ondiep water lopen waar je haar snel aan kon lijnen. Maar tegenwoordig houdt ze wat afstand zodat je zelf het water in moet om haar te vangen. Dan komt er nog een stukje verzet en uiteindelijk geeft ze het op en loopt ze uitgelaten en vrolijk mee naar huis, vast wetende dat ze de volgende dag weer mag zwemmen.

Voor Plouf is het thuiswerken niet heel erg zielig. Ze mist dat vele spelen met andere honden wel maar te oordelen aan de vermoeidheid ’s avonds raakt ze haar energie best kwijt op zo’n dag. Ze is ook aanhankelijker dan ooit. Waarschijnlijk wil ze als deze coronacrisis voorbij is voortaan mee naar kantoor. Want ze heeft al gezien dat daar achter ook water ligt, met eendjes zelfs.

Met je hond naar het Openluchtmuseum in Arnhem: de museumhond

Niet alle musea in Nederland zijn toegankelijk voor honden. Daar is ook wel wat voor te zeggen, alhoewel Plouf misschien wel eens naar de schuttershond op Rembrandts Nachtwacht zou willen kijken. Het valt in ieder geval niet te verwachten dat de gemiddelde hond heel erg wordt gestimuleerd in de meeste musea.

Maar … het Arnhemse Openluchtmuseum is echt een museum voor iedereen, voor jong en oud, voor mens en hond. Plouf mocht mee en vermaakte zich uitstekend tijdens haar eerste museumbezoek. Sinds 7 december 2019 staat het hele museum in het teken van winteractiviteiten. Het is dan weliswaar koud, het is dan ook vroeg donker, maar er heerst een ouderwetse en gezellige sfeer. Die begint al meteen bij de ingang waar voor de Amsterdamse Westerstraat een ijsbaan is opgebouwd. Je kunt er schaatsen huren en genieten van de winterse pret.

Voor de schaatsbaan met 2 Franse toeristen

Het museum heeft een oppervlakte van maar liefst 44 hectare en is zowel landelijk als stedelijk. Gebouwen van vroeger hebben hier de kans gekregen om voort te bestaan. Boerderijen, herenhuizen, molens, plaggenhutten, fabrieken, werkplaatsen, een tramremise … het is ons historisch erfgoed dat hier staat.

Hier kun je heerlijk wandelen langs over het terrein opgestelde vuurkorven en heel wat honden maken gebruik van de gelegenheid om dat ook te doen. Zolang ze aan de lijn lopen en eventuele troep die ze maken netjes wordt opgeruimd, kan dat gewoon. Ze zijn zelfs welkom in de horecagelegenheden.

Voor de ophaalbrug naar de Zaanse Schans

Plouf is maar niet meegegaan naar één van die eetgelegenheden want ze vond het toch nodig om weer eens het water in te springen bij één van de molens. Met zo’n natte vacht durf je haar dan niet meer mee naar binnen te nemen. Iedere bezoeker had op die plek oog voor de Zaanse huizen en het vissersbuurtje, maar Plouf keek alleen maar naar de eenden die haar uit zaten te dagen vanuit de sloot. En ze ging ze achterna.

Wandelen, gebouwen van buiten en van binnen bekijken, bijkomen met een oliebol, wat warme drank of ’t Goeye Goet winterbier van de eigen brouwerij: dit is het winterse Openluchtmuseum. Voor de kinderen is er zelfs een spannende sleebaan aangelegd pal voor de Stellingmolen uit Delft.

Aan het aantal honden te zien hebben de viervoeters hun weg naar het museum al aardig gevonden. Het is weer eens een leuke bestemming voor hond én baasje(s). De honden mogen niet óveral naar binnen maar toen Plouf bijvoorbeeld de bierbrouwerij binnenstapte, werd ze beloond met een hondenkoekje. Daar komt ze dus vast weer eens terug.

Een waterhond

Wanneer je voor een waterhond kiest, dan weet je bij voorbaat dat de kans groot is dat je maatje gaat zwemmen. Dat geldt dus ook voor Plouf. Ze heeft immers niet voor niets zwemvliezen tussen haar tenen. Niet alle waterhonden zwemmen, niet alle waterhonden houden van water, maar deze golden retriever houd je er bijna niet uit.

Het begon eigenlijk al als pup. Ze mocht nog niet zwemmen toen omdat ze te jong was en te weinig weerstand had, maar ze ging wel altijd al in het water zitten om rustig te kijken naar eenden en andere watervogels. En als zo’n hoen dan onder water dook, stak zij ook haar kop onder de waterlijn om te kijken waar die vogel dan gebleven was. Toen ze wat groter werd ging ze pootje baden, en uiteindelijk waagde ze het er ook op om het diepe in te gaan en te zwemmen.

Waar ze in eerste instantie het water in liep, moest het daarna steeds spectaculairder worden: met een aanloopje, met een sprong, en tegenwoordig met een bommetje. En waar het aanvankelijk erin springen en terugzwemmen was, en weer, en weer, werd het op een gegeven moment lange afstanden meezwemmen terwijl het baasje langs de oever liep.

Een hond die zó gek is op water is erg spectaculair om te zien. Mensen vinden het leuk hoe Plouf aan het strand door de golven heen springt, stenen van de bodem probeert op te vissen of bommetjes maakt in een (bij voorkeur vieze) sloot. Ze is er ook altijd bij als we naar het water gaan. Ze staat te popelen om duikers achterna te springen wanneer die het water in gaan, is niet meer te houden wanneer ze de zee ruikt, en weet precies wat de snelste route is naar sloten in de buurt. Maar soms, in de zomer met name, kan zwemmen niet. Blauwalg of botulisme willen de waterpret dan wel eens verpesten. Daar wil je je viervoetige kameraad niet aan blootstellen.

Afgelopen zomer bood een kinderzwembadje in de tuin wat soelaas. Eerst voorzichtig pootje baden, want zo’n opstaande rand was toch wel eng. En toen ging Plouf al snel weer aanloopjes nemen en bommetjes maken in het zwembadje. Vanaf dat moment was het binnen een paar uur lek.

Ook in de winter werd het zwemmen wat lastig. Het koude water deert haar niet zo, ook niet als het buiten vriest. Maar dat ijs op het water, dat was pas raar. Ze probeerde langs de oever te lopen, voelde de harde oppervlakte, begreep er helemaal niets van, helemaal niet toen het stokje dat gegooid werd op het water stuiterde. Echt een hondenleven!

Zwemmende honden zijn weliswaar aanleiding tot vermaak en mooie foto’s, en het zwemmen is ook nog eens goed voor de pootjes, maar eenmaal thuis is het toch een ander verhaal. Plouf is verwend en mag gewoon op de bank en zelfs op bed liggen. Maar niet als ze nat is. En probeer dat maar eens aan je hond uit te leggen. Dan wel en dan niet.

In haar geval is een mooie oplossing gevonden. Ze mag als ze echt vies en drijfnat is niet meer via de voordeur naar binnen. Ze gaat dan via de tuin, en via de achterdeur komt ze in de garage. Daar is nu een hondenbadkamer voor haar. Ze kan er in een speciaal aangelegd bad met een handdouche met warm of koud water worden afgespoeld. En daarna wordt ze snel gedroogd met een speciale hondenföhn. Helemaal schoon mag ze via de garage de gang weer in. En als het mooi weer is hoeft ze niet in bad maar mag ze lekker opdrogen op het terras.

Zielig kijken in bad met vriendinnetje Happy

Zwemmen met je hond is echt ontzettend leuk. Voor de hond is het best vermoeiend. Maar het is gezond en van een uiltje knappen na afloop komt hij weer helemaal bij. En ja, af en toe houd ik Plouf even niet voldoende in de gaten en springt ze in de verkeerde sloot vol met modder. Ze vraagt me altijd of ze mag zwemmen door oogcontact met me te maken. En dan roep ik “Va” (ga maar) of “Non” (nee). Maar als we toevallig net even geen oogcontact hebben op het moment dat ze wil zwemmen, beschouwt ze dat als een akkoord. En dat heb ik haar nog niet af kunnen leren. En ik ga het ook niet meer proberen: laat haar maar genieten.

Plouf in de spotlight

In november 2019 staat Plouf in de spotlight. Het glossy magazine Côte & Provence besteedt onder de titel “Les pensées de Plouf” maar liefst 4 pagina’s aan haar ontspannen verblijf aan de Côte d’Azur.

In het artikel vertelt Plouf zelf, met wat snobistische trekjes, hoe ze het heeft gehad in de zomer. Veel zonovergoten foto’s illustreren haar verhaal.

Een dagje vakantie in een hondenpension

“Grrrr! Die auto weer in. Bah! Dat ding beweegt en trilt. Ik vind het helemaal niets. Het raam gaat dan wel open maar eruit springen doe ik toch maar niet. Bah en nog eens bah!”

Dit lijkt Plouf te denken iedere keer dat ze de auto in moet. Ze stapt wel vrijwillig in maar ze heeft echt een bloedhekel aan autorijden, vanaf de allereerste dag als pup al. Ze zet zich schrap, trilt, beeft, hijgt, en af en toe probeert ze via het raam iets van buiten op te vangen. Hopeloos gewoon. Iedere dag opnieuw. Maar wanneer de auto vaart mindert en we het terrein van de hondencrèche oprijden, komt Plouf overeind en gluurt ze voorzichtig door de ruiten naar buiten. Ze herkent de plek en wanneer de auto stil staat begint ze vrolijk en enthousiast met haar staart te kwispelen, wetende dat tientallen vriendjes en vriendinnetjes haar op zitten te wachten. Een dagje vakantie, iedere keer opnieuw wanneer haar baasje moet werken.

Hond in auto bij aankomst honden creche — Aankomst bij de crèche

Hondenkennels zijn in Nederland en in het buitenland gemeengoed. Dat is voor wanneer je op vakantie gaat. Maar wanneer je in het buitenland vertelt dat je hond alleen overdag naar de crèche gaat, staan mensen je toch met grote en verbaasde ogen aan te kijken. Bestaat dat, een dagopvang? En ja, in Nederland zijn er vrij veel. Wanneer je werkt is die crèche een prachtige opvangfaciliteit voor je lieve viervoeter. Natuurlijk kun je kiezen voor een hondenuitlaatservice waarbij de hond de hele dag alleen thuis zit en één keer flink uitgelaten wordt, maar voor hetzelfde geld zit hij de hele dag met allemaal andere honden in een crèche. Okee, je moet je lieveling erheen brengen en hem weer ophalen, maar hij is er omgeven door andere honden en kan hij spelen naar hartenlust. Resultaat: ’s avonds is hij gesloopt, maar wel voldaan.

Dierenverzorgers Wilma en Dion met de honden

De crèche van Plouf is Rijpickerwaard in IJsselstein. Vroeg in de ochtend kan zij daar al terecht en in de avond tot 2100 uur kan ze weer opgehaald worden. Ze speelt daar uren en uren in een weide met andere honden die bij haar passen. Tussendoor gaat ze af en toe een ruim hok in waar ze op haar gemak kan uitrusten en eten zonder gestoord te worden. De hele dag door zijn de dierenverzorgers in de weer met de honden. Ze kennen ze bij naam, weten welke honden het met elkaar kunnen vinden, en ook als honden ’s nachts overblijven zijn er mensen aanwezig. Het zijn oppasmoeders en oppasvaders die echt om honden geven. En die affectie is wederzijds.

Hondenpensioen Rijpickerwaard IJsselstein — Rijpickerwaard IJsselstein

Zodra we door het toegangshek van Rijpickerwaard rijden wordt Plouf al blij en onrustig, wetende dat er een dagje vakantie op haar wacht. Er even lekker tussenuit! Eenmaal binnen begroet ze elke keer opnieuw haar speelkameraadjes alvorens zeer gewillig een hok in te gaan. Ze is dan geen hond achter tralies maar een hond in een speeltuin. Gelukkig is ze ’s avonds even blij om weer naar huis te mogen, ook al moet ze dan 10 minuten de auto in.

Honden in hok hondenpension — Eerst even het hok in

Een hond hebben en werken kan soms een lastige combinatie zijn. Met een hond moet je rekening houden want hij is onderdeel van je leven. Je onderneemt samen allerlei dingen, beleeft samen avonturen, maar soms kun je niet samen weg. Naar het werk bijvoorbeeld. Het hoeft geen belemmering te zijn wanneer je in de buurt of op de route naar je werk een hondenpension met dagopvang hebt. Iedereen wordt er blij van: baasje en hond. In Nederland zijn er meer dan 600 hondenpensions. Ze hebben weliswaar niet allemaal een dagopvang, maar het loont de moeite om ernaar te informeren. Plouf beschouwt het in iedere geval elke keer opnieuw als een leuk en gezellig dagje uit.

Een hondenpension is een pret- en vakantiepark — Pret- en vakantiepark

Plouf aan de Côte d’Azur

Vier weken zomervakantie in Zuid-Frankrijk en er was geen enkele twijfel over: Plouf zou mee gaan. Het is best wel een onderneming maar uiteindelijk heeft iedereen er van genoten, en Plouf al helemaal.

Elitair hondje uithangen in het restaurant

Je hond meenemen op vakantie vergt enige voorbereiding. Het begint bij het boeken van de vliegtickets. Plouf is te groot om in een tas als handbagage mee te mogen dus moest ze mee in het ruim, in een bench die je dan speciaal kunt kopen op Schiphol. Uiteraard wordt je huisdier niet opgestapeld tussen de koffers maar komt hij in een apart compartiment voor dieren.

Plouf houdt van vrijheid en heeft helemaal niets met benches. Om haar vast te laten wennen aan die grote kist werd deze 10 dagen voor vertrek al in de huiskamer geplaatst. Hoe meer de datum van het vertrek naderde, hoe groter de boog was waarmee ze eromheen liep. Ze moest er niets van weten. Met enige tegenzin en met wat dwang belandde ze op de dag van vertrek dan toch in haar reisbench. Op het vliegveld van Rotterdam verloopt dat proces erg soepel. Plouf mocht tot het moment van boarden bij ons blijven. Dus ze ging ook zonder halsband mee door de poortjes van de security-check. Pas daarna, op het allerlaatste moment, moest ze de bench in. Ze werd toen apart opgehaald en rechtstreeks naar het toestel van Transavia gebracht.

Na een vlucht van 2 uur was Plouf er als eerste uit op het vliegveld van Hyères. Dat was voortreffelijk geregeld. En niet veel later verscheen ze op de lopende band, vrolijk kwispelend en de tong uit haar bek, brutaal de ruimte in kijkend. Erg veel stress had ze blijkbaar niet gehad van de vlucht. Er stonden maar liefst 4 douanebeambten te wachten om haar papieren te controleren: gezondheidsverklaring en rabiës-vaccinatie. Plouf sprong tegen één van hen op om ze te begroeten en ze werd hartstochtelijk geknuffeld. Daarop volgde een leuk gesprek met vooral tips over de Provence: denk aan teken, bepaalde muggen en zandvlooien. Het was niet zozeer een controle maar meer een voorlichting over de risico’s die een hond loopt.

De reis was echter nog niet voorbij. Eerst nog een taxirit (Plouf heeft echt een hekel aan autorijden) en daarna nog een overtocht met de boot van bijna 1 uur, naar de eilanden van Hyères. Dat laatste vond ze eigenlijk wel leuk. Ze genoot ervan om naar de zee te kijken, de kop in de wind, en al gauw stond ze weer op vaste grond, 15 kilometer uit de kust van Le Lavandou. Haar vakantie kon beginnen.

En wat doet een golden retriever op zo’n warm eiland? Met een gemiddelde temperatuur van 30 graden wilde Plouf vooral veel drinken. Het maakte niet uit wat. Eerst zeewater, vervolgens gelukkig water uit de fles. Maar ze vond het ook wel lekker om wat te ruiken aan wijn en de bekende zuidelijke pastis (51). Dat ruikt lekker! Zonnebril op, op het terras, een drinkbak op tafel, en madame voelde zich helemaal thuis aan de Rivièra. Misschien was ze een tikkeltje snobistisch aan het worden. Af en toe een hoedje erbij terwijl ze over de bar heen boog, en regelmatig kroop ze onder een tafel om toch de schaduw en de koelte op te zoeken.

Romantisch uitkijken over de Middellandse Zee

Overdag scheen de zon maar ook ’s nachts bleef het warm. Plouf hield ervan om vanaf het terras langdurig naar de zee te kijken, soms met een wat romantische blik bij de ondergaande zon. Daarna wilde ze rennen achter een balletje, spelen met haar knuffeltjes en uiteindelijk naar bed. De eerste nachten braaf bij het baasje op het matras, vervolgens toch maar op de wat koelere tegelvloer, weer wat dagen later voor de ventilator, en uiteindelijk buiten op het terras.

En dan die zee! Het strand was jammer genoeg verboden voor honden maar er waren genoeg andere plekken langs de zee waar ze het water in mocht. Dat werd een dagelijks festijn. Onophoudelijk bleef ze het water in rennen, door de golven heen zwemmen, naar de bodem duiken. Ze is echt niet voor niets een waterhond en ze was er niet uit te krijgen tot groot vermaak van veel toeschouwers.

Ze mocht zelfs mee op de boot met duikers om het water in te springen en mij te begroeten aan het einde van mijn duik. En ’s avonds ging ze altijd netjes met haar poten over een muurtje staan om helemaal afgespoeld te worden. Ze heeft zich voorbeeldig gedragen en mocht ook mee naar ieder restaurant en elk terras. Binnen de kortste keren kende iedereen op het eiland haar naam.

En dan de terugreis: weer die akelige bench. De boot vond ze nog wel leuk maar op het vliegveld in Hyères keek ze wel heel erg zielig toen ze de bench in moest op de lopende band. Ook hier werd echt zo lang mogelijk gewacht en het grondpersoneel was ontzettend zorgzaam voor haar. Dus ze heeft er weer geen trauma aan overgehouden. Ik denk dat wij het er moeilijker mee hadden dan zij.

Heel zielig kijken op het vliegveld van Hyères

Thuislaten in de kennel of bij vrienden, of de hond meenemen is altijd een afweging. Zoals dit nu ging mag Plouf van mij ieder jaar mee naar de Côte d’Azur. Het is voor iedereen en ook zeker voor haar écht vakantie! Wat heeft zij genoten!

Met je hond naar Dierentuin Amersfoort

Plouf vindt andere honden heel leuk. Van katten snapt ze niet zo veel en als ze eendjes in het water ziet springt ze er achterna. Dan merk je dat ze harder kan zwemmen dan het jonge kroost maar gelukkig is ze gehoorzaam genoeg om naar de kant te komen wanneer je haar roept. Maar wat zou Plouf nou vinden van grote en vreemde dieren?B

Dierenpark Amersfoort is één van de weinige dierentuinen in Nederland waar honden gewoon welkom zijn. Vanzelfsprekend moeten ze aangelijnd zijn, uiteraard wordt er van je verwacht dat je rotzooi die ze achterlaten netjes opruimt, en ze mogen ook niet overal in of bij. Dat wordt keurig netjes aangegeven met bordjes. Het is namelijk niet de bedoeling dat een hond in een volière of op de prairie ineens op jacht kan gaan.

Het is niet zo dat ze gewoon mee mógen. Nee, honden zijn echt welkom. Dat blijkt wel uit de met water gevulde drinkbakken die overal in het park staan en die keurig worden bijgevuld door de medewerkers. Tijdens die uurtjes hijgend naar uitheemse dieren gluren, krijgen de trouwe viervoeters vaak genoeg dorst.

Voor Plouf was de eerste ontmoeting in de zoo een olifant. Ze deinsde eerst ietsje achteruit en probeerde vervolgens heel voorzichtig te blaffen, vooral niet te opvallend. Er kwamen een paar blafjes uit haar keel en toen was het stil. Op haar achterpoten staand tegen een hekje zocht ze eerst naar de bescherming van omstanders alvorens zich te vergapen aan de grote olifanten die voorbij kwamen. Toen zag ze het anderhalf jaar oude baby olifantje Thabo dat lief met zijn slurf aan het spelen was. Heel dichtbij, maar toch buiten bereik voor haar.

Het duurde niet heel erg lang voordat de hond wat verwend overkwam. Er werd niet meer geblaft en madame deed alsof al die dieren de gewoonste zaak van de wereld waren. Ze wilde wel over elk muurtje en elk hekje heen kijken, wetende dat er van alles te ontdekken was. Maar ze deed voorkomen alsof het niet heel veel indruk op haar maakte. De giraf die met zijn kop vlakbij kwam was ineens toch wel erg indrukwekkend. Je ziet zo’n hond zich dan afvragen wat dat is.

De apen en de pinguïns pasten iets beter bij haar inlevingsvermogen. Apen zijn net kleine mensjes en enigszins vertederd keek ze naar de jonge mantelbaviaan die op 31 maart was geboren. En de pinguïns waren in haar ogen net eenden die zich wat vreemd, wiebelend en waggelend, in haar gezichtsveld verplaatsten. Wat een lol!

De tunneltjes, grote konijnenhollen waar je bukkend doorheen kunt, vond ze iets minder leuk. Het is best eng onder de grond maar onder begeleiding vond Plouf het dan wel prima om ook daar even te kijken. De wolven en de leeuwen zag ze niet omdat ze te weinig bewogen, maar die heel erg grote tijger achter het glas, op een meter afstand van haar, deed haar rugharen toch even omhoog gaan. Wat een monsterachtige kat! Leuk voor even maar ze ging toch liever weer naar aapjes kijken.

Een dierentuin bezoeken met de hond is echt een sensatie. Plouf was reuze enthousiast en was de hele dag aan het kwispelen met die grote witte staart. Af en toe zocht ze wat bescherming door tegen je op te springen, met name bij echt grote dieren zoals neushoorns, maar haar nieuwsgierigheid en verbazing waren fantastisch om te zien. Een dagje dierenpark is op die wijze een stukje plezier voor mens en dier en het uitje is beslist voor herhaling vatbaar. Dierentuin Amersfoort is daarnaast een prachtig gezinspark waar groot en klein zich uitstekend kunnen vermaken.