Plouf de ijshond

Met de ijspegels nog in haar dikke vacht staat ze alweer te drammen voor de schuifpui in de woonkamer. Ze wil de tuin in en in de sneeuw spelen. Er is geen houden aan. Dit jaar ziet Plouf voor de eerste keer echte sneeuw en ze kan er maar geen genoeg van krijgen.

Begin 2021. Als je door alle maatregelen rond COVID-19 niet naar een wintersportgebied kunt gaan, komt de sneeuw ons opeens tegemoet en in een flinke laag nog wel. Die eerste sneeuwvlokjes tijdens de avondklok interesseerden Plouf niet zo veel. Ze was bereid om in een dun laagje sneeuw te poseren voor een foto op de oude begraafplaats in het dorp maar ze was niet bepaald onder de indruk.

Eerste sneeuw
Eerste sneeuw

De volgende ochtend was ze echter wat in de war. Het had flink gesneeuwd gedurende de nacht en er lag een dikke witte laag tegen haar glazen schuifpui die er niet thuis hoorde. Plouf kan er niet zo goed tegen als dingen er opeens ook maar iets anders uitzien en ze was flink aan het protesteren voor de ruit. Als de vuilcontainer op de verkeerde plek staat bij de garage of als bezoek de auto iets anders heeft staan dan normaal, dan gaat ze al tekeer. Een pak witte sneeuw in haar tuin paste dus niet bij haar beeld. Dus inderdaad: blaffen. Toen de schuifpui geopend werd en een deel van de sneeuw de huiskamer binnenkwam stapte ze voorzichtig naar buiten. Ze verdween half onder het witte goed. Ze keek even naar mij om met die lieve donkere ogen en toen nam ze een duik en begon spontaan en onophoudelijk in de sneeuw te happen, te springen en te rollen. Ze heeft in de regel een hekel aan warmte en is gek op kou. Dus vanaf die eerste kennismaking was ze dikke maatjes met de sneeuw van koning winter.   

Gek doen terwijl haar vriendinnetje Happy stoïcijns toekijkt

Vanaf dat moment was het: wandelen, ontdekken, rennen en nog meer ontdekken. Plouf is een echte zwemhond en het was even schrikken toen ze merkte dat de sloot er niet meer was. Kijken, nog eens kijken, toch maar snuffelen, voorzichtig een pootje op het ijs zetten en gauw weer achteruit lopen. Dat is wel heel raar. Gelukkig voor haar was de plas ietsje verderop niet bevroren. De riem mocht los en twee tellen later ging deze witte dame kopje onder. Lekker zwemmen. Overal sneeuw, gure wind, temperaturen flink beneden nul, en Plouf lag gewoon heerlijk in het water. Ze moest er de eerste keer redelijk snel uit van me omdat ik niet het risico wilde lopen dat ze onderkoeld zou raken. Ze was daardoor best verontwaardigd. Normaliter ligt ze toch al gauw een uur in het water en nu mocht dat ineens niet.  

Pootjebaden
Zwemmen in het koude water

Op een andere plek in het dorp was een sloot nog niet geheel dichtgevroren. Plouf vond dat wel heel erg interessant en begaf zich zonder angst, twijfel of schroom op glad ijs. En ja hoor, ze zakte er doorheen. Ze ploeterde in het water, legde haar voorpootjes op het ijs maar kwam er natuurlijk niet op. En nog steeds was ze niet bang. Ze zat nog aan de riem dus ik kon haar veilig aan de kant trekken waarna ze zich omdraaide en weer het dunne ijs op liep en nog eens door het ijs zakte. Ze lachte me gewoon uit want voor haar was dit niet meer dan een spel. Water en kou: alles wat ze leuk vindt. De moraal is dat het bij ijs wel raadzaam is om de hond aangelijnd te houden.

Nu op glad en stevig ijs

De sneeuwpret en de ijspret houden maar niet op en tussen wat korte dutjes door wil Plouf steeds opnieuw naar buiten. Andere honden interesseren haar tijdelijk niet meer. Ze wil in de sneeuw happen en in de sneeuw rollen. Ze wil ook achter sneeuwballen aanrennen en bevroren sloten oversteken. Af en toe verdwijnt ze helemaal in diepe sneeuw en dan is de pret alleen maar groter. Gelukkig is ze niet zo sneeuwwit meer als een paar weken geleden, dus kan ik haar nog terugvinden. En ik heb het opgegeven om te proberen haar uit het water te houden. Ze is continu op zoek naar een plek waar ze wel het water nog in kan. Haar naam is niet voor niets Plouf (plons). Ze heeft het niet koud en als we daarna weer naar huis lopen zie ik overal ijsvorming op haar dikke vacht. Misschien werkt het isolerend? Ik zorg er wel voor dat de afstand naar huis niet te lang is zodat ze toch vrij snel tegen haar wil binnen op kan warmen. Dan loopt ze eerst een half uur te piepen dat ze de sneeuw in wil maar uiteindelijk valt ze in slaap op de verwarmde vloer. Al snel begint ze dan te dromen, vast van die uitgestrekte sneeuwvelden waar ze over een paar uur weer heen mag.  

Fotomodel Sneeuwwitje

En morgen? Tja, als er nog sneeuw ligt is het besneeuwde landschap wederom haar domein.