In november 2019 staat Plouf in de spotlight. Het glossy magazine Côte & Provence besteedt onder de titel “Les pensées de Plouf” maar liefst 4 pagina’s aan haar ontspannen verblijf aan de Côte d’Azur.
In het artikel vertelt Plouf zelf, met wat snobistische trekjes, hoe ze het heeft gehad in de zomer. Veel zonovergoten foto’s illustreren haar verhaal.
“Grrrr! Die auto weer in. Bah! Dat ding beweegt en trilt. Ik vind het helemaal niets. Het raam gaat dan wel open maar eruit springen doe ik toch maar niet. Bah en nog eens bah!”
Dit lijkt Plouf te denken iedere
keer dat ze de auto in moet. Ze stapt wel vrijwillig in maar ze heeft echt een
bloedhekel aan autorijden, vanaf de allereerste dag als pup al. Ze zet zich
schrap, trilt, beeft, hijgt, en af en toe probeert ze via het raam iets van
buiten op te vangen. Hopeloos gewoon. Iedere dag opnieuw. Maar wanneer de auto
vaart mindert en we het terrein van de hondencrèche oprijden, komt Plouf
overeind en gluurt ze voorzichtig door de ruiten naar buiten. Ze herkent de
plek en wanneer de auto stil staat begint ze vrolijk en enthousiast met haar
staart te kwispelen, wetende dat tientallen vriendjes en vriendinnetjes haar op
zitten te wachten. Een dagje vakantie, iedere keer opnieuw wanneer haar baasje
moet werken.
Hondenkennels zijn in Nederland
en in het buitenland gemeengoed. Dat is voor wanneer je op vakantie gaat. Maar
wanneer je in het buitenland vertelt dat je hond alleen overdag naar de crèche
gaat, staan mensen je toch met grote en verbaasde ogen aan te kijken. Bestaat
dat, een dagopvang? En ja, in Nederland zijn er vrij veel. Wanneer je werkt is
die crèche een prachtige opvangfaciliteit voor je lieve viervoeter. Natuurlijk
kun je kiezen voor een hondenuitlaatservice waarbij de hond de hele dag alleen
thuis zit en één keer flink uitgelaten wordt, maar voor hetzelfde geld zit hij
de hele dag met allemaal andere honden in een crèche. Okee, je moet je
lieveling erheen brengen en hem weer ophalen, maar hij is er omgeven door
andere honden en kan hij spelen naar hartenlust. Resultaat: ’s avonds is hij
gesloopt, maar wel voldaan.
De crèche van Plouf is Rijpickerwaard in IJsselstein. Vroeg in de ochtend kan zij daar al terecht en in de avond tot 2100 uur kan ze weer opgehaald worden. Ze speelt daar uren en uren in een weide met andere honden die bij haar passen. Tussendoor gaat ze af en toe een ruim hok in waar ze op haar gemak kan uitrusten en eten zonder gestoord te worden. De hele dag door zijn de dierenverzorgers in de weer met de honden. Ze kennen ze bij naam, weten welke honden het met elkaar kunnen vinden, en ook als honden ’s nachts overblijven zijn er mensen aanwezig. Het zijn oppasmoeders en oppasvaders die echt om honden geven. En die affectie is wederzijds.
Zodra we door het toegangshek van
Rijpickerwaard rijden wordt Plouf al blij en onrustig, wetende dat er een dagje
vakantie op haar wacht. Er even lekker tussenuit! Eenmaal binnen begroet ze
elke keer opnieuw haar speelkameraadjes alvorens zeer gewillig een hok in te
gaan. Ze is dan geen hond achter tralies maar een hond in een speeltuin. Gelukkig
is ze ’s avonds even blij om weer naar huis te mogen, ook al moet ze dan 10
minuten de auto in.
Een hond hebben en werken kan soms een lastige combinatie zijn. Met een hond moet je rekening houden want hij is onderdeel van je leven. Je onderneemt samen allerlei dingen, beleeft samen avonturen, maar soms kun je niet samen weg. Naar het werk bijvoorbeeld. Het hoeft geen belemmering te zijn wanneer je in de buurt of op de route naar je werk een hondenpension met dagopvang hebt. Iedereen wordt er blij van: baasje en hond. In Nederland zijn er meer dan 600 hondenpensions. Ze hebben weliswaar niet allemaal een dagopvang, maar het loont de moeite om ernaar te informeren. Plouf beschouwt het in iedere geval elke keer opnieuw als een leuk en gezellig dagje uit.
Vier weken zomervakantie in
Zuid-Frankrijk en er was geen enkele twijfel over: Plouf zou mee gaan. Het is
best wel een onderneming maar uiteindelijk heeft iedereen er van genoten, en
Plouf al helemaal.
Je hond meenemen op vakantie vergt enige voorbereiding. Het begint bij het boeken van de vliegtickets. Plouf is te groot om in een tas als handbagage mee te mogen dus moest ze mee in het ruim, in een bench die je dan speciaal kunt kopen op Schiphol. Uiteraard wordt je huisdier niet opgestapeld tussen de koffers maar komt hij in een apart compartiment voor dieren.
Plouf houdt van vrijheid en heeft helemaal niets met benches. Om haar vast te laten wennen aan die grote kist werd deze 10 dagen voor vertrek al in de huiskamer geplaatst. Hoe meer de datum van het vertrek naderde, hoe groter de boog was waarmee ze eromheen liep. Ze moest er niets van weten. Met enige tegenzin en met wat dwang belandde ze op de dag van vertrek dan toch in haar reisbench. Op het vliegveld van Rotterdam verloopt dat proces erg soepel. Plouf mocht tot het moment van boarden bij ons blijven. Dus ze ging ook zonder halsband mee door de poortjes van de security-check. Pas daarna, op het allerlaatste moment, moest ze de bench in. Ze werd toen apart opgehaald en rechtstreeks naar het toestel van Transavia gebracht.
Na een vlucht van 2 uur was Plouf
er als eerste uit op het vliegveld van Hyères. Dat was voortreffelijk geregeld.
En niet veel later verscheen ze op de lopende band, vrolijk kwispelend en de
tong uit haar bek, brutaal de ruimte in kijkend. Erg veel stress had ze
blijkbaar niet gehad van de vlucht. Er stonden maar liefst 4 douanebeambten te
wachten om haar papieren te controleren: gezondheidsverklaring en
rabiës-vaccinatie. Plouf sprong tegen één van hen op om ze te begroeten en ze
werd hartstochtelijk geknuffeld. Daarop volgde een leuk gesprek met vooral tips
over de Provence: denk aan teken, bepaalde muggen en zandvlooien. Het was niet
zozeer een controle maar meer een voorlichting over de risico’s die een hond
loopt.
De reis was echter nog niet
voorbij. Eerst nog een taxirit (Plouf heeft echt een hekel aan autorijden) en
daarna nog een overtocht met de boot van bijna 1 uur, naar de eilanden van
Hyères. Dat laatste vond ze eigenlijk wel leuk. Ze genoot ervan om naar de zee
te kijken, de kop in de wind, en al gauw stond ze weer op vaste grond, 15
kilometer uit de kust van Le Lavandou. Haar vakantie kon beginnen.
En wat doet een golden retriever
op zo’n warm eiland? Met een gemiddelde temperatuur van 30 graden wilde Plouf
vooral veel drinken. Het maakte niet uit wat. Eerst zeewater, vervolgens
gelukkig water uit de fles. Maar ze vond het ook wel lekker om wat te ruiken
aan wijn en de bekende zuidelijke pastis (51). Dat ruikt lekker! Zonnebril op,
op het terras, een drinkbak op tafel, en madame voelde zich helemaal thuis aan
de Rivièra. Misschien was ze een tikkeltje snobistisch aan het worden. Af en
toe een hoedje erbij terwijl ze over de bar heen boog, en regelmatig kroop ze onder
een tafel om toch de schaduw en de koelte op te zoeken.
Overdag scheen de zon maar ook ’s
nachts bleef het warm. Plouf hield ervan om vanaf het terras langdurig naar de
zee te kijken, soms met een wat romantische blik bij de ondergaande zon. Daarna
wilde ze rennen achter een balletje, spelen met haar knuffeltjes en uiteindelijk
naar bed. De eerste nachten braaf bij het baasje op het matras, vervolgens toch
maar op de wat koelere tegelvloer, weer wat dagen later voor de ventilator, en
uiteindelijk buiten op het terras.
En dan die zee! Het strand was
jammer genoeg verboden voor honden maar er waren genoeg andere plekken langs de
zee waar ze het water in mocht. Dat werd een dagelijks festijn. Onophoudelijk
bleef ze het water in rennen, door de golven heen zwemmen, naar de bodem
duiken. Ze is echt niet voor niets een waterhond en ze was er niet uit te
krijgen tot groot vermaak van veel toeschouwers.
Ze mocht zelfs mee op de boot met
duikers om het water in te springen en mij te begroeten aan het einde van mijn
duik. En ’s avonds ging ze altijd netjes met haar poten over een muurtje staan
om helemaal afgespoeld te worden. Ze heeft zich voorbeeldig gedragen en mocht
ook mee naar ieder restaurant en elk terras. Binnen de kortste keren kende
iedereen op het eiland haar naam.
En dan de terugreis: weer die
akelige bench. De boot vond ze nog wel leuk maar op het vliegveld in Hyères
keek ze wel heel erg zielig toen ze de bench in moest op de lopende band. Ook
hier werd echt zo lang mogelijk gewacht en het grondpersoneel was ontzettend
zorgzaam voor haar. Dus ze heeft er weer geen trauma aan overgehouden. Ik denk
dat wij het er moeilijker mee hadden dan zij.
Thuislaten in de kennel of bij
vrienden, of de hond meenemen is altijd een afweging. Zoals dit nu ging mag
Plouf van mij ieder jaar mee naar de Côte d’Azur. Het is voor iedereen en ook
zeker voor haar écht vakantie! Wat heeft zij genoten!
Plouf vindt andere honden heel leuk. Van katten snapt ze niet zo veel en als ze eendjes in het water ziet springt ze er achterna. Dan merk je dat ze harder kan zwemmen dan het jonge kroost maar gelukkig is ze gehoorzaam genoeg om naar de kant te komen wanneer je haar roept. Maar wat zou Plouf nou vinden van grote en vreemde dieren?B
Dierenpark Amersfoort is één van de weinige dierentuinen in Nederland waar honden gewoon welkom zijn. Vanzelfsprekend moeten ze aangelijnd zijn, uiteraard wordt er van je verwacht dat je rotzooi die ze achterlaten netjes opruimt, en ze mogen ook niet overal in of bij. Dat wordt keurig netjes aangegeven met bordjes. Het is namelijk niet de bedoeling dat een hond in een volière of op de prairie ineens op jacht kan gaan.
Het is niet zo dat ze gewoon mee
mógen. Nee, honden zijn echt welkom. Dat blijkt wel uit de met water gevulde
drinkbakken die overal in het park staan en die keurig worden bijgevuld door de
medewerkers. Tijdens die uurtjes hijgend naar uitheemse dieren gluren, krijgen
de trouwe viervoeters vaak genoeg dorst.
Voor Plouf was de eerste ontmoeting in de zoo een olifant. Ze deinsde eerst ietsje achteruit en probeerde vervolgens heel voorzichtig te blaffen, vooral niet te opvallend. Er kwamen een paar blafjes uit haar keel en toen was het stil. Op haar achterpoten staand tegen een hekje zocht ze eerst naar de bescherming van omstanders alvorens zich te vergapen aan de grote olifanten die voorbij kwamen. Toen zag ze het anderhalf jaar oude baby olifantje Thabo dat lief met zijn slurf aan het spelen was. Heel dichtbij, maar toch buiten bereik voor haar.
Het duurde niet heel erg lang
voordat de hond wat verwend overkwam. Er werd niet meer geblaft en madame deed
alsof al die dieren de gewoonste zaak van de wereld waren. Ze wilde wel over
elk muurtje en elk hekje heen kijken, wetende dat er van alles te ontdekken
was. Maar ze deed voorkomen alsof het niet heel veel indruk op haar maakte. De
giraf die met zijn kop vlakbij kwam was ineens toch wel erg indrukwekkend. Je
ziet zo’n hond zich dan afvragen wat dat is.
De apen en de pinguïns pasten
iets beter bij haar inlevingsvermogen. Apen zijn net kleine mensjes en
enigszins vertederd keek ze naar de jonge mantelbaviaan die op 31 maart was
geboren. En de pinguïns waren in haar ogen net eenden die zich wat vreemd,
wiebelend en waggelend, in haar gezichtsveld verplaatsten. Wat een lol!
De tunneltjes, grote
konijnenhollen waar je bukkend doorheen kunt, vond ze iets minder leuk. Het is
best eng onder de grond maar onder begeleiding vond Plouf het dan wel prima om
ook daar even te kijken. De wolven en de leeuwen zag ze niet omdat ze te weinig
bewogen, maar die heel erg grote tijger achter het glas, op een meter afstand
van haar, deed haar rugharen toch even omhoog gaan. Wat een monsterachtige kat!
Leuk voor even maar ze ging toch liever weer naar aapjes kijken.
Een dierentuin bezoeken met de hond is echt een sensatie. Plouf was reuze enthousiast en was de hele dag aan het kwispelen met die grote witte staart. Af en toe zocht ze wat bescherming door tegen je op te springen, met name bij echt grote dieren zoals neushoorns, maar haar nieuwsgierigheid en verbazing waren fantastisch om te zien. Een dagje dierenpark is op die wijze een stukje plezier voor mens en dier en het uitje is beslist voor herhaling vatbaar. Dierentuin Amersfoort is daarnaast een prachtig gezinspark waar groot en klein zich uitstekend kunnen vermaken.
In Noordwijk aan zee heb je van die prachtige stranden met een lengte van wel 13 kilometer waar honden heel lang los mogen lopen. Van 1 september t/m 31 mei zijn honden op het hele strand van Noordwijk vrij, behalve ter hoogte van Noordvoort. In de zomermaanden, buiten deze periode, zijn honden verboden op de stranden langs de beide boulevards. Maar, het hele jaar door kunnen ze onaangelijnd terecht op het Hondenstrand, aan de zuidkant van Noordwijk en dat tot aan Katwijk. Riant dus. Alle regels staan duidelijk omschreven op de website van de gemeente.
En hoe heerlijk is het om samen
met je hond naar het strand te gaan? Voor Plouf is het de ideale plek om nieuwe
vriendjes te maken, hoe tijdelijk die vriendschappen ook zijn. Andere honden
vindt ze heel erg leuk maar een balletje, een stok of grote golven hebben toch
meer aantrekkingskracht op haar dan soortgenoten.
Spelen, spelen en spelen. Daar is het strand voor. In de golven, kopje onder en happend naar het schuim. Op het zand, als jutter op zoek naar schatten uit de zee. In het ondiepe water tussen het strand en de zandbank, springend, spetterend en duikend als een klein kind. De wereld om haar heen is er niet meer en het hondenleven bestaat dan uit lol maken.
Honden langs en in het water vormen een prachtig schouwspel. Ze genieten volop van die uren aan het strand, los van alles, een tikkeltje ongehoorzaam soms, regelmatig verrast en overvallen door een onverwachte golf. De naïveteit voert dan de boventoon en af en toe wordt er voorzichtig geblaft tegen een zeemeeuw die provocerend over ze heen scheert.
De ene hond mijdt het water, de andere gaat er enkel met de pootjes in. Plouf plonst en weet van geen ophouden. Soms steekt ze haar kop onder water om te zien of haar bal of stok misschien naar de bodem is gezonken. En het werkt aanstekelijk: andere dieren volgen haar weldra het koele water in. Dan rent ze het strand weer op waar haar pootjes wegzakken in het mulle zand. Haar witte vacht zit al gauw vol met zand maar even later lost alles weer op in de zee. Dan is ze weer schoon, maar wel nat.
Een momentje van rust vind je in de strandtenten waar honden gewoon welkom zijn. Tenten als de luxueuze Beach Club O en Alexander Beach Club hebben voldoende voorzieningen voor de beesten: drinkbakken vol met vers water. Dat is dan ook wel nodig na alle inspanningen en ook het drinken van zout water. Er zijn genoeg honden die dat opslurpen van zeewater toch niet kunnen laten.
Uit eten is in Noordwijk wat lastiger met een hond. Het charme-offensief van Plouf werkte lang niet overal en de meeste restaurants zien die natte, langharige viervoeter toch liever buiten dan binnen. Dat is anders bij restaurant de Botter, langs de Wilhelminaboulevard. Waterbakken en koekjes zijn ruimschoots voorhanden. Iedere keer dat een medewerker voorbijkomt krijgt Plouf een aai. Zoals hun uitnodigende bord het aangeeft: “Honden zijn welkom en als ze lief zijn mogen ze een snoepje”.
Noordwijk aan zee is voor zowel
hond als baas een dagje vakantie. Voor de mens is het er gezellig, voor de hond
is het er meer dan leuk. Je bent er samen op uit!
Voor Plouf was de veerboot van Harlingen naar Terschelling een mooi moment om te zien of ze zeepoten had of dat ze voortaan maar beter aan wal kan blijven. En ja, het was in het begin even wennen aan zo’n gevaarte dat begint te trillen en wat heen en weer deint, maar al gauw vond ze het ruime sop helemaal prima. Plouf werd een zee-hond en poseerde later maar wat trots met de pet van een heuse Franse matroos.
Tijdens de twee uur durende oversteek heeft ze eerst veel gespeeld, vervolgens geleerd om steile scheepstrappen op en af te gaan, met een beetje hulp weliswaar, en daarna vooral geslapen in het restaurant. Er varen volop boten op en neer over dit stuk Waddenzee en de duur van oversteek varieert van drie kwartier tot twee uur. En … honden mogen gratis mee. In de terminal van de rederij staan zelfs drinkbakken voor ze.
Aan het eind van de oversteek komt de Brandaris in zicht. Dat is de ruim 400 jaar oude vuurtoren van Terschelling. De toren staat in het grootste dorp van het eiland, West-Terschelling. En wanneer de veerboot heeft aangelegd en iedereen van boord is, begint het ware hondenleven! Het eiland is een paradijs voor honden. De Noordzeekust van het eiland is maar liefst 30 kilometer lang.
Het is één en al strand en honden mogen er het hele jaar door los lopen, zo vrij als de vogels die er in grote getalen aanwezig zijn. Alleen in het duingebied moeten de viervoeters aangelijnd worden. Een paar strandpaviljoens zijn ideale plekken om tussendoor even samen uit te rusten van het wandelen, springen, spelen en zwemmen, onder het genot van een hapje en een drankje.
Ook het wad is een prachtige plek voor onze trouwe huisdieren. Aan de westkant van het eiland bevindt zich het uitgestrekte gebied Noordsvaarder, waarvan een deel droog blijft en een ander deel onderloopt hij hoog water. Bij eb kun je heerlijk wandelen door waterpoeltjes en slik terwijl de viervoetige vriendjes zich helemaal uitleven en lekker vies worden in ondiep water. Het ligt vlak naast West-Terschelling dus het is een vlakte bij uitstek om in de vroegte nog voor het ontbijt de hond uit te laten als je daar in de buurt verblijft.
Honden zijn welkom op het hele eiland. In Oepkes hotel, dicht bij de haven, wordt extra rekening gehouden met onze huisdieren. Een kaartje op de kamer geeft uitleg over de voorzieningen voor honden. Maar ook restaurants zoals de pittoreske en heerlijke Gasterij d’Drie Grapen vinden het prima als de hond aansluit bij het diner, zolang hij manieren heeft.
Terschelling kent veel meer dan
strand en duinen. Ook bos en hei zijn vertegenwoordigd op het eiland en ook
daar mogen de honden los lopen. Op sommige plaatsen is het wel wat oppassen
geblazen voor de fietspaden en de fietsers, want naast een hondeneiland is
Terschelling ook een echt fietseiland.
Een dagje Terschelling is slopend
voor een hond. Hij doet er zoveel indrukken op, hij heeft zoveel vrijheid en
hij ploetert zo ontzettend veel in en door het water. Die prachtige zee met
zijn geluid en zijn branding vreet dermate veel energie dat hij ’s avonds helemaal
uitgeput is en alleen nog maar wil slapen. Dat was althans bij Plouf het geval.
En waarschijnlijk droomde Plouf in haar lange slaap dan alweer van nóg een
dagje Terschelling. Want daar krijg je echt geen genoeg van!